Palpitacje

Istnieją różne rodzaje palpitacji w zależności od tego, gdzie w sercu sygnał elektryczny jest generowany i czy ten sygnał może generować bicie serca. Wiele dodatkowych uderzeń serca to normalne warianty i większość pacjentów nie zdaje sobie sprawy, że ich serce ma dodatkowe uderzenie lub dwa; jednak inne mogą być niebezpieczne, powodując krótko- i długoterminowe powikłania. Palpitacje, które pochodzą z przedsionka nie mają tendencji do ostrego zagrożenia życia w porównaniu z tymi, które pochodzą z komory.

Palpitacje są często opisywane na podstawie ich lokalizacji źródła (przedsionek, węzeł AV, lub komory), ich częstotliwości (izolowane lub skupione w seriach wielu uderzeń razem), czy uderzenia są regularne w rytmie lub nieregularne, i czy są trwałe lub zatrzymać na własną rękę (samoograniczone). Jednak niektóre kołatania serca są objawami arytmii. Niektórzy badacze nie uwzględniają pewnych arytmii podczas omawiania palpitacji, ale inni uwzględniają je jako możliwe objawy, które pacjenci zauważają podczas tych arytmii. W tym artykule omówimy te arytmie.

PAC i PVC

Przedwczesny skurcz przedsionka (premature atrial contraction, PAC) występuje wtedy, gdy węzeł SA generuje skurcz, zanim serce jest gotowe, a podczas generowania skurczu serca można odczuwać uderzenia lub chwianie w klatce piersiowej. Ze względu na wczesny moment wystąpienia PAC, po jego wystąpieniu często następuje lekka przerwa, ponieważ węzeł SA resetuje się. PAC jest normalnym wariantem i może, ale nie musi być odczuwany przez pacjenta.

Przedwczesny skurcz komorowy (PVC) jest podobnie spowodowany wczesnym pobudzeniem komorowym, zwykle wywołanym przez dodatkowe pobudzenie elektryczne generowane w komórce mięśniowej znajdującej się w komorze. Ponieważ jest on wczesny, pacjent może odczuwać uderzenia, ponieważ bicie serca jest nieco przesunięte w stosunku do normalnego cyklu. Podobnie jak PAC, PVC może przebiegać bezobjawowo, a pacjent może nie zdawać sobie sprawy z jego występowania. Ani sporadyczny PAC, ani PVC nie wpływają na czynność serca.

Tachykardia nadkomorowa

Tachykardia nadkomorowa (SVT) jest ogólnym terminem opisującym szybkie bicie serca, które wynika z sygnałów elektrycznych generowanych nad komorą z przedsionka. Może on wystąpić z powodu sił zewnętrznych działających na serce lub z powodu „zwarcia” lub nieprawidłowego okablowania układu przewodzenia elektrycznego.

SVT może być normalną fizjologiczną odpowiedzią na stres w organizmie. Kiedy ciało wymaga więcej tlenu, uwalnia adrenalinę, która powoduje szybsze bicie serca w celu zwiększenia krążenia krwi. Może to wystąpić jako odpowiedź na ćwiczenia, chorobę lub uraz.

SVT może również wystąpić z powodu zaburzeń układu przewodzenia elektrycznego w przedsionku i węźle AV i może wystąpić bez wyraźnej przyczyny. Jest to określane jako napadowy częstoskurcz nadkomorowy lub PSVT. Rytm ten może rozpocząć się i zatrzymać samodzielnie, pozornie bez powodu lub ostrzeżenia, i może trwać tylko kilka sekund lub może wymagać interwencji pogotowia ratunkowego, aby się zatrzymać.

Mogą występować wrodzone błędy w okablowaniu serca, które mogą powodować szczególne formy PSVT. Zespół Wolffa-Parkinsona-White’a (WPW) jest jednym z przykładów, a kołatanie serca może wystąpić we wczesnym okresie życia lub nie być doświadczane aż do później dorosłości.

