Ik zou alles geven wat ik nu heb om mijn vader terug te hebben in deze wereld. Er gaat geen dag voorbij dat ik hem niet mis, of me afvraag hoe het leven zou zijn als hij er nog was.
Het is nu vijf jaar geleden dat mijn vader aan kanker is overleden.
Ik ben heel open geweest over mijn verhaal met mijn lezers sinds ik drie jaar geleden mijn eerste fotoproject op deze blog publiceerde (LEES: Ik liet alles achter om de wereld rond te reizen voor en met mijn vader).
Ik was 24, reisde niet, zat vast in een leven dat voor anderen misschien een droom leek, maar een leven dat niet trouw was aan mezelf. Ik was ongelukkig, onvervuld, onrustig en goed op weg naar de bodem. Ik liet alles (appartement, relatie, baan, vrienden) in mijn oude leven achter om voor de eerste keer de wereld rond te reizen. Mensen vroegen me: “Was je niet bang?” Jazeker, ik was bang. Maar ik had het punt bereikt dat ik wist dat ik alleen nog maar omhoog kon. Dus nam ik het grootste risico van mijn leven.
Dat is het ding met wat lijkt op ondraaglijke droefheid en volledig verlies van hoop – het kan gewoon niet erger worden. Het kan alleen maar beter worden.
Twee jaar later schreef ik een post over de lessen die ik had geleerd in de twee jaar na zijn dood (LEES: 10 Dingen die ik heb geleerd bij het omgaan met de dood van een dierbare).
En sindsdien is het leven me talloze curveballs blijven toewerpen, heb ik avonturen mogen beleven en ben ik in situaties terechtgekomen die mijn passies aanwakkeren. Uit het slechte kan iets goeds voortkomen.
Maar geluk vinden is niet gemakkelijk. Soms is het walgelijk moeilijk, verborgen achter je ergste angsten, en het zal zich niet laten zien totdat je je moed verzamelt en ervoor vecht. Maar uiteindelijk zul je het vinden – als je maar niet opgeeft. Ik ben daar het bewijs van.
Maar de meeste mensen die me nu ontmoeten, weten niets van de afgelopen vijf jaar. Ze weten niet wie ik was voor mijn vader stierf, of tijdens het jaar dat hij ziek was. Ik was een heel ander mens. Ze hebben me niet meegemaakt tijdens mijn verdriet, tijdens mijn transformatie.
Ze hebben de kale plekken niet gezien die ooit mijn hoofd bedekten. De dertig kilo extra gewicht die ik verborg achter lagen zwart. De kast vol met kleding, tassen en schoenen die ik niet nodig had, maar toch kocht. Alleen maar om me een beetje minder klote te voelen door de week.
Ze krijgen de persoon te zien die ik nu ben. Suiker en vlinders. Zout haar, meestal blootsvoets, grapjes makend die niet altijd grappig zijn. De luchthartige lach, de zonovergoten huid. De geest achter de motivatie gevoed door instagram onderschriften. De nu nomade met een onvergelijkbare levenslust.
Maar ik was niet altijd deze persoon. Het heeft me vijf jaar van levenslessen gekost om me hier te krijgen.
Vijf jaar en vijfentwintig landen. En ik wil de reis delen die me gevormd heeft tot de vrouw die ik nu ben – de vrouw die ik langzaam maar zeker word – de vrouw waarvan ik hoop dat mijn vader er trots op zou zijn.
Je wordt kieskeuriger met je prioriteiten.
Oh, je weet dat ze zeggen dat het leven kort is? Er gaat niets boven de dood van je favoriete persoon om je eraan te herinneren hoe kort het eigenlijk is. Ik had nooit gedacht dat ik de rest van mijn leven zonder mijn vader zou moeten leven. Ik kan hem niet bellen om met hem te praten als ik geen beslissing kan nemen. Of als ik gestrest ben. Ik kan niet gewoon naar huis gaan en hem omhelzen. Ik kan hem niet bedanken voor alles wat hij heeft gedaan. Ik kan hem niet terugbetalen voor de opofferingen die hij voor ons gezin heeft gedaan. Hij zal er niet zijn om me naar het altaar te begeleiden als ik op een dag ga trouwen.
