The 100 Worst Baseball Players Of All Time: A Celebration (Part 1)

To jest świętowanie. Zdaję sobie sprawę, że brzmi to dziwnie – tworzenie listy najgorszych w czymś nie wygląda na radosną okazję. Ale mówiąc o 100 najgorszych baseballistach nie mam na myśli tylko obiektywnie najgorszych, statystycznych najgorszych, najbardziej fizycznie niewygodnych do oglądania. Mam na myśli graczy, których porażki były trwałe, ujmujące, kłopotliwe i spektakularne. Łatwo jest zidentyfikować złych zawodników -abermetria uczyniła z tego naprawdę skuteczną naukę – i łatwo jest wymienić zawodników, którzy nigdy nie mieli zdolności, fizycznych lub psychicznych, aby utrzymać się w lidze. Ale taka lista może oznaczać pominięcie takich zawodników jak Jose Lima, Ray Oyler, czy ks. Alojzy Stanisław Travers. Innymi słowy, podczas gdy Rafael Belliard pojawia się poniżej, nikt nie chce czytać o 100 jego wersjach.

1. Mario Mendoza, 1974-1982 (Pirates/Mariners/Rangers)
Mario Mendoza jest złym graczem, do którego mierzą się wszyscy inni źli gracze. Linia Mendozy, średnia .200, była wyznacznikiem porażki dla legionów słabo uderzających zawodników, którzy przyszli po nim. Jego średnia z kariery wyniosła .215, co czyni go rzadkim graczem, dla którego „dożywotnia średnia .215” oznacza, że był lepszy niż myślałeś.

2. Bob Uecker, 1962-1967 (Braves/Phillies/Cardinals)
W sprawiedliwym świecie, Linia Mendozy byłaby Linią Boba Ueckera, dla łapacza, który zdołał osiągnąć czystą, okrągłą średnią .200 w karierze, obracając się między czterema drużynami w ciągu swoich sześciu sezonów. To zaskakujące, że Uecker jeszcze się o nią nie upomniał, zważywszy na jego umiejętność przekuwania porażek w sławę – jako głos Milwaukee Brewers, pitchman Miller Lite, pijany spiker Harry Doyle w Major League i gwiazda serialu „Pan Belvedere”. Jest Rodneyem Dangerfieldem baseballu: „Ludzie o tym nie wiedzą, ale pomogłem Cardinalsom zdobyć mistrzostwo. Zachorowałem na zapalenie wątroby. Trener mi to wstrzyknął.”

3. Fred Merkle, 1907-1926 (Giants/Cubs/Brooklyn Robins/Yankees)
W swoim pierwszym starcie w karierze, 19-letni pierwszy bazowy Fred Merkle kosztował New York Giants zdobycie w 1908 roku trofeum National League. Przy dwóch outsach w dziewiątej rundzie finałowego meczu sezonu, gdy Giants i Cubs mieli 98 zwycięstw, a wynik był remisowy 1-1, Merkle singlował, by umieścić biegaczy na pierwszej i trzeciej pozycji. Shortstop Al Bridwell podążył za uderzeniem Merkle’a w kierunku centrum. Główny biegacz zdobył punkt. Tłum rzucił się na boisko, by świętować zdobycie pióra przez Gigantów. Ale gracze Cubs ustalili, że Merkle nigdy nie dotknął drugiej bazy – po prostu zbiegł z boiska. Piłka – prawdopodobnie ta sama, którą uderzył Bridwell, ale być może nie – została odnaleziona i rzucona na drugą bazę, gdzie sędziowie orzekli, że Merkle wypadł z gry. Po procesie odwoławczym mecz został powtórzony, a Giganci przegrali. Cubs poszedł na wygrać World Series, ich ostatni jeden do tej pory. Merkle przetrwał 16 lat i trafił .273, ale jego tożsamość była związana z jednym błędem, zagraniem znanym jako Merkle’s Boner.

4. Marv Throneberry, 1955-1963 (Athletics/Yankees/Mets/Orioles)
„Marvelous Marv” był najgorszym graczem w najgorszej drużynie wszech czasów. Grając dla 120 przegranych Metsów w 1962 roku, Throneberry ustanowił rekord najniższego procentu podań w polu przez pierwszego bazowego. Raz trafił trójkę, ale został wyrzucony z boiska po tym, jak ominął pierwszą i drugą bazę w drodze do trzeciej. Podobnie jak Uecker, Throneberry zamienił swoją nieudolność w chwałę, z pomocą reklamy Miller Lite. „Jeśli zrobię dla Lite to, co zrobiłem dla baseballu,” powiedział. „Obawiam się, że ich sprzedaż spadnie”. Jimmy Breslin zgodził się z tym. Napisał kiedyś, że „Posiadanie Marva Throneberry’ego grającego dla twojej drużyny jest jak posiadanie Williego Suttona pracującego dla twojego banku.”

