Driek maanden na de pandemie had ik de drang om mijn 28-jarige dochter en haar man te zien, 2000 mijl verderop. Zij had een acute gezondheidscrisis doorstaan, gevolgd door protesten van de gemeenschap die hen beiden de straat op dreven om voedsel te serveren en buurten op te ruimen. Ze hielden zich staande, maar de opeenstapeling van uitdagingen maakte dat de moeder in mij contact met hen wilde maken en hen wilde steunen. Dus samen met mijn man, mijn andere dochter en haar man vormde ons gezin van zes volwassenen en twee honden een nieuwe peul in het huis van mijn dochter in de stomende hitte van de zomer in Minneapolis.
Toen ik aan het inpakken was, bekroop me een spoortje twijfel. Wij zessen hadden nog nooit samen onder één dak geleefd. Zou ik het verpesten? Zou ik “met mijn lippen klapperen”, zoals een vriend het noemt, en per ongeluk iets kwetsends zeggen? Enige tijd geleden, in een achteloos moment van uitputting, had ik mijn kersverse schoonzoon beledigd met een ondoordachte opmerking. Hij was terecht gekwetst, en er was een lange brief en een telefoontje voor nodig om ons weer op het goede spoor te krijgen.
Mijn eigen broers en zussen en ik zijn opgegroeid binnen de hardnekkige breuk die het huwelijk van mijn ouders was. Hun levenslange conflict zaaide tweedracht en verdeeldheid in iedereen om hen heen. Ik werkte hard om een ander, positief familieklimaat te scheppen met mijn man en onze kinderen. Mijn oude geesten achtervolgden me echter en ik wilde iets goeds niet verpesten.
Uit onderzoek blijkt echter dat het niet realistisch, of mogelijk, of zelfs maar gezond is om te verwachten dat onze relaties altijd harmonieus zullen zijn. Alles wat we weten uit de ontwikkelingswetenschap en onderzoek naar gezinnen wijst erop dat er breuken zullen ontstaan – en wat nog belangrijker is, is hoe je erop reageert. Nu veel gezinnen meer tijd dan ooit samen doorbrengen, zijn er volop mogelijkheden voor spanningen en gekwetste gevoelens. Deze momenten bieden ook volop uitnodigingen om weer met elkaar in contact te komen.
Verbindingen zijn een feit van het leven
Onderzoeker Ed Tronick heeft samen met collega Andrew Gianino berekend hoe vaak baby’s en verzorgers op elkaar zijn afgestemd. (Afstemming is een heen-en-weer ritme van interactie waarbij partners positieve emoties delen.) Ze ontdekten dat het verrassend weinig is. Zelfs in gezonde, veilig gehechte relaties, zijn verzorgers en baby’s slechts 30% van de tijd op elkaar afgestemd. De andere 70%, zijn ze niet op elkaar afgestemd, niet synchroon, of herstellen ze en komen weer bij elkaar. Opbeurend genoeg werken zelfs baby’s aan reparaties met hun blikken, glimlachen, gebaren, protesten en roepen.
Deze mismatches en reparaties zijn van cruciaal belang, legt Tronick uit. Ze zijn belangrijk voor het kweken van kinderen zelfregulering, coping, en veerkracht. Het is door deze mismatches – in kleine, beheersbare doses – dat baby’s, en later kinderen, leren dat de wereld hen niet perfect volgt. Deze kleine blootstellingen aan de micro-stress van onaangename gevoelens, gevolgd door de prettige gevoelens die gepaard gaan met herstel, of weer bij elkaar komen, zijn wat hen beheersbare oefening geeft in het drijven van hun boot wanneer het water woelig is. Anders gezegd, als een verzorger perfect aan alle behoeften van hun kind zou voldoen, zou dat eigenlijk de ontwikkeling van het kind in de weg staan.
“Het repareren van breuken is het meest essentiële in het ouderschap,” zegt UCLA neuropsychiater Dan Siegel, directeur van het Mindsight Institute en auteur van verschillende boeken over interpersoonlijke neurobiologie.
Het leven is een aaneenschakeling van mismatches, miscommunicaties en verkeerde afstemmingen die snel worden gerepareerd, zegt Tronick, en dan weer verkeerd gecoördineerd en stressvol worden, en opnieuw worden gerepareerd. Dit gebeurt duizenden keren op een dag, en miljoenen keren in een jaar.