Dus wanneer je je realiseert hoe kort het leven eigenlijk kan zijn, verandert je perspectief en daarmee ook je prioriteiten.
Sommige dingen die je belangrijk vond, zullen snel tijdverspilling worden. Je zult groeien en verschuiven, ongemakkelijk worden met je huidige leven, en al dat ongemak creëert druk die je dwingt om opnieuw prioriteiten te stellen, het leven dat je wilt leiden opnieuw te onderzoeken en vorm te geven.
Je zult empathie leren kennen, en dat zal diepgang creëren.
Het mooie van ontberingen is dat ze empathie opbouwen – het vermogen om mee te voelen en je te verbinden met anderen. Het gaat erom dat je jezelf in de schoenen van een ander kunt verplaatsen. Om echt te geven om iemand anders dan jezelf.
En misschien is dat het wat me heeft doen beseffen hoe mooi het is om je op een dieper niveau met iemand te verbinden. Iemand die jouw pijn begrijpt, zich kan inleven omdat hij zijn eigen soort trauma heeft meegemaakt, zichzelf weer heeft opgebouwd door zijn angsten te overwinnen en uiteindelijk weer rust heeft gevonden. Iemand die zijn eigen reis heeft doorgemaakt, zich kan identificeren met de jouwe en net zoveel voelt als jij.
Je inspireert anderen.
Ja, zelfs nu. Zelfs in je duisternis. Zelfs wanneer je het moeilijk hebt. Iemand kijkt naar je, naar wat je doormaakt – en heeft ontzag voor hoe je er toch in slaagt om door te gaan met je leven. Het is iets geweldig inspirerends – om te zien hoe je de kracht hebt om te glimlachen of te lachen ondanks al je ontberingen. Door jou kijkt iemand naar zijn eigen leven en zet door.
We zien onszelf vaak niet als inspirerend, maar ik geloof dat iedereen ter wereld iemand kan inspireren door zijn of haar verhaal.
Meestal worden de mensen die ontberingen hebben gekend, uiteindelijk de meest succesvolle, meest empathische en meest inspirerende mensen ter wereld.
Jij hebt ook het vermogen om iemand te helpen zijn eigen leven opnieuw te bekijken, en hem te helpen een beter mens te worden.
Jij bent emotioneler, en dat is mooi.
Ik was ooit zo bang voor mijn emoties dat ik ze voor anderen en mezelf probeerde te verbergen. En dat brak me op. Ik stopte ze weg en ging er alleen doorheen. Maar toen ik ze begon te accepteren en te omarmen, stelde dat me in staat om meer open menselijke verbindingen te creëren.
En de vrienden die er voor je zijn op je laagste momenten, zijn degenen die er voor altijd voor je zullen zijn. De mensen die van je houden om je emoties, je echt kennen en je zullen steunen, wat er ook gebeurt. Hou deze mensen dichtbij.
Ik ken zoveel meer geluk en dankbaarheid omdat ik verdriet en verlies heb gekend. Het is niet zo dat je alleen verdriet ervaart als je emotioneler bent – je voelt meer van alles.
Je lach is stralender, je lach is aanstekelijk en de simpelste dingen maken je gelukkiger dan de meest extravagante.
Ik heb het over pure, ongecompliceerde vreugde. En je zult het in zijn ruwe vorm voelen. Omdat je verdriet echt hebt gekend.
Je zult je beslissingen niet meer laten beheersen door angst.
Mensen noemen me sterk, maar zo voel ik me niet altijd. Ik voel me als een normaal meisje. Ik kan opvliegend zijn, met onzekerheden omgaan, geliefd willen zijn en me emotioneel voelen zoals iedereen. Soms voel ik me een rotzak, alsof mijn leven niet op orde is. Mijn grootste angst is dat ik nooit iemand zal vinden die van me houdt zoals mijn vader van me hield – onvoorwaardelijk.
Ik was vroeger bang om te slapen op plaatsen waar insecten op de plafonds kropen. Ik was bang om te surfen op golven die groter waren dan 2 meter. Ik was bang om een jongen te laten denken dat ik hem te leuk vond, dus speelde ik spelletjes en bleef ik niet trouw aan mezelf. Ik was bang om overhaaste beslissingen te nemen, of te weinig te plannen, of te leven zonder een gevoel van veiligheid. Ik was bang voor verandering in welke vorm dan ook.
