Joe Davola liep Larry David en zijn manager/vriendin, Laurie Lennard, tegen het lijf op een Robin Hood Foundation-feestje in Los Angeles, rond 1992. De tv-directeur, nu bij Fox, kende Lennard sinds zijn dagen bij MTV in de jaren ’80 en had Davids talenten als komiekschrijver sindsdien op verschillende momenten het hof gemaakt.
David begroette hem aldus: “Joe Davola, Joe Davola, Joe Davola, Joe Davola.”
Davola, net zo trouw aan zijn eigen persoonlijkheid antwoordde in zijn diepe Brooklyn accent: “Wat ben je verdomme aan het doen, Larry?”
“Ik vind je naam leuk. Mag ik hem gebruiken?”
Davola haalde zijn schouders op. Natuurlijk, waarom ook niet? Zes maanden later kreeg Davola bezoek op kantoor van Castle Rock directeur Glenn Padnick. Padnick had twee scripts in zijn handen, één met een blauwe kaft, één met een gele kaft. Padnick leek nerveus, zoals hij wel vaker deed. “Joe, je moet deze lezen.”
Davola nam ze die avond mee naar huis en gooide ze naar zijn vrouw. “Ik zit in deze Seinfeld scripts,” zei hij. “Kun je deze lezen?”
Ze deed het, en rapporteerde terug. De naam van het personage was eigenlijk “Crazy” Joe Davola. In de scripts, ontwikkelt hij een pathologische haat voor Jerry uit professionele afgunst, omdat ook hij probeert een script aan NBC te verkopen. Daarna blijft hij Jerry en George stalken. “De man is een gek,” zei Davola’s vrouw tegen hem. “Hij lijkt in niets op jou. Maar je zou het moeten doen.”
Later vroegen mensen Davola vaak wat hij David had aangedaan om zo’n naar hem genoemd personage te verdienen. Ze realiseerden zich niet dat hij niet alleen de scripts vooraf had gelezen, maar ook een heel proces had doorlopen om ze goed te keuren. Davola moest zelfs naar zijn eigen baas, Fox voorzitter Peter Chernin, voor zijn goedkeuring. Onder zijn Fox contract, was het netwerk eigenaar van zijn naam en gelijkenis, dus Chernin had inspraak. Hij gaf zijn fiat.
Toen begonnen er in het begin van de herfst vreemde dingen met Davola te gebeuren, zelfs voordat de afleveringen waren uitgezonden. Toen hij naar de set ging van The Edge, een sketch comedy show die Fox produceerde, kwam hij Wayne Knight tegen, die in verschillende recente afleveringen van Seinfeld te gast was als Jerry’s nemesis, Newman. Toen Knight Davola’s naam hoorde, keek hij verschrikt en probeerde Davola te vermijden in vergaderingen.
Tot slot, Davola trok hem opzij. “Wayne,” zei hij, “Ik weet ervan. Het is niet erg.”
Toen Davola David eind augustus bij de Emmy’s tegenkwam, zei David tegen hem: “Je zit niet in twee afleveringen. Je zit in vijf.”
De afleveringen begonnen in september te lopen, en Davola dacht dat de gekte achter de rug was. Toegegeven, het karakter was alleen maar erger geworden naarmate het vierde seizoen van Seinfeld vorderde: Davola gaat uit met Elaine en wordt geobsedeerd door haar, sluit haar op in zijn hol totdat ze ontsnapt door hem in het gezicht te spuiten met Binaca. Maar de echte Davola dacht dat hij en Seinfeld nu hun eigen weg zouden gaan.
Toen stelde hij voor aan zijn vrouw dat ze op een avond naar Hollywood-hotspot The Ivy zouden gaan voor een diner. “Je kunt niet zomaar een uur van tevoren The Ivy bellen en binnenkomen,” drong ze aan.
Maar Joe Davola deed dat die avond.
Vanaf dat moment merkte hij dat iedereen hem anders behandelde overal waar hij zijn eigen naam liet vallen. Betere restaurant tafels, betere Clippers tickets, upgrades waar upgrades mogelijk waren. Hij was een goed gewaardeerde producer en leidinggevende geweest. Nu dachten de mensen dat hij beroemd was. En ze waren misschien een beetje bang voor hem. Af en toe had iemand het lef om te vragen: “Ben jij die vent?” De echt brutalen fluisterden: “Wat heb je met hem gedaan?”
Davola was nu constant aan het uitleggen: “Ik heb niets gedaan! Ik heb hem een plezier gedaan.” (Dit was een favah in Davola’s accent.) “Hij vond me aardig. Het is goed.”
Elke ontmoeting die hij had, daar was het weer: “Mag ik u iets vragen?”