Als één vliegtuig meer dan enig ander tot de publieke verbeelding heeft gesproken, is het ongetwijfeld het Noord-Amerikaanse jachtvliegtuig P-51 Mustang. In de hoofden van velen, met inbegrip van de jonge gevechtspiloten die ermee vlogen tijdens het laatste jaar van de strijd in Europa, was het de P-51 die de geallieerden in staat stelde een volledig luchtoverwicht over Europa te bereiken.
Vele van de lofbetuigingen aan het adres van de Mustang zijn niet helemaal in overeenstemming met de feiten, echter. Het vliegtuig heeft zich werkelijk ontwikkeld tot een uitstekend gevechtsvliegtuig, maar zo is het niet begonnen. Vreemd genoeg kwam het ontwerp van de Mustang geheel toevallig tot stand en was meer het resultaat van bedrijfstrots dan van militaire noodzaak. De daaropvolgende ontwikkeling was ook meer toeval dan een ontwerp. Het Amerikaanse leger wilde het vliegtuig niet eens hebben, en de Britten waren er niet blij mee toen ze het hunne kregen.
Noord-Amerika Maakt Zijn Eigen Gevechtsvliegtuig
Voordat Amerika in de oorlog kwam, plaatste de Britse Purchasing Commission orders voor een verscheidenheid van in Amerika geproduceerde militaire vliegtuigen, waaronder Curtiss gevechtsvliegtuigen aangedreven door Allison motoren, die door het Amerikaanse Army Air Corps waren aangeduid als de P-40 Tomahawk. Curtiss beschikte niet over de faciliteiten om aan de Britse orders te voldoen en deed een aanbod aan North American Aircraft om enkele vliegtuigen onder licentie te laten bouwen. De president van North American, James S. “Dutch” Kindelberger uit West Virgin, was niet blij met het aanbod. Hij stelde in plaats daarvan voor dat zijn bedrijf een geheel nieuw jachtvliegtuig zou produceren dat gebouwd zou worden rond dezelfde Allison V-1710 motor die de P-40 aandreef. Kindelberger geloofde dat zijn bedrijf een aerodynamisch superieur vliegtuig kon produceren dat gebruik kon maken van nieuwe massaproductiemethoden die in de Amerikaanse vliegtuigindustrie net in gebruik waren genomen.
De Britten vroegen om een voorlopige ontwerpstudie. North American beloofde dat een prototype klaar zou zijn om te vliegen in een verbazingwekkende vier maanden! De Noord-Amerikaanse directie overtuigde Curtiss om hen gegevens te verstrekken van het ontwerp van hun P-40, waardoor verscheidene maanden van voorontwerp van het nieuwe gevechtsvliegtuigproject werden afgesneden. Het bedrijf beloofde de Britten dat ze met de leveringen zouden beginnen in januari 1941 en 50 vliegtuigen per maand zouden produceren tot eind 1941. De Britten gaven het vliegtuig zijn naam – Mustang – kennelijk naar de naam van de wilde pony’s die in het Amerikaanse Westen rondzwierven, hoewel de reden voor deze keuze niet bekend is. Om de productietijd te verkorten, koos North American voor een niet-turbo-charged versie van de Allison V-1710 motor, een zet die de prestaties van het vliegtuig op grote hoogte zou verminderen.
Een ontwerp geruïneerd door een motor met te weinig vermogen
Toen de eerste Mustangs in Engeland aankwamen, ontdekten testpiloten van de Royal Air Force al snel dat hoewel het nieuwe jachtvliegtuig zeer wendbaar en snel was, de prestaties begonnen af te nemen op hoogtes boven de 15.000 voet als de normaal aangezogen Allison motoren vermogen verloren. Bijgevolg besloot de RAF de Mustangs toe te wijzen aan haar Army Cooperation Command, dat eerder de lichte en wendbare Westland Lysander als haar primaire vliegtuigen had gebruikt.