SVT może być spowodowane przez substancje chemiczne, które wydają się podobne do adrenaliny dla serca. Obejmują one kofeinę, over-the-counter leki na przeziębienie zawierające pseudoefedrynę, alkohol i inne leki pobudzające, takie jak amfetamina i kokaina. Nadmiar hormonów tarczycy lub nieprawidłowości elektrolitów w krwiobiegu mogą podrażniać przedsionki i przyspieszać SVT.

Choć lęk może powodować u pacjenta tego typu kołatanie serca, pracownik służby zdrowia może chcieć rozważyć inne potencjalne przyczyny przed postawieniem takiej diagnozy.

Migotanie i trzepotanie przedsionków

W przypadku niektórych pacjentów komórki mięśniowe przedsionków działają jak rozruszniki serca, generując impulsy elektryczne. Powoduje to chaos elektryczny i przedsionki nie mogą bić w sposób skoordynowany. Zamiast generować zorganizowany skurcz przedsionków, przedsionki zamiast tego fibrylują, lub drgają jak miska galaretki. Liczne sygnały elektryczne, które są generowane, bombardują węzeł AV, który próbuje na nie odpowiedzieć, ale przekazuje do komory tylko niektóre z setek sygnałów, które otrzymuje w każdej minucie. Prowadzi to do szybkiego i nieregularnego bicia komór, co określane jest mianem migotania przedsionków (A Fib).

Trzepotanie przedsionków (AFL) opisuje sytuację, w której w przedsionku dochodzi do zwarcia elektrycznego, a pętla komórek generuje szybki, regularny rytm przedsionkowy o częstotliwości około 300 do 400 cykli na minutę. Węzeł AV odbiera te liczne sygnały i próbuje chronić komorę przed zaporą i przekazuje tylko co drugi, trzeci lub czwarty impuls. Często u pacjentów z trzepotaniem przedsionków częstość rytmu przedsionków wynosi 300 uderzeń na minutę, ale częstość rytmu komór tylko 150 uderzeń na minutę. Tempo to jest nadal wystarczająco szybkie, aby pacjent mógł odczuwać kołatanie serca.

Nawet jeśli migotanie i trzepotanie przedsionków są stosunkowo bezpieczne rytmy, istnieją komplikacje, które mogą wynikać. Kiedy przedsionek drży i nie kurczy się, istnieje możliwość, że krew w szczelinach ścian przedsionka może ulec zastojowi i utworzyć małe skrzepliny (trombus). Istnieje możliwość, że skrzeplina może się oderwać i przemieszczać (embolizować) do małych tętnic w organizmie, blokując krążenie i dostarczanie tlenu. W ten sposób migotanie przedsionków jest jednym z czynników ryzyka wystąpienia udaru mózgu i innych problemów naczyniowych. Migotanie przedsionków może również wpływać na wydajność pracy serca. Bez kopa zapewnianego przez skoordynowane bicie przedsionków, dostarczanie krwi do komór serca ulega zmniejszeniu, a rzut serca – ilość krwi dostarczanej do organizmu przy każdym uderzeniu serca – spada.

Tachykardia komorowa i migotanie komór

W przeciwieństwie do szybkiego rytmu przedsionków, jest to potencjalnie zagrażająca życiu sytuacja, w której komora serca bije zbyt szybko. Częstoskurcz komorowy (VT) występuje wtedy, gdy układ elektryczny komory zaczyna bić samodzielnie, bez udziału węzła SA lub AV. W zależności od sytuacji, częstoskurcz komorowy może lub nie może bić w sposób zorganizowany i generować bicie serca.

Migotanie komór (V Fib) nie jest zgodne z życiem, ponieważ chaotyczne sygnały elektryczne nie generują skoordynowanego bicia serca. Komora serca drga, a krew nie jest pompowana do organizmu. Migotanie komór jest rytmem powszechnie kojarzonym z nagłą śmiercią sercową.

Zarówno częstoskurcz komorowy, jak i migotanie komór obserwuje się jako powikłania choroby niedokrwiennej serca, zwłaszcza po zawale serca, w którym mięsień sercowy komór jest podrażniony z powodu braku dopływu krwi.

.