Ander onderzoek toont aan dat kinderen meer conflicten en reparaties hebben met vrienden dan met niet-vrienden. Broers en zussen conflicten zijn legendarisch; en conflicten van volwassenen escaleren wanneer ze ouders worden. Als interpersoonlijke conflicten onvermijdelijk zijn – en zelfs noodzakelijk – dan is de enige manier waarop we belangrijke relaties in stand kunnen houden dat we beter worden in het opnieuw synchroniseren ervan, en vooral in het verzorgen van reparaties wanneer ze scheuren.
“Relaties krimpen tot de grootte van het veld van reparatie,” zegt Rick Hanson, psycholoog en auteur van verschillende boeken over de neurowetenschap van welzijn. “Maar een aanbod voor een reparatie is een van de liefste en meest kwetsbare en belangrijke soorten communicatie die mensen aan elkaar bieden,” voegt hij eraan toe. “Het zegt dat je de relatie waardeert.”
Versterking van het familieweefsel
In een kleine Canadese studie onderzochten onderzoekers hoe ouders van vier- tot zevenjarige kinderen hun relaties met hun kinderen versterkten, schaadden of repareerden. Ouders zeiden dat hun relaties met hun kinderen werden versterkt door “horizontale” of egalitaire uitwisselingen zoals samen spelen, onderhandelen, om de beurt gaan, compromissen sluiten, plezier hebben, of het delen van psychologische intimiteit – met andere woorden, elkaar respecteren en van elkaar genieten. Hun relaties werden geschaad door een te groot vertrouwen in macht en autoriteit, en vooral door een afwijzende tactiek zoals de “stille behandeling”. Als er misstappen werden begaan, herstelden de ouders de intimiteit door warmte en genegenheid te uiten, te praten over wat er was gebeurd en zich te verontschuldigen.
Dit model van versterken, schaden en herstellen kan u helpen na te denken over uw eigen interacties. Wanneer een familierelatie al positief is, is er een basis van vertrouwen en geloof in de goede bedoelingen van de ander, wat iedereen helpt om gemakkelijker te herstellen van kleine breuken. Daarom helpt het om pro-actief het weefsel van familierelaties te verzorgen.
Dat kan beginnen met het simpelweg opbouwen van een investering in positieve interacties:
- Spendeer “speciale tijd” met elk kind afzonderlijk om meer ruimte te creëren voor het verdiepen van jullie één-op-één relatie. Laat hen de agenda bepalen en bepaal hoe lang u samen bent.
- Waarder hardop, deel dankbaarheid reflecties, en merk het goede in uw kinderen op met tussenpozen gedurende de dag of week.
U wilt ook uitkijken voor manieren waarop u de relatie zou kunnen schaden. Als je ooit twijfelt aan de motieven van een kind, ga dan na wat de intenties achter hun gedrag zijn en ga er niet vanuit dat ze het niet zo bedoeld hebben. Taalgebruik als: “Ik merkte op dat…” of “Vertel me wat er gebeurde…” of “En wat gebeurde er toen?” kan je helpen om een ervaring te begrijpen vanuit het gezichtspunt van het kind.
-
Een liefdevolle ruimte voor de emoties van kinderen
Demonstreer liefde aan uw kinderen door hen te helpen emoties te verwerken
Probeer het nu
Wanneer u tegen een kind spreekt, bedenk dan hoe hij of zij zou kunnen ontvangen wat u zegt. Onthoud dat woorden en zwijgen gewicht hebben; kinderen zijn “emotionele geigertellers” en lezen je gevoelens veel meer dan ze je woorden verwerken. Als je gevoelens of trauma’s verwerkt waar ze niets mee te maken hebben, wees dan verantwoordelijk voor je eigen gevoelens en neem even de tijd om te kalmeren voordat je spreekt.
In deze context van verbinding en begrip kun je vervolgens een gezinscultuur creëren waarin breuken worden verwacht en reparaties worden verwelkomd:
- Waarschuw kleine biedingen voor reparaties. Soms hebben we zo veel aan ons hoofd dat we de blik, het gebaar of de uitdrukking bij een kind missen die laat zien dat wat ze echt willen, is dat ze zich opnieuw verbinden.