Have You Considered Another Line of Work?

5. Tommy Lasorda, 1954-1956 (Athletics/Dodgers)
Za menadżerem i łasuchem na spaghetti, za niesamowitymi i bluźnierczymi tyradami, za zwiotczałym, upadającym wyglądem podczas All-Star Game 2001, stoi miotacz. Dzban, który w ciągu trzech sezonów w 26 meczach zanotował ERA na poziomie 6,48. I miotacz, który uczynił najwięcej ze swojej krótkiej kariery przez, w 1956, sprowokowanie bójki między jego Kansas City A’s i Jankesami przez ochotnicze – tak, ochotnicze – pójście rzucać w głowy jankeskich uderzających.

6. Michael Jordan, 1994 (Birmingham Barons)
Niektórzy ludzie mogą myśleć, że wejście do parku rozrywki AA w wieku 30 lat, po tym jak nie grał w konkurencyjny baseball przez dekadę, i uderzenie .202 z 30 kradzionymi bazami jest imponujące. Nie w przeliczeniu na dolary: Podczas baseballowej przygody Michaela Jordana właściciel Bulls/White Sox Jerry Reinsdorf nadal płacił mu pensję za koszykówkę. To, wraz z absurdalnymi standardami, jakie Jordan ustanowił dla siebie w NBA i Veeckim charakterem jego przedsięwzięcia, wystarcza, aby Jego Wysokość znalazł się na tej liście.

7. Danny Ainge, 1979-1981 (Blue Jays)
Czy Danny Ainge był lepszym wszechstronnym sportowcem niż Michael Jordan? Obaj byli mistrzami NBA w strzelaninach. W przeciwieństwie do Jordana, Ainge dostał się do drużyny Major League Baseball, jako wysoki drugi baseman dla Toronto Blue Jays. Grał też trochę na trzeciej bazie. Grając jako rezerwowy w latach 1979-1981, Ainge był konsekwentnie ujemnym graczem WAR – mniej produktywnym niż hipotetyczny 25-osobowy nabytek. Nie bronił szczególnie dobrze, nie uderzał ani przeciętnie, ani mocno, nie był też szczególnie efektywny na ścieżce do bazy. Jego .533 OPS w karierze nie jest daleki od jego .469 NBA field-goal percentage. Ale nosił mundur wielkiej ligi.

8. Billy Martin, 1950-1961 (Yankees/Tigers/Twins/Reds/Indianie/Athletics/Braves)
Gdyby nie jego kariera menedżera, która doprowadziła go do opuszczenia baseballu zapamiętanego jako głównie dupek, głównym dziedzictwem Billy’ego Martina byłoby coś w stylu „pijany przyjaciel Mickey’a Mantle’a, który nie potrafił uderzyć ani razu”. Martin jako gracz wygrał pięć World Series’ pod skrzydłami Mantle’a i cieszył się swoimi „najlepszymi” sezonami z Jankesami, zdobywając bazę, co było dla niego sprinterskim wskaźnikiem .313. W 1957 roku Martin został wyrzucony do Kansas City Athletics za to, że miał zły wpływ na kolegów z drużyny – Mantle’a i Whitey’a Forda – tzn. nie pozwalał im wychodzić zbyt późno. Najlepsi gracze sprawiają, że ci wokół nich stają się lepsi, jak mówi banał. Billy Martin po prostu ich upił.

9. Ozzie Guillen, 1985-2000 (White Sox/Braves/Rays/Orioles)
Ozzie Guillen, jak wielu menedżerów, był kiepskim baseballistą. Jego procent bazowych punktów w 15 sezonach wynosił .286. Jego procent slugging wynosił .238. Ale wygrał Złotą Rękawicę, mówicie. I nagrodę Rookie of the Year! Był trzykrotnie All Star! I ukradł wiele baz! Właściwie, Guillen został złapany na prawie 40 procentach swoich prób. A po swoim ostatnim występie w All Star w wieku 27 lat (w sezonie, w którym miał procent baz .284) kręcił się jeszcze przez dziewięć lat, nie robiąc nic szczególnego ze swoją rękawicą i mniej ze swoim kijem.

10. Charlie Comiskey, 1882-1894 (St. Louis Browns/Reds/Chicago Pirates)
Charlie Comiskey był znienawidzony jako właściciel, jako menedżer i jako gracz. Dwie ostatnie rzeczy stały się skomplikowane, ponieważ Comiskey był swoim własnym menedżerem. Jako taki, nalegał na umieszczenie siebie w składzie na pierwszej bazie, mimo że był bezwartościowym graczem. Comiskey jako zawodnik nie wykazał się żadną szczególną umiejętnością, a mimo to rozegrał trzynaście sezonów. Fakt, że wielu ludzi obwinia jego okrutnie tanie praktyki właścicielskie za skandal z Black Sox z 1919 roku, tylko cementuje jego dziedzictwo.