De Mustangs werden uitgerust met camera’s en toegewezen aan de tactische verkenningsrol, waarin het vliegtuig gedurende de gehele oorlog bleef. Het eerste operationele gebruik van de RAF Mustangs was ter ondersteuning van de rampzalige Dieppe raid in augustus 1942. Het was ook in de ondersteunende rol dat het U.S. Army Air Corps zijn eerste Mustangs toegewezen kreeg, een partij van 57 vliegtuigen die werd afgeleid van de Britse productie direct na de aanval op Pearl Harbor.
Aanbevolen: Hoe zal de zesde generatie straaljagers eruit zien?
Aanbevolen: Imagine a U.S. Air Force That Never Built the B-52 Bomber
Aanbevolen: Russia’s Next Big Military Sale – To Mexico?
Aanbevolen: Would China Really Invade Taiwan?
Misschien ingegeven door het gebruik van de Mustang door de RAF in het Cooperation Command, besloot het Amerikaanse leger de Mustang aan te passen als duikbommenwerper. In die tijd was de standaard duikbommenwerper van het leger de Douglas Dauntless, die door het leger werd aangeduid als de A-24. Helaas leidde hun gebrek aan defensieve capaciteiten tot zware verliezen onder de A-24’s in het zuidwesten van de Stille Oceaan in het begin van 1942, een factor die ongetwijfeld van invloed was op de beslissing om te zoeken naar een meer wendbaar en beter bewapend ontwerp voor duikbommen.
Duikremmen en harde punten om bommen tot 1.000 pond te dragen werden toegevoegd aan het basisontwerp om het vliegtuig om te bouwen tot een duikbommenwerper, die werd aangeduid als de A-36. De 27e en 86e Bombardementsgroepen (Light) werden uitgerust met A-36’s en in het voorjaar van 1943 naar Noord-Afrika gestuurd voor gevechten. RAF Mustangs werden ook ingezet in Noord-Afrika, hoewel de voornaamste tactische jagers die door de Britten in Noord-Afrika werden gebruikt Curtiss Kittyhawks en Hawker Hurricanes waren. De 311e Bombardementsgroep, ook uitgerust met A-36’s, werd naar China gestuurd. Na verloop van tijd begon het Amerikaanse leger te geloven dat de waarde van de duikbommenwerper was overschat, en hoewel er meer dan 300 A-36’s werden gebouwd, werden ze uiteindelijk allemaal vervangen door jachtvliegtuigen of lichte en middelzware bommenwerpers. Duikbommenwerpers zouden populair blijven bij de Marine en het Korps Mariniers, maar het leger gaf de praktijk op.
Transforming the Mustang With the Rolls Royce Merlin Engine
Met het besluit om zijn nieuwe Mustangs toe te wijzen aan het Cooperation Command, koos de Royal Air Force ervoor om door te gaan met de ontwikkeling van de reeds beroemde Supermarine Spitfire als zijn primaire onderscheppingsjager. Toch geloofden sommige testpiloten van de RAF dat de Mustang met een hoogtemotor geschikt zou zijn voor lucht-lucht gevechten op de hoogten waar de gevechten gewoonlijk in het Europese luchtruim plaatsvonden. De Rolls Royce Merlin met turbocompressor was de ideale kandidaat, maar de gehele productie van de Merlin-61 was bestemd voor Spitfires.
Om de Merlin-productie op te voeren, sloot Rolls Royce een contract met het autoconcern Packard in de Verenigde Staten om hun motoren onder licentie te produceren. Packard was beroemd om zijn luxe auto’s, maar ontwierp en produceerde ook de Liberty motor die tijdens de Eerste Wereldoorlog in gebruik werd genomen en die tot in de jaren twintig in de Verenigde Staten gebouwde vliegtuigen aandreef. De eerste vlucht van een door Merlin aangedreven Britse Mustang vond plaats in oktober 1942. Een maand later werd een Mustang aangedreven door een Packard gebouwde Merlin geproduceerd voor het Amerikaanse leger, en het ging voor het eerst de lucht in.
