Samen met Kurt Cobain werd Eddie Vedder met tegenzin een beroemdheid en een woordvoerder van de alt-rock toen zijn band, Pearl Jam, begin jaren ’90 furore maakte. Maar het was niet makkelijk voor Vedder. Met een tumultueus leven thuis als jongere, richtte hij zich op surfen en rockmuziek als tiener – met name klassieke rockers als de Who, Neil Young en de Doors – maar ook punk bands als de Clash en Minor Threat. Hij woonde afwisselend in Chicago en San Diego, waar hij in zijn twintiger jaren zijn eerste echte band oprichtte, Bad Radio. Omdat de band niet doorbrak uit de lokale status, raakte Vedder bevriend met ex-Red Hot Chili Peppers drummer Jack Irons, die op zijn beurt Eddie een demo-tape gaf die een paar van zijn vrienden hem hadden gegeven (in de hoop een zanger te vinden). Vedder zette snel teksten en zang op het bandje, en mailde het terug naar Seattle (de band bleek te bestaan uit ex-leden van het in Seattle gevestigde Mother Love Bone, gitarist Stone Gossard en bassist Jeff Ament).
Gossard en Ament waren gevloerd door het resultaat en nodigden Vedder onmiddellijk uit om naar Seattle te komen, waar hij al snel het optreden binnenhaalde. Kort nadat lead gitarist Mike McCready bij de band kwam (plus een draaideur van verschillende drummers), tekende de band bij Epic Records. De groep heette oorspronkelijk Mookie Blaylock, maar veranderde haar naam in Pearl Jam, en hun debuut, Ten, volgde in de herfst van 1991. Met de Seattle scene (Nirvana, Soundgarden, Alice in Chains, enz.) exploderend op de hitlijsten, ether, en media, Pearl Jam koos het perfecte moment om hun debuut, dat uiteindelijk alle andere Seattle bands uitverkocht, en maakte Pearl Jam een van de grootste groepen van de jaren ’90 (andere hit albums volgden: Vs., Vitalogy, No Code, Yield, en Binaural) uit te brengen.
Vedder raakte ook betrokken bij tal van politiek geladen zaken: zijn band daagde Ticketmaster voor de rechter over hoge ticketprijzen, hij steunde presidentskandidaat Ralph Nader en milieu-oorzaken, en was pro-choice. Hij trad ook op tijdens talloze concerten van bands die hij bewonderde (Bob Dylans 50e verjaardagsfeest in Madison Square Garden, het Tibetan Freedom Concert, optredens van Who/Pete Townshend, enz.), en drumde tijdens live shows met de band Hovercraft (de band van zijn vrouw). Met zijn harde en vaak confessionele lyrische stijl en Jim Morrison-achtige bariton, werd Vedder ook een van de meest gekopieerde leadzangers in alle rock. Ondanks alle lofbetuigingen bracht Vedder pas in 2007 zijn eerste soloproject uit, Into the Wild, de soundtrack van de gelijknamige Sean Penn-film.
Na Pearl Jam’s album Backspacer uit 2009 en de bijbehorende tournee, bracht Eddie Vedder zijn eerste niet-soundtrack album uit, Ukulele Songs uit 2011, dat een mix van covers en originelen bevatte, met Vedder zingend en zichzelf begeleidend op ukelele.