11. Billy Beane, 1984-1989 (Twins/Athletics/Mets/Tigers)
Pierwszy rozdział najważniejszej książki baseballowej stulecia poświęcony jest perypetiom jednego fatalnego gracza: Billy’ego Beane’a. Jeśli wierzyć Michaelowi Lewisowi w „Moneyball”, kompletna niezdolność Beane’a do trafienia na poziomie mniejszej lub większej ligi zapoczątkowała jego zainteresowanie statystyką, a w końcu rewolucję. Beane, pomimo posiadania wszystkich narzędzi, wzrostu, a nawet „dobrej twarzy”, nie zrobił absolutnie nic ze swoimi 301 uderzeniami w lidze. Odszedł z baseballu jako sfrustrowany gracz z procentem bazy .246 w karierze – rodzajem znaku, który sprawił, że Beane jako dyrektor wykonawczy drży.

Powiązania rodzinne

12. Pete Rose Jr, 1997 (Reds)
Pete Rose dał nam dwie dekady historycznego, wciągającego baseballu. Dał nam niezliczone godziny bezsensownych debat na temat relatywizmu moralnego i Hall of Fame. Dał nam zdumiewające zdjęcia w śmiesznych kurtkach i źle przyciemnianych okularach przeciwsłonecznych. Ale nic, co dał nam Pete Rose, nie jest bardziej zdumiewające czy zabawne niż 16 występów jego syna w 1997 roku dla Reds. Junior pochylił się w hołdzie dla ojca podczas swojego pierwszego at-batu, a następnie udowodnił, że uderzanie – podobnie jak zapał – niekoniecznie jest przekazywane genetycznie. Mimo to, Rose’owie mają na koncie łącznie 4,258 trafień. A Pete Rose Jr. zawsze będzie mógł powiedzieć: „Hej, przynajmniej mój tata nie jest Lenny Dykstra.”

13. Ozzie Canseco, 1990-1993 (Cardinals/Athletics)
Ozzie Canseco, który ostatnio próbował udawać swojego brata bliźniaka, Jose, w turnieju bokserskim dla celebrytów, sugeruje, że nie pogodził się z własną tożsamością. Ale może jest mu lepiej jako fałszywemu celebrycie niż jako niedoszłemu bejsboliście. W 74 meczach w lidze w latach 1990, 1992 i 1993, mniejszy (i z jakiegoś tajemniczego powodu mniej umięśniony) Canseco był tylko bratem, nie boksował, zdobywając zaledwie .200. Nie zdobył ani jednego homera i nie ukradł żadnej bazy. Witamy w klubie zero-zero.

Specjaliści Jedno- (Najwyżej) Wymiarowi

14. Eddie Gaedel, 1951 (St. Louis Browns)
Gdyby każdy gracz, który kiedykolwiek wystąpił w meczu baseballowym w lidze głównej, ustawił się w kolejce na boisku do draftu w stylu „recess”, w czasie i przestrzeni, Eddie Gaedel zostałby wybrany jako ostatni. Gwiazda ostatecznego wyczynu reklamowego Billa Veecka miała zaledwie trzy stopy i siedem cali wzrostu w swoim uniformie St. Louis Browns. Był jednak siłą ofensywną nie do zatrzymania: w swoim jedynym at-bacie w 1951 roku przyjął cztery piłki, przeszedł na pierwszą bazę i został zastąpiony przez biegacza rezerwowego. Komisarz interweniował, a Gaedel został zmuszony do przejścia na emeryturę z procentem bazy 1.000.

15. Curt Blefary, 1965-1972 (Orioles/Astros/Yankees/Padres/Athletics)
Curt Blefary był tak zły defensywnie, że jego kolega z drużyny Frank Robinson nazywał go „Clank”. (Robinson był mistrzem w nadawaniu przezwisk: ochrzcił również dużego południowca Booga Powella mianem „Crisco”). Blefary próbował grać na pierwszej bazie, trzeciej bazie, łapaczu i na boisku – wszystko z równie komicznym niepowodzeniem. Obwiniał częste zmiany pozycji – próby menadżerów, by utrzymać nietoperza Blefary’ego w składzie – za ofensywne nieszczęścia, które spadły na niego po znakomitym sezonie debiutanckim.

16. Smead Jolley, 1930-1933 (Red Sox/White Sox)
Smead Jolley był utalentowanym zawodnikiem, lepszym niż przeciętny w każdym roku oprócz ostatniego. Był przeciwieństwem jako zawodnik pola. Legenda głosi – Towarzystwo Badań nad Amerykańskim Baseballem oficjalnie sceptycznie odnosi się do tej historii – że Jolley popełnił kiedyś trzy błędy podczas jednego zagrania. Najpierw pozwolił piłce przetoczyć się przez swoje nogi na boisku zewnętrznym. Po tym, jak pozwolił jej odbić się od ściany, Jolley zobaczył, jak piłka przetacza się z powrotem między jego nogami w przeciwnym kierunku. Kiedy w końcu odzyskał piłkę, Jolley wyrzucił ją nad głową trzeciego bazowego i w trybuny.