Met de Merlin motor, werd de Mustang getransformeerd. Uit vergelijkingen tussen Mustangs en Spitfires bleek dat het Noord-Amerikaanse ontwerp een aanzienlijk groter bereik had, terwijl de prestaties van de Mustang op grote hoogte sterk waren verbeterd. Het was een combinatie die op het juiste moment tot stand kwam, omdat de ervaring van de U.S. Army Air Forces in Europa had aangetoond dat er behoefte was aan een hoge prestatie, lange afstand jager.
Omgebouwd voor escort missies
Gedurende 1942 en het grootste deel van 1943, zaten de Mustang jagers buiten de oorlog, hoewel de A-36 en RAF Cooperation versies gevechten zagen, met name in Noord-Afrika. Maar de gebeurtenissen in Europa leidden tot de verdere ontwikkeling van de Mustang tot het vliegtuig dat zo vaak wordt aangeduid als het beste geallieerde gevechtsvliegtuig van de oorlog. Tegen de zomer van 1942 voerde de U.S. Eighth Air Force vanaf bases in Engeland een gestaag toenemende strategische bombardementscampagne tegen doelen van de As in Frankrijk en de andere bezette landen. Begin 1943 breidde de daglichtbombardementcampagne zich uit tot in het Duitse luchtruim. De B-17 groepen die op dat moment het grootste deel van de sterkte van VIII Bomber Command uitmaakten begonnen zeer zware verliezen te lijden door Duitse jachtaanvallen. De leiding van de Achtste Luchtmacht was de oorlog ingegaan in de overtuiging dat hun viermotorige Vliegende Forten de juiste naam hadden, maar ontdekte al snel het tegendeel toen de B-17’s Luftwaffe jagers begonnen tegen te komen. Bijzonder zware verliezen in de late zomer en vroege herfst van 1943 leidden tot de annulering van verdere daglicht diepe penetratie raids in Duitsland totdat een lange-afstands escortejager kon worden ontwikkeld.
Gedurende 1943 waren de primaire escortejagers beschikbaar in Europa de RAF Spitfires en USAAF Lockheed P-38 Lightnings en Republic P-47 Thunderbolts. Terwijl de P-38 het bereik had om helemaal naar Berlijn te gaan, waren de P-47’s beperkt vanwege het hogere brandstofverbruik van hun radiale motoren, en er waren niet genoeg beschikbare P-38’s voor de klus. Alle P-38’s in Engeland waren in het begin van het jaar naar Noord-Afrika overgebracht en werden pas aan het eind van de zomer vervangen, waardoor Spitfires als enige escorts beschikbaar bleven tot april, toen de eerste P-47’s operationeel werden in het theater. Pas in september kwamen de P-38’s terug in het Engelse luchtruim. Intussen bleven de bommenwerpers zonder escorte toen ze het operationele bereik van de Spitfires bereikten.
De ingenieurs van de USAAF op Wright Field in Dayton, Ohio, begonnen rond te kijken naar een geschikt escortevliegtuig dat snel in massa kon worden geproduceerd, en hun aandacht vestigde zich al snel op de Mustang. De goedkeuring van de Merlin motor had de Mustang’s prestatieproblemen op grote hoogte opgelost, en de Mustang had aangetoond zeer wendbaar te zijn, met enkele beperkingen, voornamelijk als gevolg van gewicht en balans overwegingen.
Vergroting van de effectieve actieradius van het vliegtuig was het primaire probleem. De Air Corps engineering faciliteiten op Wright Field begonnen te werken aan modificaties om de brandstofcapaciteit van de Mustang te vergroten en zo zijn effectieve actieradius te vergroten. Extra romptanks werden toegevoegd als aanvulling op de afneembare externe brandstoftanks die eerder waren ontwikkeld voor andere types.
