„Wszystkie szczeniaki są słodkie” – wyjaśnia Clive Wynne, szef laboratorium canine-science na Arizona State University. „Ale nie wszystkie szczeniaki są równie urocze”. Rzeczywiście, hodowcy od dawna odkryli, że szczenięta stają się ich najsłodsze jaźnie na ośmiotygodniowym znaku; każdy starszy, a niektórzy hodowcy oferują zniżki, aby wzmocnić niedoszłych właścicieli osłabione pragnienie. Takie precyzyjne preferencje mogą wydawać się arbitralne, a nawet okrutne. Ale ostatnie badania wskazują, że szczytowa słodkość szczeniaka służy ważnym celom – i może odgrywać fundamentalną rolę w łączeniu psa i właściciela.
W badaniu opublikowanym wiosną tego roku, Wynne i jego koledzy starali się naukowo określić linię czasową słodkości szczeniaka. Ich odkrycie w dużej mierze pasował, że z hodowcami: Ludzie konsekwentnie oceniali psy jako najbardziej atrakcyjne, gdy miały one od sześciu do ośmiu tygodni. Wiek ten, jak twierdzi Wynne, zbiega się z kluczowym etapem rozwoju: Psie matki przestają karmić swoje młode około ósmego tygodnia życia, po czym szczenięta są zdane na ludzi, aby przetrwać. (Szczenięta pozbawione ludzkich opiekunów są narażone na śmiertelność sięgającą 95 procent w pierwszym roku życia). Szczyt słodkości nie jest więc przypadkowy – dokładnie w momencie, gdy nasza interwencja ma największe znaczenie, szczenięta stają się dla nas nieodparte.
Nie szkodzi, że ludzie wydają się być szczególnie podatni na słodkie rzeczy. Badania sięgające lat czterdziestych XX wieku pokazują, że praktycznie każde stworzenie o cechach dziecka – duże oczy, wybrzuszone czoło, krótkie kończyny – jest w stanie przyciągnąć naszą sympatię, od tych mało zaskakujących (foki, koala) przez dziwne (aksolotle, rodzaj salamandry) po nieożywione (Myszka Miki). Ale psia słodycz jest wyjątkowo ukierunkowana na człowieka, a jej strategiczne rozmieszczenie nie ogranicza się do szczeniąt. W badaniu przeprowadzonym w 2017 roku na psach w wieku od 1 do 12 lat, psychologowie z Wielkiej Brytanii wykazali, że zwierzęta domowe były znacznie bardziej skłonne do podnoszenia brwi i wystawiania języka, gdy ludzie patrzyli na nie, wizualne wskazówki, które nadają dorosłym psom szczenięce powietrze. Inne badania wyjaśniają, dlaczego psy starają się w ten sposób zwrócić na siebie naszą uwagę. Odkryto, że oksytocyna, tak zwany hormon miłości, wzrasta u psów i ich właścicieli po tym, jak patrzą sobie w oczy – uruchamiając taką samą pętlę sprzężenia zwrotnego, jaka istnieje między ludzkimi matkami a ich dziećmi. Innymi słowy, im bardziej psy zachęcają nas do patrzenia na nie, tym mocniej się z nimi wiążemy.
Urodzone jako ślepe i w zasadzie głuche, szczenięta nie są interaktywne w pierwszych tygodniach życia, a Wynne zauważa, że wielu ludzi uważa zwierzęta na tym etapie za obce i nieatrakcyjne. Ostatnie badania skoncentrowane na ludziach wykazały, że podobnie jak sześciotygodniowe szczeniaki, sześciomiesięczne dzieci są postrzegane jako znacznie słodsze niż noworodki.
Co prowadzi nas do ostatecznego celu szczytowej słodkości: nadrobienia brzydoty noworodka. Jak zaproponowali psychologowie Gary Sherman i Jonathan Haidt, opóźnione pojawienie się słodkości u ludzkich dzieci daje korzyści daleko wykraczające poza pobudzenie naszego instynktu opiekuńczego do działania – wywołuje również zalew interakcji społecznych, takich jak głaskanie, zabawa i mówienie do dziecka. Czynności te mają kluczowe znaczenie dla rozwoju szczeniąt, ale nie można ich skutecznie wykonywać w przypadku bardzo młodych osobników. A zatem „człowiek nie rodzi się słodki”, konkludują Sherman i Haidt. „One becomes cute.”
Ten artykuł ukazał się w wydaniu drukowanym z listopada 2018 roku z nagłówkiem „Survival of the Cutest.”
.