17. Herb Washington, 1974-1975 (Athletics)
Herb Washington nigdy nie wystąpił na boisku w lidze. Nigdy też nie grał na boisku. Ale jako jedyny w historii baseballu „wyznaczony biegacz”, zdobył 33 biegi w latach 1973 i 1974. Washington, mistrz sprintu, został sprowadzony do Oakland A’s przez ekscentrycznego właściciela Charliego Finleya ze względu na swoją szybkość. Josh Wilker, autor książki „Cardboard Gods” i de facto ekspert od dziwactw baseballu lat 70-tych, nazwał Washingtona „najbardziej zbędną (stąd najwspanialszą) ozdobą na masce największego, najgorszego, Blue Moon Odomest Cadillaca w lidze”. Zbędny to chyba zbyt łagodne określenie: Washington kradł skutecznie w zaledwie 31 z 48 prób. Został wybrany w dziewiątym inningu Game 2 of the 1974 World Series, zabijając rajd Oakland i dając Dodgersom zwycięstwo.

18. J.R. Phillips, 1993-1999 (Giants/Astros/Phillies/Rockies)
W okresie boomu lat 90-tych wydawało się, że każdy corner infielder lub corner outfielder może trafić 20 home runów w danym sezonie. J.R. Phillips w latach 1993-1999 miał 545 at-batów, czyli mniej więcej tyle ile w sezonie regularnym. W tym czasie nie okazał się wyjątkiem, zaliczając 23 home runy jako rezerwowy pierwszy bazowy dla Giants, Astros i Rockies. Rzecz w tym, że podczas gdy każdy mógł trafić 20 home runów w latach 90-tych, nie każdy mógł to zrobić w tak okropny sposób jak J.R. Phillips. Phillips zaliczył .188 uderzeń, wybijając 180 razy. To procent strikeoutów na poziomie 35.6 procent – wyższy od takich luminarzy strikeoutów jak Adam Dunn i Dave Kingman, i w granicach jednego punktu procentowego od Roba Deera.

19. Dick Stuart, 1958-1969 (Pirates/Red Sox/Phillies/Dodgers/Mets/Angels)
Dick Stuart był świetnym strzelcem home runów, ale gorszym obrońcą. Inspirujące jest to, że Stuart zyskał reputację niezdarnego, z niezgrabnymi stopami i ołowianymi dłońmi, a także przezwisko „Dr. Strangeglove” – w baseballowym odpowiedniku przedszkola wyrównawczego, grając na pierwszej bazie. Stuart posiadał kiedyś samochód z tablicą rejestracyjną „E3”. Jego 29 błędów na pierwszej bazie w 1963 roku pozostaje rekordem Major League pod względem błędów w sezonie na tej pozycji.

20. Butch Hobson, 1975-1982 (Red Sox/Angels/Yankees)
Butch Hobson był Dante Bichette swoich czasów. Grając dla Bostonu w późnych latach 70-tych, Hobson uderzał na potęgę, ale często więcej niż negował home runs z fatalną obroną. W 1978 roku popełnił 43 błędy na trzeciej bazie, co uczyniło go pierwszym graczem od ponad pół wieku, który zanotował fielding percentage -.899 – poniżej .900. A jednak jakoś, według zaawansowanych statystyk, nie był to nawet najgorszy defensywny rok Hobsona. W 1981 roku, swoim jedynym sezonie w barwach Angels, Hobson popełnił 17 błędów w 83 meczach i wykazał się czymś, co można określić jako negatywny zasięg. Później, Hobson wniósł perełkę do gatunku filmów o wyrzucaniu menedżerów z niższych lig. Jako menedżer Nashua Sounds, wyciągnął torbę pierwszej bazy, zaniósł ją na trybuny i wręczył małemu chłopcu.

21. Steve Balboni, 1981-1993 (Royals/Yankees/Mariners/Rangers)
Steve Balboni trafiał home runy; to była trudna rzecz do zrobienia w latach 80-tych. Ale Balboni trafiał je kosztem dosłownie wszystkiego innego: single, double, triples, spacery, sacrifice flies, sacrifice bunts, wszystko. Balboni, który dzielił czas pomiędzy designated hitter a pierwszą bazą, zbijał .229 w karierze, która obejmowała lata 80. „Myślę, że trafiłem kilka, których nigdy nie widziałem, aby ktokolwiek inny trafił tak daleko,” powiedział Balboni dwukrotnie w profilu z 1980 roku z czasów jego pracy w Nashville Sounds. Balboni zauważył również, że jego pseudonim „Bye Bye” opisywał jego liczne strikeouty równie skutecznie, jak jego home runy.