Donald Blakeslee: Advocate For Mustangs as Escort Fighters
Ironically, the decision to adopt the Mustang as the primary escort fighter did not come immediately after the adoption of the Merlin engine. Aanvankelijk werden de Merlin-aangedreven P-51B’s toegewezen aan de tactische luchtstrijdkrachten die werden gevormd om de grondtroepen in Europa te ondersteunen. De eerste met een P-51 uitgeruste jachtvliegtuiggroep die de strijd in Europa zag was de 354th Fighter Group, die in oktober 1943 in Engeland aankwam en onmiddellijk werd ingedeeld bij de nieuw georganiseerde Ninth Air Force. De Ninth was eerder toegewezen aan de Middellandse Zee, maar de geallieerde overwinning in Noord-Afrika leidde tot de overplaatsing van de eenheid naar Engeland om een tactische luchtmacht te worden, met de missie om de geallieerde grondtroepen te ondersteunen bij de invasie van West-Europa in het midden van 1944. Omdat het Negende gepland was om een groot aantal gevechtsgroepen te omvatten, drong de Achtste Luchtmacht erop aan dat Negende jagers tijdelijk werden toegewezen als bommenwerper escorte.
In november 1943 werd Lt. Col. Donald Blakeslee, plaatsvervangend commandant van de 4th Fighter Group en een van de meest ervaren Amerikaanse gevechtspiloten in Europa, uitgezonden om te vliegen met de 354th Fighter Group. Blakeslee was een voormalige RAF Eagle Squadron Spitfire piloot die Thunderbolts had gevlogen, en zijn gebrek aan liefde voor de P-47 was geen geheim. Of hij de toewijzing aan de 354e had uitgelokt of was uitgekozen om de P-51B’s van de groep te evalueren is onduidelijk; zijn enthousiasme voor het zeer wendbare vliegtuig is dat niet. Het belangrijkste voordeel van de nieuwe P-51 was het lagere brandstofverbruik van de Merlin motor in vergelijking met de radiaalmotor P-47, die toen de primaire escortejager was. De eerste Mustangs die in Engeland arriveerden waren slechts uitgerust met 184-gallon vleugeltanks, maar het verminderde brandstofverbruik van de Merlin motoren vergrootte hun actieradius aanzienlijk ten opzichte van gelijkwaardig uitgeruste P-47s. Er waren plannen voor de installatie van een extra 85 gallons in een romptank, terwijl de harde punten onder de vleugels een extra 150 gallons mogelijk maakten wanneer twee 75-gallon drop tanks werden meegevoerd. Blakeslee geloofde dat de Mustang de oplossing was voor het lange afstand escorte probleem, maar alle Mustangs waren voorbestemd om naar de Ninth Air Force te gaan.
In de winter van 1943 bereidden de geallieerde militaire planners in Europa zich voor op de invasie van West-Europa, gevolgd door een opmars naar Duitsland. Ervaringen in Noord-Afrika en Nieuw-Guinea hadden aangetoond dat luchtmacht diende als wat bekend zou komen te staan als een “force multiplier,” een element dat grondcommandanten kon helpen bij de eeuwenoude onderneming van het veroveren van grondgebied.
De Negende Luchtmacht was een tactische eenheid, met de primaire missie van het ondersteunen van de theatercommandant, en een enorme inspanning was gaande om haar kracht van jachtbommenwerpers en lichte en middelzware bommenwerpers op te bouwen om de grondtroepen te ondersteunen. Zodra de troepen in Frankrijk aan land waren, zou de oorlog in Europa veranderen van wat in de eerste plaats een luchtoorlog tegen de Luftwaffe was geweest in een grondoorlog, met als doel de uiteindelijke inname van Berlijn en de nederlaag van Duitsland. De nieuwe Mustangs werden gezien als een ideaal wapen om het luchtoverwicht over het slagveld veilig te stellen en te handhaven en om de oorlog naar de vijandelijke achtergebieden te brengen.
The Eighth Air Force Receives Their Mustangs
Op dit punt stak de militaire politiek de lelijke kop op, want Blakeslee en de leiders van VIII Fighter Command begonnen te manoeuvreren om de Mustangs naar de Eighth over te laten brengen. Zij zagen de missie van de Eighth Air Force als strategische bombardementen en erkenden dat als deze missie wilde slagen het belangrijk was om een lange-afstands escortejager te hebben die met de bommenwerpers mee kon gaan naar hun doelen diep in Duitsland en op grote hoogte kon vechten. Een groot deel van West Europa was toen nog in Duitse handen, en luchtbombardementen op strategische doelen werden nog steeds gezien als de primaire missie voor de luchtmachten.
