Het werk
Wat je ons het meeste ziet doen is de service, waar we officieel voor zijn, is de veiligheid, maar waar onze hoofdtaak op neerkomt, is het comfort.
Het comfort van de passagiers is het allerbelangrijkste op elke vlucht, en in de meeste gevallen is dit eigenlijk een combinatie van veiligheids- en servicetaken. Alles wat de passagier in die minuten of uren tussen opstijgen en landen nodig zal hebben of zal willen, komt op ons af. Van het stillen van een dringend verlangen naar een chocoladereep tot het uitvoeren van reanimatie. Van het samenstellen van een veganistische maaltijd, omdat de pre-order ergens onderweg verloren ging tot het bestrijden van een brand in het toilet…
Ik heb opgewonden kinderen begeleid op hun allereerste vlucht – hen uitgelegd hoe dingen werken, hen rondgeleid door de kombuis, ervoor zorgend dat ze meteen verliefd worden op vliegen, en nooit de angst ervoor zullen leren. Ik heb angstige passagiers van alle leeftijden geholpen bij het opstijgen, landen en turbulentie, om ervoor te zorgen dat ze op de terugweg met een veel beter gevoel het vliegtuig instapten. Ik heb zelfs een vrouw begeleid op wat waarschijnlijk haar allerlaatste vlucht terug naar haar vaderland was. Ik heb overweldigde ouders geholpen met hun huilende baby’s, verveelde groepen tieners met het laten verstrijken van de tijd, en oudere mensen met het krijgen van een stuk in zonder het blokkeren van alle anderen in het gangpad.
Wat klinkt leuk, is niet altijd mooi en schattig. Het kan er ook smerig, vreemd en onbeschoft aan toe gaan… Ik heb een man gehad die flauwviel en in zijn broek poepte op weg naar het toilet, een volle chartervlucht van mensen die allemaal een maagvirus hadden opgelopen op hun cruiseschip, een meisje met speciale behoeften dat psychisch met ons vocht omdat ze het vliegtuig niet wilde verlaten na de landing, en een man die letterlijk een hartaanval kreeg vanwege een vertraging van 20 minuten van zijn vakantievlucht naar Griekenland.
Er is een grap onder het cabinepersoneel die zegt dat sommige paxes – wat wij passagiers noemen – de neiging hebben hun hersens bij de bagage aan de incheckbalie van de luchthaven te laten en in kleuters te veranderen zodra ze een voet in de cabine zetten. Het aantal ruzies dat ik heb moeten oplossen tussen volwassen mensen over wie de armleuning mag gebruiken, hun stoel achterover mag zetten of – de nieuwste trend – hun gezichtsmasker even af mag doen, is ronduit belachelijk. Mensen vechten om de stoel aan het raam, huilen omdat ze niet naast hun geliefde kunnen zitten tijdens een vlucht van een uur, of worden boos omdat de cola zero op is. Als je met mensen werkt, heb je waarschijnlijk gemerkt dat mensen een vreemd ras zijn. Maar als je eenmaal in een vliegtuig werkt, zul je leren dat mensen op de grond niet eens zo slecht zijn…
De tussenlandingen
De duur van een tussenlanding kan variëren van een paar uur tot meerdere dagen. Meestal is het ergens tussen de 24 en 48 uur. We kunnen wel wensen en verzoeken indienen, maar meestal krijgen we de vluchten en bestemmingen willekeurig. Ik ben vaak naar steden gevlogen waar ik nog nooit van gehoord had en naar landen die niet veel verder van mijn bucketlist of veel meer buiten mijn budget konden liggen. Tussenlandingen stellen je in staat plaatsen te bezoeken die je anders misschien nooit zou meemaken.
Een van mijn collega’s zei ooit dat tussenlandingen net speeddaten zijn. Je krijgt veel verschillende plaatsen te zien in een korte tijd, en kunt dan later zelf beslissen welke plaatsen de moeite waard zijn om naar terug te gaan en meer tijd door te brengen. En terwijl layovers nooit moeten worden vergeleken met een full-on vakantie, goed gedaan kunnen ze zeker voelen als een mini-vakantie op keer.
De bemanning – aka de mensen met wie je hoogstwaarschijnlijk gaat rondhangen tijdens die layovers – maken een groot verschil, maar zelfs alleen kun je een aantal ongelooflijke ervaringen hebben. In 2019 alleen ging ik twee keer op safari in Namibië, was ik de eerste van de dag die over de Capilano Bridge buiten Vancouver liep, snorkelde ik in de Malediven, road tripte ik naar de kust van Washington, verraste ik mijn host-kids in Oregon, beklom ik de Tafelberg in Kaapstad, fietste ik door delen van Alaska en wandelde ik rond White Horse in Noord-Canada. Ik heb de zonsopgang gezien vanaf de havenwandeling in Halifax en de zonsondergang op de stranden van Varadero. Ik heb een dag gezeild op Mauritius, een week lang gebruind op Tenerife en een nacht gedanst in Punta Cana. Ik verdwaalde in de straten van Havanna, leerde afdingen op de markten van Kuala Lumpur en werd verliefd op rolschaatsen op de promenade van Fortaleza, Brazilië. Ik kan nog wel even doorgaan, maar het punt is dat ik door deze baan onvergetelijke herinneringen over de hele wereld heb kunnen maken, waar ik voor altijd dankbaar voor zal zijn.