22. Brian L. Hunter, 1994-2003 (Astros/Tigers/Mariners/Phillies/Rockies/Reds)
John Kruk powiedział kiedyś: „I ain’t an athlete, lady. Jestem bejsbolistą.” Brian L. Hunter był świetnym sportowcem. Po prostu nie był zbyt dobrym baseballistą. Hunter ukradł 74 bazy w 1998 roku. W swojej karierze ukradł 260. I gdyby był w stanie dostać się na bazę więcej niż 31 procent czasu, ukradłby o wiele więcej.

But They Had Good Points

23. Dal Maxvill, 1962-1975 (Cardinals/Athletics/Pirates)
W 1970 roku, Dal Maxvill bił .202 z procentem sluggingowym .233. W 150 meczach, zgromadził tylko 89 baz. Długotrwała fatalność Maxvilla – od 0,217 do 0,259 w 14-letniej karierze – mogłaby zostać zrekompensowana przez fakt, że zdobył on cztery pierścienie World Series w ciągu siedmiu lat gry w St. Louis Cardinals i Oakland A’s, ale Maxvill nie był dokładnie wąsatą baseballową wersją Roberta Horry’ego. W 67 meczach World Series zaliczył zaledwie .115 uderzeń. Jego coup de grace to bezradny występ 0-22 w 1968 roku.

24. Johnnie LeMaster, 1975-1987 (Giants/Pirates/Athletics/Indians)
W świecie zajętym przez mężczyzn, którzy nie tylko myślą, ale wiedzą, że są najlepsi na świecie w tym, co robią, samoświadomość jest cennym towarem. Johnnie LeMaster miał jej prawie tyle, by nadrobić swoją karierę jako trafiający z wynikiem .222. W 1979 roku, po latach, gdy fani Giants zrzucali na niego gromy, LeMaster pojawił się na meczu z napisem „boo” wyszytym na koszulce w miejscu jego nazwiska.

25. Razor Shines, 1983-1987 (Expos)
Razor Shines to test Rorschacha na twoje nastawienie do baseballu. Jeśli widzisz nieefektywnego gracza, który dzięki czystej sile uroku i szczęścia cieszył się 88 występami na boisku przez cztery sezony, mimo że grał na ofensywnie wymagającej pozycji i nie wykazał się żadną zdolnością do uderzenia – a następnie zamienił te flary na ligowe dziedzictwo w trwającą dwie dekady karierę trenerską, która obejmuje, między innymi, poparcie Aquafiny – to jesteś optymistą. Jeśli widzisz OPS kariery na poziomie .586, wtedy jesteś sabermetrykiem.

26. Tsuyoshi Shinjo, 2001-2003 (Mets/Giants)
Został opuszczony z krokwi kopuły do japońskiego meczu baseballowego. Wygrał główną nagrodę w wysokości dziesięciu milionów jenów w japońskiej wersji „Who Wants to be a Millionare”. Ma własną linię ubrań. Tsuyoshiemu Shinjo prawdopodobnie nie przeszkadza to, że jego kariera w lidze głównej zakończyła się porażką; że mając więcej niż wystarczająco dużo czasu na poznanie miotacza ligi krajowej, nigdy nie odnalazł swojego rytmu na boisku; że w Stanach Zjednoczonych jest pamiętany bardziej jako krzykliwe, farbowane włosy, noszące opaski rozczarowanie, niż jako wartościowy gracz. Shinjo miał wystarczająco dużo stylu, byśmy zapomnieli o jego średniej .245. A dla niektórych piłkarzy styl – nawet jeśli wiąże się to z noszeniem przewijających się pasków z wiadomościami LED podczas meczów – jest wystarczający.

27. Doug Strange, 1989-1998 (Rangers/Mariners/Expos/Pirates/Tigers/Cubs)
W Seattle Doug Strange jest bohaterem. Najważniejszą rzeczą w jego karierze – najlepszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił na boisku baseballowym – było wyciągnięcie game-tying, bases-loaded, full-count walk off David Cone w Game 5 z 1995 American League Division Series. Ten spacer dał remis, który doprowadził do podwojenia punktów przez Edgara Martineza i Kena Griffeya Jr, co zadecydowało o losach serii. Potem był każdy inny at-bat w karierze Strange’a. Trafiał na poziomie .233, nie wykazywał żadnej mocy i rozegrał tylko jeden niezapomniany sezon jako regularny zawodnik. „Wciąż nie mogę uwierzyć, że nie zamachnąłem się na to uderzenie” – powiedział po latach Strange. Trzeba być kiepskim zawodnikiem, żeby patrząc wstecz na własną karierę powiedzieć, że cieszy się, że nie zrujnował wszystkiego próbując uderzyć.