Hun argumenten vielen bij ontvankelijke geesten in het Army Air Forces hoofdkwartier in Engeland en wonnen. Voorbereidingen werden begonnen om bijna alle squadrons van VIII Fighter Command uit te rusten met nieuwe Mustangs. Intussen vlogen de P-51’s (en andere jagers) van IX Fighter Command onder de operationele controle van de Eighth Air Force en werden gebruikt in de escorte rol. Drie P-51 groepen waren gepland om naar de Negende te gaan, maar een compromis leidde tot de toewijzing van een van deze groepen aan de Achtste in ruil voor de overdracht van de onlangs gearriveerde 358th Fighter Group en zijn P-47’s aan de Negende Air Force. VIII Fighter Command ontving de met Mustangs uitgeruste 357th en begon plannen te maken om al haar P-47 en P-38 groepen om te bouwen naar Mustangs.
Er was één uitzondering-de 56th Fighter Group was de eerste groep die met P-47s vloog, en het bleef bij de Thunderbolt tot het einde van de oorlog. De 56e, die de bijnaam de Wolfpack had gekregen vanwege de reputatie van de groep om als een roedel wolven op Duitsers te jagen, was de hoogst scorende Amerikaanse jagersgroep in het Europese Theater. Het 56ste eindigde de oorlog met een totaal van 674 geclaimde vijandelijke toestellen in de lucht en 311 op de grond. Daarentegen eindigde Blakeslee’s 4th Fighter Group, die de eerste Eighth groep was die overging op P-51s en die het langst in gevecht was van alle Amerikaanse gevechtsgroepen in Europa, de oorlog met 583 air-to-air kills en 469 strafing claims.
Hoewel het 4e – dat met Spitfires en P-47’s vloog voor de overgang naar P-51’s – een paar toestellen meer vernietigd had, kreeg het met P-47’s uitgeruste 56e bijna 100 air-to-air kills meer. Tot zover de vaak verkondigde bewering dat de fabuleuze P-51 de “superieure” jager was! De derde hoogst scorende groep, echter, vloog alleen met Mustangs. De 357e Fighter Group was de eerste P-51 groep in VIII Fighter Command. De groep claimde 609 lucht-lucht kills en 106 vernietigde op de grond.
Won de P-51 geallieerd luchtoverwicht over Europa?
Veel schrijvers poneren ten onrechte de stelling dat het de verschijning van de Mustang als escortejager was die het teken was van het winnen van geallieerd luchtoverwicht in het luchtruim boven Europa. In feite was dit niet het geval. Het voordeel van de P-51 was dat de latere modellen het bereik hadden om dieper Duitsland in te gaan dan de P-47’s, maar de Mustangs met groter bereik verschenen pas in het midden van het voorjaar van 1944 in Engeland. Tegen die tijd begon de effectiviteit van de Luftwaffe al af te nemen als gevolg van een aantal factoren. Niet de minste daarvan was de onderbreking van de aardolietoevoer vanuit raffinaderijen in Oost-Europa, grotendeels veroorzaakt door de opmars van de Sovjettroepen naar de olierijke Balkan, en de luchtaanval op transportmiddelen, waaronder spoorwegen en bruggen. De eerste U.S. Army Mustangs gebruikt in Europa misten de extra brandstoftanks die de latere modellen het bereik gaven om diep in Duitsland te gaan.
