Group B Streptococcal Disease in Nonpregnant Adults

Abstract

Group B streptococcal (GBS) disease in nonpregnant adults is increasing, particularly in elderly persons and those with significant underlying diseases. Cukrzyca, upośledzenie neurologiczne i marskość wątroby zwiększają ryzyko inwazyjnej choroby GBS. Często występują zakażenia skóry, tkanek miękkich i kostno-stawowych, zapalenie płuc i urosepsa. Zapalenie opon mózgowych i zapalenie wsierdzia występują rzadziej, ale wiążą się z poważną zachorowalnością i śmiertelnością. Choroba często ma charakter szpitalny i może być związana z założeniem cewnika dożylnego. Nawracające zakażenie występuje u 4,3% pacjentów, którzy przeżyli. Serotypy kapsularne Ia, III i V odpowiadają za większość zachorowań u nieciężarnych dorosłych. Chociaż paciorkowce grupy B są wrażliwe na penicylinę, minimalne stężenia hamujące są 4 do 8 razy wyższe niż dla paciorkowców grupy A. Wzrasta oporność na erytromycynę i klindamycynę. Rola przeciwciał w ochronie przed zachorowaniem na GBS u nieciężarnych dorosłych nie jest rozstrzygnięta. Jednak immunogenność szczepionek przeciwko GBS opracowywanych w celu zapobiegania chorobie noworodków powinna być oceniana w odniesieniu do dorosłych, którzy są w grupie ryzyka.

Zachorowalność i epidemiologia

Mimo niedawnego sukcesu działań zapobiegawczych ukierunkowanych na noworodkową chorobę wywołaną przez paciorkowce grupy B (GBS, Streptococcus agalactiae), częstość występowania inwazyjnej choroby GBS u dorosłych nadal wzrasta. W ciągu ostatnich 2 dekad odnotowano dwukrotny lub 4-krotny wzrost częstości występowania inwazyjnych zakażeń GBS u nieciężarnych dorosłych, przy czym częstość ta wynosiła od 4,1 do 7,2 przypadków na 100 000 nieciężarnych dorosłych. Biorąc pod uwagę spadek zachorowań noworodków na GBS, ponad dwie trzecie wszystkich inwazyjnych zachorowań na GBS w Stanach Zjednoczonych występuje obecnie u dorosłych, z czego większość nie ma związku z ciążą. Częstość występowania choroby wzrasta wraz z wiekiem i jest dwukrotnie wyższa w populacji czarnej niż w białej (tabela 1). Średni wiek nieciężarnych dorosłych z inwazyjną chorobą GBS wynosi ∼60 lat, a związana z nią śmiertelność ∼25%.

Although serious invasive GBS disease occurs in adults who are otherwise in good health, the majority of disease occurs in those with significant underlying conditions . Cukrzyca jest najczęstszym stanem towarzyszącym, zwykle obecnym w 20%-25% nieciężarnych dorosłych z chorobą GBS. W ubiegłym roku w metropolii Atlanta, >40% młodszych dorosłych (18-64 lat) z inwazyjnym zakażeniem GBS miało cukrzycę. Inne stany, w tym marskość wątroby, udar mózgu w wywiadzie, rak piersi, odleżyny i pęcherz neurogenny, były związane ze zwiększonym ryzykiem inwazyjnej choroby GBS w analizie wieloczynnikowej. Częstość występowania choroby GBS jest 4-krotnie wyższa wśród pensjonariuszy placówek opiekuńczych niż wśród osób w tym samym wieku przebywających w społeczeństwie, chociaż występowanie wtórnej choroby wśród pensjonariuszy placówek opiekuńczych wydaje się rzadkie. Starsi pacjenci hospitalizowani z powodu bakteriemii GBS są znacznie bardziej skłonni do pozostawania w łóżku niż starsi pacjenci hospitalizowani z innych powodów.