De bemanning
Jouw bemanning is wat de reis kan maken of breken. Met de juiste mensen kan zelfs de meest saaie bestemming of de meest verschrikkelijke passagiers je dag niet verpesten.
Als cockpitpersoneel werk je de hele tijd met verschillende mensen. Vaak, mensen, die je nog nooit ontmoet hebt. Zeker, een groepsopstelling die nog nooit eerder is voorgekomen. Toch, binnen enkele minuten na de eerste ontmoeting, moet je een team zijn, want ondanks wat veel mensen denken, zijn we hier niet alleen om tomatensap en pretzel sticks te serveren. We zijn hier om je hachje te redden in geval van nood.
Zodra we aan boord van een van onze vliegtuigen stappen, laten we het idee dat we vreemden zijn buiten de deur. Wanneer we daar zitten op een metalen doos in de kombuis tijdens een red-eye vlucht, kijkend naar de donkere cabine en onbedoeld luisterend naar sommige passagiers die snurken, beginnen de diepste gesprekken op gang te komen. Sommige mensen vertellen hun hele levensverhaal of hun diepste en donkerste geheimen. Je bespreekt dingen die je normaal nooit op een eerste dag zou doen, maakt plannen die je normaal alleen met levenslange vrienden of naaste familie zou maken…
Soms vind je iemand met wie je echt contact hebt en blijft houden, maar vaker wel dan niet zijn je collega’s wat wij noemen ‘meivlieg-vrienden’. Voor de komende paar dagen, je zult gedragen als besties. Jullie maken road trips, dansen de hele nacht door, verkennen jullie nieuwe omgeving, staan vroeg op voor zonsopgang of blijven laat op voor zonsondergang. Je brengt elke minuut met elkaar door, van het ontbijt tot de koffie en het drankje tot laat in de nacht. Je deelt een auto of een lodge of zelfs een tent voor een nacht weg van het crewhotel en zodra je weer thuis bent en afscheid hebt genomen, ga je weer je eigen weg. Mogelijk zie of hoor je elkaar weken, maanden of zelfs jaren niet meer.
En het gekke is, dat dit na een tijdje niet eens meer vreemd aanvoelt. In het begin voelde het heel vreemd – althans voor mij. Mijn collega’s bij het zwembad ontmoeten in bikini en een gin&tonic of twee, of drie drinken was vreemd voor me. Met hen naar chique diners gaan, leuke avondjes uit dansen en zelfs avonturen beleven voelde een beetje vreemd. Maar na een paar maanden deelde ik een piepklein houten hutje ergens in niemandsland met mijn baas en haar vriendin. We poetsten samen onze tanden, hingen rond in onze pyjama’s en vielen uiteindelijk in slaap, snurkten in elkaars oren tot we uiteindelijk weer in onze mooie uniformen op het vliegtuig stapten. Ik twijfelde er niet eens meer aan. Waarom zou ik niet met mijn collega’s kunnen uitslapen?!
Teambuildingevenementen zijn niet nodig voor vliegtuigbemanningen. Elke tussenstop voelt als een exotisch kantooruitje in het buitenland. Alleen beter en een stuk minder gênant.
Het is even wennen, maar als je eenmaal meedoet – doe je mee. Als een bemanning, je bent als familie. Je collega’s begrijpen je op een manier, die je vrienden nooit zouden kunnen. Hoewel ik het heel belangrijk vind om een (sociaal) leven te hebben buiten die luchtbel, vind ik het ook belangrijk om de speciale band die je met je crew hebt te omarmen.
We zijn allemaal zo verschillend, er zijn vaak een aantal zeer interessante en unieke karakters te vinden. We komen uit alle lagen van de bevolking, in alle soorten en maten, met allerlei achtergronden, maar wat ons verbindt is de droom van het vliegen en de liefde voor verre en exotische landen…
Over het geheel genomen is het een gek leven dat we leiden.
Gevlogen stewardess zijn is meer dan een baan – het is een levensstijl.
En het is een bijzondere – een die niet voor iedereen is weggelegd…
Er is een citaat dat we in een van onze trainingsruimten hebben hangen
“Als je eenmaal van de vlucht hebt geproefd, zul je voor altijd op aarde rondlopen met je ogen naar de hemel gericht, want daar ben je geweest, en daar zul je altijd naar terug verlangen.” – Leonardo da Vinci
En voor mij kan dit niet meer waar zijn…