Er was ook een andere reden voor de neergang van de Luftwaffe. Gedurende 1942 en 1943 hadden Duitse jachtvliegers de geallieerde jagers vrijwel gemeden, door net buiten hun effectieve bereik te wachten en dan achter de bommenwerpers aan te gaan zodra hun escorts hun brandstoflimiet bereikten en omkeerden. Tegen de lente van 1944 was het VIII Fighter Command erin geslaagd om het bereik van de P-38’s en P-47’s aanzienlijk te vergroten door de toevoeging van geschikte externe brandstoftanks, en de escorts waren in staat om veel dieper in Duits gebied te gaan met de bommenwerpers. In feite waren de tweemotorige P-38’s in staat om hen te vergezellen helemaal tot Berlijn. Met het grotere bereik van de jagers, gaf VIII Fighter Command hen toestemming om op het dek neer te dalen en de Luftwaffe vliegvelden aan te vallen om de Duitse jagers zowel op de grond als in de lucht te vernietigen. Tegen de tijd dat P-51’s in grote aantallen beschikbaar waren in Europa, waren de geallieerden al bezig met het verkrijgen van luchtoverwicht.
De modificaties aan de Mustangs om ze te veranderen in lange afstandsjagers waren niet zonder problemen. Toen de 85-gallon interne brandstoftanks werden toegevoegd, ontdekten testpiloten dat volle tanks de controle van het vliegtuig tijdens gevechtsmanoeuvres beïnvloedden. Om te profiteren van de grotere actieradius, was VIII Fighter Command gedwongen om de jagers zo te tanken dat de tanks niet meer dan 35 gallon in zich zouden hebben wanneer zij de gebieden van waarschijnlijke gevechten bereikten. Omdat externe tanks luchtweerstand veroorzaakten en normaal gesproken eerst werden afgebrand zodat ze konden worden afgeworpen, verminderde het stabiliteitsprobleem de effectieve actieradius van de Mustangs. Het stabiliteitsprobleem was niet het enige probleem met de Mustangs. Ze ondervonden ook een gebrek aan verwarming op grote hoogte, die de tweemotorige P-38s hadden geplaagd tijdens hun eerste maanden in de strijd.
Het wordt algemeen aangenomen dat zodra de P-51s in het Europese Theater aankwamen, de P-47s uitsluitend werden toegewezen aan de jachtbommenwerper rol, terwijl de Mustangs alleen escorte vlogen. Dat is niet het geval. Met de verschijning van de Mustangs, nam VIII Fighter Command een strategie aan van het toewijzen van de meer ervaren P-47 groepen om te patrouilleren in de gebieden waar de Luftwaffe jagers de meeste kans hadden om de bommenwerperstroom te raken, terwijl de langerbenige P-38s en P-51s helemaal naar de doelen gingen.
Mustangs als grondaanvalsvliegtuigen
Mustangs werden ook gebruikt als jachtbommenwerpers, vooral nadat de jagersquadrons van de Luftwaffe praktisch aan de grond waren gehouden wegens gebrek aan benzine en olie. Thunderbolts en Lightnings bleven escortemissies vliegen totdat Mustangs hen vervingen in de meeste VIII Fighter Command squadrons in het laatste deel van 1944. Maar de omschakeling vond pas relatief laat in de oorlog plaats toen er meer Mustangs beschikbaar kwamen. Thunderbolts en Lightnings bleven de primaire escortejagers in Europa tot medio 1944. Ironisch genoeg, op ongeveer hetzelfde moment dat Mustangs in grote aantallen in het Europese luchtruim begonnen te verschijnen, verschoof de luchtoorlog naar beneden, omdat het leveren van close air support voor grondtroepen de primaire Army Air Forces missie werd.
Terwijl de Mustang de primaire escortejager werd bij VIII Fighter Command, waren P-51’s niet afwezig in de tactische luchtcommando’s van de Negende Luchtmacht. Brig.Gen. O.P. Weyland’s XIX Tactical Air Command omvatte een groep Mustangs toen het operationeel werd op 31 juli 1944, ter ondersteuning van General George S. Patton’s Third Army, en andere Mustang groepen gingen in en uit als de operationele behoeften veranderden. De Mustang had een groot nadeel als het ging om aanvallen op lage hoogte. De vloeistofgekoelde Merlin motoren maakten de P-51’s kwetsbaarder voor grondvuur dan de radiaal-motorige P-47’s, zodat ze vaak werden toegewezen om gevechtsdekkingen te vliegen boven het slagveld om te beschermen tegen Duitse vliegtuigen.