28. Jose Lind, 1987-1995 (Pirates/Royals/Angels)
Jose „Chico” Lind był drugim basemanem potrafiącym przeskakiwać nad głowami kolegów z drużyny. Na odwrocie karty Upper Deck można zobaczyć go skaczącego nad łapaczem Mike’m Lavalliere. Lind trzymał w domu klubowym kolekcję dużych noży i czasami udawał, że dźga nimi kolegów z drużyny. Grał świetnie w obronie na drugiej bazie. Ale był kiepskim, kiepskim graczem: w swojej karierze bił tylko .254, z procentem bazowym .295 i procentem sluggingowym .316. Lind odszedł z baseballu w 1995 roku. W 1997 roku został aresztowany za jazdę samochodem po pijanemu, nagi od pasa w dół, z siedmioma puszkami piwa i gramem koki jako pasażerami. Rok w więzieniu i nowe spojrzenie na życie później, Lind został – co jeszcze? – menedżerem w mniejszej lidze.

29. Todd Benzinger, 1987-1995 (Reds/Giants/Red Sox/Dodgers/Royals)
Todd Benzinger był mistrzem World Series z Reds z 1990 roku. Rok wcześniej prowadził w National League w liczbie at batów z wynikiem 628. I to podsumowuje najważniejsze momenty kariery Benzingera. Lekko uderzający, switch-hittingowy, pierwszy bazowy, Benzinger był konsekwentnie nieciekawy. Był równie bezużyteczny z lewej i prawej strony tablicy: 693 OPS jako praworęczny i .678 jako leworęczny. Grał słabo w obronie. Po przejściu na emeryturę z baseballu był odnoszącym sukcesy trenerem koszykówki dziewcząt w szkole średniej i mniej udanym menedżerem baseballu w mniejszej lidze.

30. Rafael Santana, 1983-1990 (Mets/Yankees/Cardinals/Indianie)
Santana był shortstopem w drużynie Metsów z 1986 roku. W drużynie pełnej supergwiazd, uzależnionych od narkotyków i uganiających się za spódniczkami, Santana wyrył sobie reputację za brak reputacji. Jego „dobre zachowanie” było nawet tematem profilu w New York Daily News w 2009 roku. To prawda, Santana nigdy nie został aresztowany. Trafił również zaledwie .218 w tamtym roku, a przez całą swoją karierę był polowym i uderzeniowcem poniżej zastępczego poziomu.

31. Jose Lima, 1994-2006 (Astros/Tigers/Royals/Dodgers/Mets)
Nie ma gracza bardziej zasługującego na świętowanie niż Jose Lima. Sprawił, że porażka stała się radosnym spektaklem, a sukces hiperboliczną radością. Lima był odpowiedzialny za jedne z najgorzej rzucanych sezonów w historii baseballu – w 2000 roku miał 7-16, 6.65, a w 2005 roku 5-16, 6.99 – a jego trwałość jako startera była bardziej odzwierciedleniem uzależniającej natury Lima Time niż jego rzeczywistej skuteczności jako miotacza. Śpiewał. Tańczył. W 2004 roku w playoffach zaliczył cudowny shutout, dając Dodgersom pierwsze od 1988 roku zwycięstwo w postseason. Zazwyczaj też śmierdział, to była część jego mistyki. Jose Lima tragicznie zmarł. Niech żyje Jose Lima.

Small Sample Sizes

32. Bob Kammeyer, 1978-1979 (Jankesi)
Bob Kammeyer oddał tylko osiem biegów, grając dla Jankesów w 1979 roku. Niestety, nigdy nie zanotował outu i zakończył sezon ze średnią zarobionych runów równą nieskończoności. Nieskończoność jest tylko nieznacznie gorsza niż jego ERA z 1978 roku wynosząca 5,82.

33 & 34. Larry Littleton, 1981 (Indianie); Mike Potter, 1976-1977 (Cardinals)
Larry Littleton i Mike Potter dzielą wątpliwy zaszczyt posiadania największej liczby uderzeń w lidze przez nie-działaczy bez trafienia. Obaj są zawodnikami z wynikiem .000 w 23 at-batach. Jednak Littletonowi należy się uznanie za trzy spacery w swojej karierze w lidze, przy jednym Pottera.

35. The Reverend Aloysius Stanislaus Travers, 1912 (Tigers)
W maju 1912 roku niejaki Claude Lueker, który nie miał rąk, zakpił z Ty’a Cobba, nazywając Georgia Peach – samemu będąc znanym bigotem – „półczarnuchem”. Cobb wszedł na trybuny i wielokrotnie uderzył Luekera, ignorując błagania fanów, by przestał bić człowieka bez rąk. Kiedy Cobb został zawieszony na czas nieokreślony za napaść, jego koledzy z drużyny Tigers rozpoczęli strajk do czasu przywrócenia Cobba do gry. Aby uniknąć płacenia wysokich kar i rezygnacji z kolejnego meczu, Tygrysy musiały znaleźć zastępczych graczy. Aloysius Travers był jednym z takich zastępców: skrzypek i student college’u, jeszcze nie ksiądz, był asystentem kierownika drużyny baseballowej St. W swoim jednym występie w lidze Travers rozegrał cały mecz, pozwalając na 26 uderzeń i 24 punkty (tylko 14 zdobytych).