Wzrastające wskaźniki zachorowań na GBS mogą być przypisane częściowo rozszerzającej się populacji dorosłych, którzy żyją dłużej z istotnymi warunkami medycznymi. Interesujące jest to, że epidemiologia może się nieco różnić w krajach rozwijających się, gdzie ogólna oczekiwana długość życia i wskaźniki przeżycia dla osób z przewlekłymi schorzeniami są znacznie niższe. W niedawnym przeglądzie 40 nieciężarnych dorosłych zakażonych inwazyjnymi paciorkowcami grupy B w Soweto w Południowej Afryce, pacjenci byli młodsi niż w krajach rozwiniętych (średni wiek, 45,6 lat) i żaden nie miał raka lub choroby neurologicznej, ale 25% miało niedawny uraz związany z początkiem zakażenia GBS .

Znaczna część (17%-35%) inwazyjnej choroby GBS wśród nieciężarnych dorosłych występuje >2 dni po przyjęciu do szpitala . Jackson i wsp. zauważyli, że pacjenci są hospitalizowani przez medianę 4 dni (zakres, 2-366 dni) zanim hodowle staną się pozytywne dla GBS. Nosokomialna choroba GBS może wynikać z nowego nabycia organizmu w szpitalu lub, co jest bardziej prawdopodobne, z istniejącej wcześniej kolonizacji skóry lub błon śluzowych. Ci ostatni badacze stwierdzili, że osoby z chorobą szpitalną były 30 razy bardziej prawdopodobne niż niezakażone, hospitalizowane osoby z grupy kontrolnej, że miały założony centralny cewnik żylny przed wystąpieniem choroby GBS. Bakteriemia wielobakteryjna, szczególnie koinfekcja z gatunkami gronkowców, może być wykryta w >25% epizodów bakteriemii GBS .

Choroba kliniczna

Kliniczne objawy zakażenia GBS u dorosłych są liczne i dość zróżnicowane. Ponieważ paciorkowce grupy B mogą kolonizować powierzchnię skóry i błon śluzowych oraz mogą być izolowane z zakażonych miejsc wraz z innymi zjadliwymi drobnoustrojami, ich rola w patogenezie była często kwestionowana. Jednak badania nad inwazyjnymi zakażeniami GBS, w których organizmy te są izolowane z miejsc normalnie sterylnych, takich jak krew lub płyn mózgowo-rdzeniowy, dostarczają bezpośrednich dowodów na to, że paciorkowce grupy B są czynnikami etiologicznymi w wielu zespołach klinicznych. W tabeli 2 wymieniono typowe rozpoznania kliniczne u dorosłych z inwazyjną chorobą GBS.

Zakażenia skóry i tkanek miękkich. Zakażenia skóry i tkanek miękkich są najczęściej opisywanymi zespołami klinicznymi związanymi z inwazyjnymi paciorkowcami grupy B. Zakażenia te najczęściej przebiegają jako cellulitis, odleżyny i zakażone owrzodzenia stóp. Te ostatnie występują wyłącznie u chorych na cukrzycę i często są powikłane zapaleniem kości i szpiku kostnego. Cellulitis występuje u osób z predysponującymi miejscowymi lub regionalnymi schorzeniami, takimi jak niewydolność limfatyczna lub naczyniowa (w tym żyła odpiszczelowa), radioterapia, przewlekłe zapalenie skóry (np. grzybica stóp) lub schorzeniami ogólnoustrojowymi, takimi jak marskość wątroby. Pacjentki z rakiem piersi w wywiadzie, które przeszły mastektomię, są podatne na zapalenie tkanki łącznej ramion i ścian klatki piersiowej, w niektórych przypadkach wiele lat po operacji. Zgłoszono kilka przypadków zapalenia tkanki łącznej piersi spowodowanego przez paciorkowce grupy B u pacjentek, które przeszły leczenie oszczędzające pierś (lumpektomia, wycięcie węzłów pachowych i pooperacyjna radioterapia).