Thunderbolts waren uitgerust met twee machinegeweren meer dan Mustangs en waren dus meer geschikt voor aanvallen op Duitse pantsers en andere gronddoelen. Toch vlogen de P-51’s hun deel van de grondaanval missies, met behulp van hun zes .50-kaliber machinegeweren om te bestoken en raketten af te vuren en bommen en napalm te droppen. Eighth Air Force Mustangs gingen vaak over naar Ninth Air Force controle, vooral tijdens de strijd om het geallieerde initiatief te herwinnen tijdens het Duitse Ardennen offensief in de winter van 1944-1945.
The Red Tails of the Tuskegee Airmen
Mustang-uitgeruste groepen kwamen in gevecht met de Fifteenth Air Force vanaf Italiaanse bases in het late voorjaar van 1944 toen drie groepen die met P-40s hadden gevlogen P-51s kregen. Ook de 52nd Fighter Group van de Twelfth Air Force ruilde Spitfires in voor Mustangs. Een vierde Fifteenth Air Force groep die P-51’s kreeg was de controversiële 332nd Fighter Group, een geheel zwarte eenheid die populair geassocieerd werd met de Tuskegee Airmen, die het meest recent met P-47’s had gevlogen. De piloten van de groep verfden hun vliegtuigstaarten rood, waardoor ze gemakkelijk herkenbaar waren voor vriend en vijand. Groepsleden zouden later beweren dat ze “nooit een bommenwerper verloren” tijdens het vliegen van escortemissies, hoewel de kwalificaties voor een dergelijke bewering enigszins duister zijn.
Standaardiseren van de P-51
Met de verschijning en acceptatie van de Merlin-aangedreven Mustangs, begon de Army Air Forces plannen te maken om de productie van andere types te elimineren in een poging om onderhoud en bevoorrading rollen te standaardiseren. Maar alle gevechtscommandanten waren niet zo enthousiast over de Mustang als Brig.Gen. William Kepner van VIII Fighter Command was. Toen Headquarters, U.S. Army Air Forces hem vertelde dat de P-38’s en P-47’s van zijn commando zouden worden vervangen door P-51’s, zei Lt. Gen. George C. Kenney, commandant van de Far East Air Forces, botweg “Nee!”. In het begin van de oorlog had Kenney Generaal Henry H. Arnold verteld dat het hem eigenlijk niet uitmaakte wat voor vliegtuigen hij in zijn theater kreeg, maar naarmate de oorlog vorderde ontwikkelde hij een voorkeur voor de tweemotorige P-38.
Kenney voerde het bevel over een theater dat een grote watervlakte omvatte, en hij vond dat de tweede motor op de P-38 zijn piloten een kans op thuiskomst gaf die de P-51 niet kon bieden. Bovendien hadden de P-38’s van de Vijfde en Dertiende Luchtmacht in de Pacific het behoorlijk goed gedaan met het neerschieten van Japanse vliegtuigen sinds ze eind 1942 hun gevechtsdebuut maakten. Tegen het midden van 1944, vlogen de P-38’s van de luchtmacht van het Verre Oosten missies van 700 mijl, afstanden veel groter dan die in Europa. De P-38 bleef het jachtvliegtuig van keuze in de Far East Air Forces tot het einde van de oorlog.
Ondanks de aanvankelijke weigering van generaal Kenney om Mustangs te accepteren als vervangers in zijn veteraan jagersquadrons, werden sommige nieuw aangekomen eenheden uitgerust met de P-51. Begin 1945 voegde het 460ste Fighter Squadron zich bij de met P-47’s uitgeruste 348ste Fighter Group met P-51’s, en de rest van de groep begon de overgang te maken naar het meer wendbare jachtvliegtuig. De eerste Mustangs in het zuidwesten van de Pacific waren eigenlijk F-6D verkenningsvliegtuigen die eind 1944 begonnen met operaties bij het 82nd Reconnaissance Squadron.