36. Dave Rowe, 1877-1888 (Kansas City Cowboys/St. Louis Maroons/Orioles/Cleveland Blues/Chicago White Stockings)
Działanie Traversa z 24 runami jest tylko drugim najbardziej katastrofalnym w historii. W 1882 roku Dave Rowe, zazwyczaj outfielder, stanął na kopcu dla Cleveland Blues z National League. Pozwolił na 29 uderzeń i siedem spacerów w dziewięciu inningach pracy. Rowe, który grał jeszcze trzy razy w swojej karierze, odszedł na emeryturę ze średnią zarobków 9,78, mimo że jego ostatnie starcie było pełnym meczem z dwoma biegami. Rowe zebrał również rekord kariery 44-127 jako menedżer Kansas City Cowboys.

37. Vin Mazzaro, 2009-2011 (Athletics/Royals)
Vin Mazzaro jest jedynym zawodnikiem, który znalazł się na tej liście w sezonie 2011. W pojedynczym, dwusekundowym występie przeciwko Cleveland, Mazzaro pozwolił na czternaście biegów. Jego średnia zdobytych punktów wzrosła z 4.50 do 22.74. Czy Mazzaro został wykiwany przez swoich opiekunów z Kansas City? Z pewnością. Czy jeden występ to za mało, by oceniać miotacza? Absolutnie nie. Dorzućmy do tego dramatyzm, spektakularną naturę porażki Mazzaro, rozdzierające opóźnienie, zanim w końcu został uwolniony od swojego piekielnego występu, a mała próbka staje się wystarczająca.

Hard-Luck Cases

38. Steve Bilko, 1949-1962 (Cardinals/Angels/Tigers/Dodgers/Cubs/Reds)
Steve Biko był czołowym działaczem antypartheidowym w RPA w latach 70-tych. Steve Bilko był jednym z największych uderzeń mniejszej ligi wszech czasów. Steve Biko został zamordowany przez południowoafrykańską policję. Steve Bilko został zmuszony do przejścia na emeryturę po długiej karierze z powodu dokuczliwej kontuzji nogi. Steve Biko jest imiennikiem piosenki zespołu A Tribe Called Quest i został sportretowany przez Denzela Washingtona w filmie Cry Freedom. Steve Bilko jest imiennikiem telewizyjnego sierżanta Bilko. Steve Biko nigdy nie miał at-bat w lidze. Steve Bilko miał ich prawie 2000, ale nigdy nie zrobił z nimi wiele.

39. Hugh Mulcahy, 1935-1947 (Phillies/Pirates)
Hugh Mulcahy był tak złym miotaczem, że jego przydomek brzmiał „Losing Pitcher”. Był również pierwszym graczem z Major League, który został powołany do służby wojskowej podczas II wojny światowej. Próbował uzyskać sześciomiesięczne odroczenie, aby zagrać w sezonie 1941, ale rząd odrzucił prośbę Mulcahy’ego. „Losing Pitcher”, indeed.

Ciekawostki historyczne

40. Tommy Dowd, 1891-1901 (St. Louis Browns/Cleveland Spiders/Washington Senators/Boston Americans/Boston Reds/Phillies)
Jim Jividen, autor „The Blog of Revelation” wykonał świetną pracę w odkrywaniu i kronikowaniu złych baseballistów. Niektóre z nazwisk na tej liście pojawiają się również na jego liście najgorszych 20 graczy w historii. Thomas Jefferson „Buttermilk Tommy” Dowd jest zdecydowanie największym znaleziskiem Jividena. Dowd, który chodził do Brown i rzekomo odkrył Rabbita Maranville’a jako prospecta, był najgorszym fielderem wszech czasów. Fangraphs i Baseball-Reference zgadzają się, że Dowd (który nie potrafił też uderzać) był warty minus 73 biegi jako fielder.

41. Bill Bergen, 1901-1911 (Brooklyn Superbas/Reds/Dodgers)
Dane dotyczące kariery baseballowej Billa Bergena z początku XX wieku mówią o nim jako o znakomitym defensywnym łapaczu – być może najlepszym w swoich czasach. Niestety mają go również za strasznego marnotrawcę pod względem ofensywnym. Bergen ma najniższą średnią uderzeń w karierze spośród wszystkich graczy z 2,500 uderzeń. Trafił .170 z dwoma home runami w karierze. Zaawansowane metryki nie są bardziej wyrozumiałe: wśród wszystkich nie-pitcherów, wOBA w karierze Billa Bergena jest najgorsze.