Obecność odleżyny była związana ze zwiększonym ryzykiem inwazyjnej choroby GBS w analizie wieloczynnikowej. Wśród 10 pacjentów z zakażonymi odleżynami, którzy zostali zidentyfikowani w populacyjnym nadzorze inwazyjnej choroby GBS, 50% było pensjonariuszami placówek opiekuńczych, 40% było paraplegikami, 40% miało demencję, a 33% miało cukrzycę (dane niepublikowane). Paciorkowce grupy B były sporadycznie związane z zakażeniami ran i oparzeń u nieciężarnych dorosłych. Rzadko opisywano przypadki martwiczego zapalenia powięzi i zespołu toksycznego wstrząsu związanego z paciorkowcami grupy B.

Zakażenia kości i stawów. Zapalenie kości i stawów wywołane przez paciorkowce grupy B występuje najczęściej w wyniku rozsiewu przylegającego lub bezpośredniej inokulacji. Często dochodzi do zajęcia kości stopy; zajęcie to jest związane z niewydolnością naczyń krwionośnych i leżącymi nad nimi owrzodzeniami oraz rozprzestrzenia się z przylegającej skóry i zakażenia tkanek miękkich. Zapalenie kości kręgów, zwykle w okolicy lędźwiowo-krzyżowej, jest inną częstą postacią zakażenia układu kostno-stawowego wywołanego przez GBS; najbardziej prawdopodobnym mechanizmem zakażenia jest hematogenny wysiew, a destrukcja kręgów jest minimalna. Septyczne zapalenie stawów wywołane przez GBS jest na ogół jednostawowe, najczęściej dotyczy stawów kolanowych, biodrowych lub barkowych. Późne zakażenie stawów protetycznych paciorkowcami grupy B może być wynikiem posiewu bakteryjnego podczas zabiegów inwazyjnych (np. sigmoidoskopii) lub w obecności odległego ogniska zakażenia (np. zapalenia wsierdzia). Historia operacji kości, wszczepione protezy stawów biodrowych i cukrzyca były najczęstszymi warunkami związanymi z chorobą kostno-stawową GBS .

Zapalenie płuc. Zapalenie płuc wywołane przez GBS występuje na ogół u starszych osób dorosłych z zaburzeniami neurologicznymi wynikającymi z takich stanów, jak choroba mózgowo-naczyniowa lub demencja. W wielu przypadkach aspiracja jest udokumentowana lub podejrzewana. Nacieki mogą być jedno- lub wielopłatowe; wysięki opłucnowe są rzadkie, a martwica tkanki płucnej jest rzadka.

Urosepsa. Od 5% do 23% nieciężarnych dorosłych z inwazyjną postacią GBS ma zakażenie dróg moczowych. Jest ono częstsze u osób starszych (średni wiek, 71 lat). Trivalle i wsp. stwierdzili, że zakażenie układu moczowego było rozpoznaniem klinicznym u 39% nieciężarnych dorosłych w wieku >70 lat z bakteriemią GBS, w porównaniu z zaledwie 6% pacjentów w wieku 15-70 lat. Wielu pacjentów z urosepsą wywołaną przez GBS (ponad jedna trzecia w naszej serii) jest pensjonariuszami ośrodków opiekuńczych. U większości pacjentów występują istotne czynniki predysponujące, takie jak cukrzyca, choroby gruczołu krokowego, wcześniejsze infekcje dróg moczowych, cewnik założony na stałe i nieprawidłowości anatomiczne dróg moczowych. Obecność pęcherza neurogennego była związana ze znacznie zwiększonym ryzykiem inwazyjnej choroby GBS, w porównaniu z ryzykiem dla hospitalizowanych osób z grupy kontrolnej.