En ik liet deze angsten mijn beslissingen en mijn leven beheersen. Maar nu zie ik angst als een kans om mezelf uit te dagen, en mezelf te bewijzen dat ik in staat ben elke angst te overwinnen.
Ik voel elk beetje van die angst voordat ik naar een surfplek peddel waar ik nog nooit ben geweest. En als ik van een waterval spring in een derdewereldland. Wanneer ik niet weet waar ik volgende maand ga wonen, of ik in de toekomst nog wel werk zal vinden als fotograaf.
Ik voel elk stukje van die angst en ik doe het toch. En door dit te doen, groeit ongetwijfeld je zelfvertrouwen. Het mijne is in de afgelopen vijf jaar exponentieel gegroeid. Ik heb dingen gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou kunnen doen.
Ik heb alleen gereisd naar meer dan vijfentwintig landen. Ik heb de hoogste berg van Noord-Afrika beklommen terwijl er sneeuw lag. Ik ben verliefd geworden, heb mijn hart gebroken en heb me daardoor niet laten afremmen. Ik heb in golven gesurft die sterker waren dan ik dacht dat ik er klaar voor was, in meer dan tien landen. Ik ben weggelopen uit een relatie van vijf jaar die ik niet durfde te verlaten, ook al was het de meest schadelijke voor mijn zelfvertrouwen, geestelijke gezondheid en zelfrespect. Ik fotografeerde een aantal van ’s werelds beste surfers op een van de beroemdste en engste surfplekken ter wereld. Ik verliet een leven met baanzekerheid voor de gedachte aan een onzekere toekomst, voor een gegarandeerd leven in vrijheid.
En dat is omdat ik weet dat niets wat ik ooit zal meemaken – welk probleem, welke kwestie, welk liefdesverdriet dan ook – zo moeilijk zal zijn als de dood van mijn vader. Als ik dat trauma, die ontbering, die depressie kan doorstaan en er levend uitkom, kan ik alles doorstaan. Het heeft me kracht en perspectief gegeven. En angst is niet langer een optie.
Het beste moet nog komen.
Ik dwing mezelf voortdurend om beter te worden in wat ik doe. Ik blijf mezelf pushen om een beter mens te worden. Om aardig te zijn tegen alle mensen. Beweeg met een doel. Een leven te leiden waar ik en mijn familie trots op zouden zijn.
Van verdriet en tegenspoed komt groei, verandering en prachtige transformatie.
Ik omarm verandering en avontuur. Ik probeer mijn hart open te houden, ook als mensen me kwetsen. Ik doe mijn uiterste best om van de wereld een positievere plaats te maken. En ik weet dat ik nooit deze persoon zou zijn geworden als ik niet had meegemaakt wat ik vijf jaar eerder heb meegemaakt.
Mijn vader heeft een beter mens van me gemaakt toen hij nog leefde. En hij blijft me een beter mens maken, ook al is hij overleden. Want dat betekent niet dat hij er niet meer is.
Zijn vermogen om lief te hebben, eindeloze vergevingsgezindheid, onbaatzuchtige aard en luchthartige lach motiveren mij, leven in mij en in iedereen in mijn familie.
Vijf jaar later, en ja – er zijn nog steeds momenten dat ik verdrietig ben, mijn vader mis en wenste dat hij hier was. Die momenten zullen waarschijnlijk nooit verdwijnen. Er zijn nog steeds momenten dat ik gefrustreerd raak, dat me slechte dingen overkomen of dat mijn gevoelens gekwetst worden. Maar dat zijn de onderdelen van het leven die je helpen om te groeien, om op te bloeien tot een sterkere, veerkrachtigere ziel.
Ik hoop dat je hieraan denkt als je het gevoel hebt dat je alleen bent met je pijn. Ik hoop dat je onthoudt dat er iets goeds komt, en dat je sterker bent dan je denkt.
Dank aan Prudential Financial en Bloglovin’ voor hun steun aan mij door dit bericht te sponsoren, en mij toe te staan mijn verhaal te delen als onderdeel van hun #masterpieceoflove-project. Voor meer inspirerende verhalen over verlies, veerkracht, familie en liefde – bezoek de officiële site voor #masterpieceoflove hier.