Mustangs in de Pacific
Een paar dagen nadat ze in de strijd waren gekomen, was Captain William Shomo, de squadroncommandant, op een fotovlucht toen hij en zijn wingman op een formatie van 13 Japanse vliegtuigen stuitten, een bommenwerper en 12 jachtvliegtuigen escorteerden. Hoewel zowel Shomo als zijn wingman, luitenant Paul Libscomb, rookies waren zonder gevechtservaring, slaagden ze erin de bommenwerper en 10 van zijn escorts neer te schieten. Voor hun acties ontving Shomo de Medal of Honor en Libscomb het Distinguished Service Cross. Andere Mustangs opereerden in het zuidwesten van de Pacific met de 3rd Air Commando Group.
Air Commandos brachten ook Mustang jagers naar het China-Burma-India Theater, waar de P-51 een belangrijke rol speelde met de Fourteenth Air Force tijdens het laatste jaar van de oorlog. Na aanvankelijk de Britse grondoperaties op lange afstand in Birma te hebben ondersteund, werden de Air Commando Mustangs voornamelijk gebruikt voor grondaanvallen, vooral tegen Japanse vliegvelden en aanvoerroutes. De Air Commando Mustangs waren echter niet de eersten in de CBI. De behendige gevechtsvliegtuigen kwamen medio 1943 in het theater in dienst toen de 311e Bombardementsgroep arriveerde met twee squadrons A-36’s en een van het vroege model met Allison uitgeruste P-51A’s. Zij werden vergezeld door de 8th Photo-Reconnaissance Group, die met de F-6 versie van het vliegtuig vloog. Mustangs vervingen later de Curtiss P-40’s in de befaamde 23e Fighter Group, de Army Air Corps eenheid die de Amerikaanse Volunteer Group, bekend als de Flying Tigers, begin 1942 verving nadat de Verenigde Staten in de oorlog waren gekomen.
Tijdens de laatste maanden van de oorlog begon de Army Air Forces ook P-51’s naar de Central Pacific te sturen om escorte te bieden aan Boeing B-29 Superfortresses die lange afstand bombardementsmissies over de Japanse thuis-eilanden vlogen vanaf hun bases in de Marianen. Om een vooruitgeschoven basis voor de P-51’s veilig te stellen, landden Amerikaanse mariniers op Iwo Jima, een eiland 660 mijl ten zuidoosten van de Japanse thuis-eilanden. De eerste missie boven Japan vond plaats op 29 april 1945, toen 108 P-51’s B-29’s escorteerden. Mustangs werden ook gebaseerd op Okinawa, vanwaar ze zich bij andere Amerikaanse jachtvliegtuigen en grondaanvalsvliegtuigen voegden op sweeps boven Japan.
The Ever-Evolving P-51 Mustang
Als de eerste klant voor de Mustang, bleef de Britse Royal Air Force het type gebruiken in een verscheidenheid van rollen gedurende de oorlog. Na hun aanvankelijke gebruik als verkenningsvliegtuigen, dienden de RAF Mustangs als escortejagers en grondaanvalsvliegtuigen in zowel Azië als Europa en het Middellandse Zeegebied. Mustangs deden ook dienst bij de Royal Australian Air Force, de Royal Canadian Air Force, de Netherlands East Indies Air Force, en de South African Air Force, hoewel de SAAF pas in de laatste weken van de oorlog operationeel was.
Ironiek genoeg was de eigenschap die de Lockheed P-38 tot het favoriete gevechtsvliegtuig in het zuidwesten van de Pacific maakte voor North American aanleiding om de ontwikkeling van een tweemotorige versie van de Mustang voor te stellen. North American ging een beetje verder dan Lockheed en voegde een tweede piloot toe. In wezen was de Twin Mustang, door het Amerikaanse leger aangeduid als de F-82, twee P-51 rompen samengevoegd met een korte vleugel en een enkele stabilisator die de twee verbond. De productie begon in het begin van 1945, maar slechts 20 waren geproduceerd tegen het einde van de oorlog.
Auteur Sam McGowan is ook een piloot. Hij woont in de omgeving van Houston, Texas.
Originally Published in 2016.
Dit artikel van Sam McGowan verscheen oorspronkelijk op het Warfare History Network.
Image: Wikimedia Commons