Zapalenie opon mózgowych. Zapalenie opon mózgowych GBS jest ważnym, ale rzadkim objawem inwazyjnej choroby GBS u dorosłych i może stanowić do 4% wszystkich przypadków bakteryjnego zapalenia opon mózgowych u dorosłych. Większość przypadków występuje u kobiet po porodzie, osób starszych lub osób z poważnymi chorobami podstawowymi. Objawy mają na ogół nagły początek, a bakteriemia występuje w ∼80% przypadków. Często rozpoznawane jest odległe ognisko zakażenia, takie jak endometrium lub zapalenie wsierdzia. Wskaźnik śmiertelności jest wysoki (27%-34%) i ściśle związany z obecnością innych niż ciąża schorzeń podstawowych. U niewielkiego, ale znaczącego odsetka osób, które przeżyły (7%) występuje trwały ubytek słuchu.

Zapalenie wsierdzia. Zapalenie wsierdzia wywołane przez GBS stanowi 2%-18% przypadków inwazyjnej choroby u dorosłych. Wczesne doniesienia o zapaleniu wsierdzia wywołanym przez GBS koncentrowały się na ostrym przebiegu choroby u kobiet rodzących, z których wiele miało reumatyczną chorobę serca. Chociaż poporodowe zapalenie wsierdzia wywołane przez GBS nadal się zdarza (znam 2 przypadki wymagające operacji, które miały miejsce w ciągu ostatniego roku), obecnie wiemy, że zarówno ostre, jak i podostre zapalenie wsierdzia może wystąpić u nieciężarnych dorosłych (średnia wieku ∼ 50 lat) ze znaną chorobą zastawkową lub bez niej. Wegetacje mogą być dość duże i kruche (ryc. 1), a embolizacja dużych naczyń jest częsta. Zakażenie może być dodatkowo powikłane zapaleniem osierdzia, zapaleniem mięśnia sercowego, zapaleniem wewnątrzgałkowym i tętniakami grzybiastymi.

Kilka ostatnich doniesień sugeruje, że zapalenie wsierdzia wywołane przez GBS może być niedostatecznie rozpoznane. Simon i Smith dokonali przeglądu bakteriemii GBS u 50 nieciężarnych dorosłych i stwierdzili, że spośród 12 pacjentów, u których wykonano badanie echokardiograficzne, u 7 stwierdzono wegetacje (58% osób badanych echokardiograficznie i 14% ogółem osób z bakteriemią). Harrison i wsp. stwierdzili, że zapalenie wsierdzia występowało u ponad jednej czwartej dorosłych pacjentów, u których wystąpił nawracający epizod inwazyjnej choroby GBS po upływie mediany 10 tygodni od pierwszego epizodu. W starszych doniesieniach odnotowano śmiertelność sięgającą 50%. Jednak ostatnio odnotowano śmiertelność 13% wśród wybranej grupy agresywnie leczonych pacjentów (48% przeszło operację kardiochirurgiczną) z β-hemolizującym paciorkowcowym zapaleniem wsierdzia, z których ponad połowa była zakażona GBS (25).

Cewniki wewnątrznaczyniowe. Paciorkowce grupy B były związane z zakażeniem cewników dożylnych, linii tętniczych, przeszczepów politetrafluoroetylenowych i przewodu dożylnego stymulatora serca. Współzakażenie Staphylococcus aureus jest częste u pacjentów z zakażeniem GBS, które jest związane z obecnością urządzenia wewnątrznaczyniowego.