- Normaliseer verzoeken als “Ik heb een reparatie nodig” of “Kunnen we het nog eens overdoen?” We moeten in staat zijn om anderen te laten weten wanneer de relatie is geschaad.
- Ook, als je denkt dat je misschien op iemands tenen bent gestapt, omcirkel dan terug om het te controleren. Het vroegtijdig opmerken van een misstap kan helpen.
Wanneer u zich ergert aan het gedrag van een familielid, probeer dan uw verzoek om verandering in positieve taal te formuleren; dat wil zeggen, zeg wat u wilt dat ze doen in plaats van wat u niet doet. Taal als, “Ik heb een verzoek …” of “Zou je bereid zijn om …?” houdt de uitwisseling neutraler en helpt de ontvanger betrokken te blijven in plaats van defensief te worden.
U kunt ook gezonde reparaties modelleren met mensen om u heen, zodat ze worden genormaliseerd en kinderen het nut ervan in real time zien. Kinderen profiteren wanneer ze zien hoe volwassenen conflicten constructief oplossen.
Vier stappen naar een authentieke reparatie
Er zijn oneindig veel soorten reparaties, en ze kunnen op een aantal manieren variëren, afhankelijk van de leeftijd en het temperament van uw kind, en hoe ernstig de breuk was.
Zuigelingen hebben behoefte aan lichamelijk contact en het herstel van liefde en geborgenheid. Oudere kinderen hebben behoefte aan genegenheid en meer woorden. Tieners kunnen behoefte hebben aan meer complexe gesprekken. Individuele kinderen verschillen in hun stijl – sommige hebben meer woorden nodig dan andere, en wat kwetsend is voor het ene kind kan een ander kind niet deren. Ook kan het zijn dat uw stijl niet overeenkomt met die van het kind, waardoor u zich verder moet uitstrekken.
Sommige misstappen zijn klein en hoeven alleen maar even te worden nagekeken, maar diepere wonden hebben meer aandacht nodig. Houd de verontschuldiging in verhouding tot de pijn. Wat belangrijk is, is niet uw oordeel over hoe gekwetst iemand zou moeten zijn, maar de werkelijke gevoelde ervaring van de gekwetstheid van het kind. Een eenmalige verontschuldiging kan voldoende zijn, maar sommige reparaties moeten in de loop van de tijd vaak worden erkend om het weefsel echt weer aan elkaar te naaien. Het is vaak nuttig om later terug te komen om te zien of de verbeteringen werken.
Hoewel elke reparatie uniek is, omvatten authentieke reparaties doorgaans dezelfde stappen.
1. Erken de overtreding. Probeer eerst te begrijpen welke pijn u hebt veroorzaakt. Het maakt niet uit of het onbedoeld was of wat uw redenen waren. Dit is het moment om uw eigen afweersysteem uit te schakelen en u te richten op het begrijpen en benoemen van de pijn of boosheid van de ander.
Soms moet u uw begrip controleren. Begin langzaam: “Heb ik je pijn gedaan? Help me begrijpen hoe.” Dit kan vernederend zijn en vereist dat we met een open hart luisteren terwijl we het perspectief van de ander in ons opnemen.
Probeer de verontschuldiging niet te ondermijnen door er voorbehouden aan toe te voegen, zoals het kind de schuld geven dat het gevoelig is of zich slecht gedraagt of verdient wat er is gebeurd. Elke poging om de wond te verdoezelen, te minimaliseren of af te zwakken is geen authentieke reparatie. Kinderen hebben een scherp gevoel voor authenticiteit. Faken it or overwhelming them will not work.
Een spiritueel leraar herinnerde me aan een oud gezegde: “It is acknowledging the wound that gets the thorn out.” Het is wat onze menselijkheid opnieuw verbindt.
-
Het maken van een effectieve verontschuldiging
Een goede verontschuldiging houdt meer in dan “sorry” zeggen.