Nawracające inwazyjne zakażenie GBS. Nawracające epizody inwazyjnego zakażenia wywołanego przez paciorkowce grupy B mogą wystąpić aż u 4,3% pacjentów, którzy przeżyli pierwszy epizod choroby. Większość z nich to przypadki nawrotów choroby, co stwierdza się na podstawie molekularnych śladów izolatów, a odstęp między epizodami jest w takich przypadkach krótszy (średnio 14 tygodni, w porównaniu z 43 tygodniami, gdy zakażenie dotyczy innego szczepu). W ponad jednej trzeciej nawrotów u pacjentów występowały głęboko zakorzenione infekcje, takie jak zapalenie wsierdzia lub zapalenie kości i szpiku, które nie były obecne (lub przynajmniej nie zostały rozpoznane) podczas pierwszego epizodu zakażenia GBS. Ponieważ leczenie penicyliną zakażenia GBS nie eliminuje nosicielstwa paciorkowców grupy B, nawrót może być również spowodowany ponownym zakażeniem paciorkowcami grupy B kolonizującymi skórę, powierzchnie przewodu pokarmowego lub narządów płciowych. Chociaż wszystkie epizody bakteriemii GBS powinny skłaniać do poszukiwania ogniska choroby, pacjenci z nawracającymi epizodami muszą być dokładnie oceniani pod kątem głębokiego miejsca zakażenia, a ocena ta powinna rutynowo obejmować echokardiografię.

Mikrobiologia i diagnostyka

Na agarze z krwią owczą paciorkowce grupy B tworzą gładkie białe kolonie, zwykle otoczone strefą hemolizy, która jest węższa i mniej określona niż w przypadku paciorkowców grupy A, C lub G. Typowanie serologiczne oparte na wykrywaniu specyficznego dla grupy antygenu ściany komórkowej zapewnia ostateczną diagnozę. Selektywne podłoża zawierające antybiotyki są zalecane do optymalnego wykrywania niskich poziomów kolonizacji GBS dróg płciowych i przewodu pokarmowego .

Paciorkowce grupy B mogą być podzielone na co najmniej 10 serotypów polisacharydu otoczkowego; typy Ia, Ib/c, Ia/c, II, III i V są najbardziej powszechne w Stanach Zjednoczonych. Obecność wystarczającej ilości przeciwciał IgG przeciwko serotypowo swoistemu polisacharydowi kapsydowemu paciorkowców grupy B chroni przed zakażeniem ogólnoustrojowym u noworodków. W ciągu ostatniej dekady zmienił się rozkład serotypów izolatów wywołujących zarówno choroby noworodków, jak i dorosłych. Wcześniejsza dominacja serotypu III we wczesnym i późnym okresie choroby noworodków ustąpiła miejsca bardziej zrównoważonej dystrybucji pomiędzy serotypem Ia (35%-40%), typem III (30%) i typem V (15%-20%) we wczesnym okresie choroby noworodków. Typy Ia, III i V są również obecnie najczęstszymi serotypami w chorobie dorosłych, w prawie równych proporcjach (tabela 3). Niewielkie różnice geograficzne w dystrybucji serotypów odnotowano w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie , ale bardziej znaczące różnice odnotowano w Japonii . Dystrybucja serotypów wydaje się stale ewoluować, co sprawia, że ciągły nadzór jest niezbędny do opracowania szczepionki (patrz sekcja Zapobieganie poniżej).

Leczenie

Paciorkowce grupy B pozostają wrażliwe na penicylinę G, ampicylinę i inne penicyliny półsyntetyczne, chociaż MIC penicyliny jest często 4 do 8 razy wyższe dla paciorkowców grupy B niż dla paciorkowców grupy A (średnia, 0,045 σg/mL vs. 0,009 σg/mL). Oporność na klindamycynę i erytromycynę jest coraz większa i może występować nawet u 15%-20% izolatów paciorkowców grupy B. Oporność na erytromycynę i klindamycynę różni się w zależności od regionu geograficznego Stanów Zjednoczonych i może być większa wśród izolatów serotypu V. Skutecznymi alternatywami są wankomycyna, chloramfenikol, cefalosporyny pierwszej i drugiej generacji (z wyjątkiem cefoksytyny) oraz cefalosporyny trzeciej generacji. Aminoglikozydy mają niewielką lub żadną aktywność wobec paciorkowców grupy B, gdy są stosowane samodzielnie, ale zapewniają synergistyczne działanie w połączeniu z ampicyliną lub penicyliną G . Zgłaszano tolerancję na penicylinę w odniesieniu do niewielkiej podgrupy izolatów paciorkowców grupy B i chociaż ma to wątpliwe znaczenie kliniczne, badanie MIC/MBC można rozważyć w przypadkach opornych na leczenie.

Z uwagi na nieco wyższe MIC, wyższe dawki penicyliny G są zalecane w leczeniu poważnych zakażeń GBS, zwłaszcza zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Optymalny czas trwania antybiotykoterapii przeciwko inwazyjnym paciorkowcom grupy B u dorosłych nie został ustalony, ale należy rozważyć co najmniej 2-tygodniową terapię. Dłuższe kursy (trwające co najmniej 4 tygodnie) są konieczne w przypadku zapalenia wsierdzia i kości i mogą być rozważane w przypadku nawracających epizodów inwazyjnej choroby GBS, niezależnie od zidentyfikowanego ogniska. Dodanie gentamycyny może być empirycznie rozważone w przypadku piorunującego przebiegu choroby i głęboko zakorzenionych infekcji, takich jak zapalenie wsierdzia. W związku z szybkim pojawieniem się oporności na penicylinę wśród izolatów pneumokokowych i znacznym wzrostem ostatnio stosowanej penicyliny w celu zapobiegania chorobie GBS u noworodków, należy ściśle monitorować wzory wrażliwości na antybiotyki izolatów GBS.

Do skutecznego leczenia choroby GBS, szczególnie tkanek miękkich i kości, może być konieczne postępowanie chirurgiczne. Drenaż ropnia i usunięcie zdewitalizowanej tkanki są niezbędne, gdy obecny jest płyn lub martwica. Amputacja może być konieczna w celu skutecznego leczenia zakażeń stóp u pacjentów z cukrzycą, neuropatią obwodową i chorobą naczyniową, którzy nie reagują na leczenie zachowawcze. W niektórych przypadkach septycznego zapalenia stawów wywołanego przez GBS może być konieczna otwarta artrotomia i usunięcie implantów protetycznych stawów. W niektórych przypadkach, zapalenie wsierdzia wywołane przez GBS może spowodować zniszczenie zastawki lub poważne powikłania zatorowe, które wymagają wczesnej wymiany zastawki .

Prewencja

Ogólne. Skrupulatna dbałość o pielęgnację skóry może zapobiec poważniejszej inwazyjnej chorobie GBS, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, przykutych do łóżka i/lub chorych na cukrzycę. Pacjenci z cukrzycą powinni być edukowani w zakresie prawidłowej pielęgnacji stóp, a owrzodzenia stóp powinny być natychmiast leczone, aby zapobiec miejscowemu rozszerzeniu lub wystąpieniu choroby ogólnoustrojowej. Należy podjąć działania w celu uniknięcia przewlekłych punktów nacisku i zmniejszenia ryzyka powstania odleżyn u pacjentów poruszających się na wózku inwalidzkim lub przykutych do łóżka. Przewlekłe schorzenia dermatologiczne, w tym grzybica stóp, powinny być leczone w sposób agresywny.

Szczepionki. W celu zapobiegania chorobie GBS u noworodków opracowywane są wielowartościowe polisacharydowo-białkowe szczepionki koniugatowe oparte na serotypowo swoistych polisacharydach kapsulowych. Chociaż zidentyfikowano grupy dorosłych o wysokim ryzyku wystąpienia inwazyjnej postaci GBS, rola przeciwciał przeciwko polisacharydom kapsulowym w zapobieganiu miejscowej lub inwazyjnej postaci GBS u nieciężarnych dorosłych nie została odpowiednio oceniona. Starsi dorośli i osoby z poważnymi chorobami podstawowymi mogą mieć inne defekty (np. zaburzenia funkcji fagocytów lub dopełniacza lub upośledzoną funkcję receptora Fcγ makrofagów), które przyczyniają się do zwiększonego ryzyka zakażenia GBS.