Probeer het nu
2. Spreek wroeging uit. Hier is een oprecht “het spijt me” voldoende.
Voeg er niets aan toe. Een van de fouten die volwassenen vaak maken, volgens therapeute en schrijfster Harriet Lerner, is om er een disciplineringscomponent aan toe te voegen: “Laat het niet weer gebeuren,” of “De volgende keer ga je het echt krijgen.” Dit, zegt Lerner, is wat voorkomt dat kinderen leren om verontschuldigingen zelf te gebruiken.
Verontschuldigen kan lastig zijn voor volwassenen. Het kan beneden onze waardigheid voelen, of we kunnen bang zijn dat we onze macht weggeven. We zouden ons niet hoeven te verontschuldigen tegenover een kind, want als volwassenen hebben we altijd gelijk, toch? Natuurlijk niet. Maar het is gemakkelijk om vast te zitten in een verticale machtsrelatie met ons kind dat maakt backtracking moeilijk.
Aan de andere kant, sommige volwassenen – vooral vrouwen, zegt Rick Hanson – kan overboord gaan en te uitbundig, te onderdanig, of zelfs te snel in hun pogingen om zich te verontschuldigen. Dit kan ervoor zorgen dat de verontschuldiging meer over jezelf gaat dan over de persoon die gekwetst is. Of het kan een symptoom zijn van een behoefte aan eigen grenswerk.
Er is geen perfecte formule voor een verontschuldiging, behalve dat ze moet worden aangeboden op een manier die de wond erkent en genoegdoening biedt. En dat kan op verschillende manieren gebeuren. Onze familie gebruikt soms een grapje, “Jij had gelijk, ik had ongelijk, jij had gelijk, ik had ongelijk, jij had gelijk, ik had ongelijk,” om op speelse wijze lichte overtredingen te erkennen. Sommige verontschuldigingen zijn non-verbaal: Mijn vader maakte boete voor het missen van al mijn kinderverjaardagen toen hij 2000 mijl reisde om me te verrassen voor mijn deur op een volwassen verjaardag. Woorden zijn niet zijn sterkste kant, maar zijn planning, inspanning, en komen opdagen was het herstel. Verontschuldigingen kunnen allerlei toonaarden en kwaliteiten aannemen.
3. Overweeg een korte uitleg te geven. Als u voelt dat de ander openstaat om te luisteren, kunt u een korte uitleg geven van uw standpunt, maar wees voorzichtig, want dit kan een glibberig pad zijn. Voel aan hoeveel genoeg is. De focus van de verontschuldiging ligt op de ervaring van de gekwetste persoon. Als een uitleg helpt, prima, maar het moet de bedoeling niet doen ontsporen. Dit is niet het moment om uw eigen grieven toe te voegen – dat is een gesprek voor een andere keer.
4. Spreek uw oprechte intentie uit om de situatie te herstellen en te voorkomen dat het opnieuw gebeurt. Probeer vooral met een kind concreet en uitvoerbaar te zijn over hoe dezelfde fout in de toekomst voorkomen kan worden. “Ik ga heel hard mijn best doen om…” en “Laten we nog eens kijken hoe het voelt…” kunnen een begin zijn.
Bedenk dat je jezelf ook moet vergeven. Dit is een teder proces, we zijn allemaal werken in uitvoering, en volwassenen zijn nog steeds in ontwikkeling. Ik weet dat ik dat ben.
Vóór ons bezoek hadden mijn dochter en ik een telefoongesprek. We deelden onze opwinding over de zeldzame kans om zoveel tijd samen door te brengen. Toen uitten we voorzichtig onze zorgen.
“Ik ben bang dat we elkaar op de zenuwen zullen werken,” zei ik.
“Ik ben bang dat ik de hele tijd zal koken en schoonmaken,” antwoordde ze.
Dus stippelden we een strategie uit om deze onhebbelijkheden te voorkomen. Ze maakte een spreadsheet van taken waar iedereen zich inschreef voor een beurt koken en schoonmaken, en we bespraken de ruimte behoeften die mensen zouden hebben voor het werken en het maken van telefoongesprekken.
Toen haalde ik adem en nam een pagina uit de wetenschap. “Ik denk dat we moeten verwachten dat er conflicten zullen ontstaan,” zei ik. “Het gaat erom hoe we ze oplossen. De liefde zit in de reparatie.”
Dit artikel is een uittreksel van een langer artikel op Diana Divecha’s blog, developmentalscience.com.