Wessels i wsp. znaleźli znaczne poziomy (⩾3,5 σg/mL) przeciwciał IgG przeciwko szczepowi zakaźnemu w ostrej surowicy 7 z 12 nieciężarnych dorosłych z inwazyjną chorobą GBS. Poziomy przeciwciał były zaskakująco wysokie u tych dorosłych, a aktywność opsoniczna była prawidłowa w większości przypadków. Chociaż wyniki sugerują, że obecność wystarczającego poziomu przeciwciał opsonicznych nie chroniła przed inwazyjnymi paciorkowcami grupy B u tych 7 pacjentów, możliwe jest, że poziomy przeciwciał mierzone w momencie przyjęcia do szpitala już wzrosły w odpowiedzi na subkliniczne zakażenie, które było obecne przed hospitalizacją. Poziomy przeciwciał były stosunkowo niskie u pozostałych 5 pacjentów, w tym jedynych 2, którzy zmarli.

Wiele pytań pozostaje, a dodatkowa praca jest potrzebna, aby rozszerzyć wyniki serologiczne i zdefiniować inne defekty immunologiczne, które predysponują do choroby GBS u dorosłych. Bezpośredni priorytet dla rozwoju szczepionki jest odpowiednio skoncentrowany na zapobieganiu chorobie noworodków. Serotypy kapsułki związane z chorobą noworodków (w tym Ia, III i V), które są oceniane pod kątem włączenia do wielowartościowych szczepionek skoniugowanych, stanowią również dużą część serotypów związanych z chorobą dorosłych. Ponieważ przeciwciała indukowane szczepionką mogą działać ochronnie u nieciężarnych dorosłych, ważna jest przyszła ocena immunogenności szczepionek skoniugowanych przeciwko GBS u dorosłych z grup ryzyka.

Wniosek

Zakażenia GBS stanowią coraz większy problem u starszych dorosłych i osób z przewlekłymi schorzeniami, zwłaszcza cukrzycą. Infekcje skóry i tkanek miękkich, bakteriemia bez zidentyfikowanego ogniska, zapalenie płuc, urosepsa i choroby kostno-stawowe należą do najczęstszych objawów klinicznych. Zapalenie wsierdzia i zapalenie opon mózgowych są mniej powszechnymi, ale bardzo poważnymi objawami choroby. Grupy osób dorosłych narażonych na największe ryzyko zostały dokładnie zdefiniowane. Wczesne rozpoznanie zakażenia, poszukiwanie głęboko zakorzenionego zakażenia, odpowiednia terapia przeciwdrobnoustrojowa, a w niektórych przypadkach równoczesna interwencja chirurgiczna są podstawowymi elementami skutecznego leczenia choroby GBS.

Starzenie się populacji Stanów Zjednoczonych i znaczny postęp w leczeniu przewlekłych schorzeń powodują wzrost liczby pacjentów narażonych na inwazyjne zakażenia paciorkowcami grupy B. Rosnące wskaźniki zachorowań na GBS wśród dorosłych mogą być nieoczekiwaną konsekwencją postępu technologicznego we współczesnej medycynie. Jeśli wskaźniki zachorowań będą nadal wzrastać, działania prewencyjne dla dorosłych nabiorą większego znaczenia.

Podziękowania

Jestem wdzięczny personelowi Georgia Emerging Infections Program oraz wszystkim szpitalom i laboratoriom w Metropolitan Atlanta, za udział w nadzorze; Johnowi Elliottowi i Richardowi Facklamowi (Division of Bacterial and Mycotic Diseases, National Center for Infectious Diseases, CDC), za serotypowanie izolatów paciorkowców grupy B z Atlanty; Wendy Baughman, za pomoc w analizie danych; Lane’owi Pucko, za pomoc w przygotowaniu manuskryptu; oraz Davidowi Stephensowi, Jayowi Wengerowi i Anne Schuchat, za mentoring, współpracę i inspirację.

.