42. Crazy Schmit, 1890-1901 (Cleveland Spiders/Orioles/Pittsburgh Alleghenys/New York Giants)
Przed Terrellem Owensem i jego piórem, był Crazy Schmit i jego notatnik. Schmit, miotacz dla Cleveland Spiders, miał strasznie złą pamięć. Legenda głosi, że aby przezwyciężyć swoją niepamięć, Schmit trzymał w kieszeni notes pełen tego, co uważał za słabe punkty przeciwników, i przeglądał jego zawartość, gdy był na kopcu. Podobno pewnego razu wyciągnął notatnik z Capem Ansonem (czasami historia mówi o Honusie Wagnerze) przy talerzu, przeczytał na głos, że słabością Ansona jest base on balls, po czym przystąpił do wyprowadzania go. Choć nigdy nie dowiemy się, czy gambit z notesem był skuteczny, wiemy, że sam Schmit nie był. Odszedł na emeryturę z ERA 5.45.

43. Gus Weyhing, 1887-1901 (Philadelphia Athletics/Phillies/Washington Senators/Brooklyn Ward’s Wonders/Louisville Colonels, Brooklyn Superbas, Cardinals, Cleveland Blues, Pirates, Reds)
Augustus Weyhing może na pierwszy rzut oka wydawać się świetnym przykładem XIX-wiecznego miotacza baseballowego. Gumowoskrzydły Gus rzeczywiście wygrał wiele gier. Ale nawet jak na szorstką i burzliwą erę, w której grał, reputacja Weyhinga była daleka od doskonałości. Nie tylko uderzył 277 pałkarzy podczas swojej kariery – wciąż jest to rekord Major League – ale został oskarżony o kradzież gołębi w Louisville, Kentucky pomiędzy sezonami 1891 i 1892.

44. Tony Suck, 1883-1884 (Chicago/Pittsburgh/Baltimore Monumentals/Buffalo Bisons)
Tony Suck ssał na długo przed tym, jak słowo „suck” zaczęło oznaczać ssanie. Według Online Etymology Dictionary, najwcześniejsze zarejestrowane użycie tego słowa jako slangu oznaczającego bycie gorszym pochodzi z 1940 roku. Tony Suck przeszedł na emeryturę w 1884 roku po dwóch sezonach nędznej gry jako łapacz, shortstop i outfielder w Buffalo Bisons, Baltimore Monumentals i Chicago Browns. Jego atak był kiepski: procent bazowych uderzeń w karierze na poziomie .205, procent slugging na poziomie .161 i zero home runów. Jego obrona, jakoś, była gorsza: Suck’s fielding percentage był .894 za płytą, .783 na outfield, i tylko .754 na shortstop.

45. Jim Lillie, 1883-1886 (Buffalo Bisons, Kansas City Cowboys)
Jim Lillie grał w Erze Martwej Piłki. Jego statystyki powinny być mierzone w ten sposób. Mimo to, w 1886 roku Lillie, którego pseudonimem był Grasshopper, zaliczył jeden z najgorszych sezonów w historii baseballu. Odbijał piłeczkę na poziomie .175, bazował na poziomie .197, a także rzucał piłeczką na poziomie .197. Lillie wybijał 80 razy, a bazę osiągnął tylko 84 razy.

46. Rabbit Maranville, 1912-1935 (Braves/Pirates/Cardinals/Robins/Cubs)
Tak, Rabbit Maranville jest w Hall of Fame. Nie, to nie jest jedyny powód, dla którego jest na tej liście. Maranville był bezbarwnym zawodnikiem przez 23 sezony, głównie w Boston Braves. Był sławnie niski, sławnie brzydki i sławnie szybki (stąd imię Rabbit). Mniej znany jest fakt, że Maranville nie był szczególnie skutecznym łowcą baz. Ukradł 291 baz, a został złapany 112 razy – i to z pominięciem 14 lat z jego liczbą złapanych kradnących. Jego wskaźnik OPS+ w karierze wyniósł 82. Nawet reputacja Maranville’a jako świetnego obrońcy, ciężko pijącego i uwielbiającego wodewile nie jest w stanie tego zrekompensować.

47. Malachi Kittridge, 1890-1906 (Chicago Colts/Washington Senators/Boston Beaneaters/Louisville Colonels/Cleveland Naps)
Na pierwszy rzut oka Malachi Kittridge to kolejny lekko uderzający łapacz z początku XX wieku, bezsilny w karierze z wynikiem .219. Na drugi rzut oka jest jednym z najgorzej trafiających graczy wszech czasów, notując drugi najniższy wskaźnik OPS+ w karierze wśród wszystkich graczy z 4000 występów na boisku. Na trzeci rzut oka, Kittridge jest jednym z najmniej udanych menedżerów w historii baseballu, prowadząc Washington Senators do startu 0-14 w 1904 roku, po czym został zwolniony, gdy drużyna osiągnęła 1-17. Na czwarty rzut oka, to ogólnie rzecz biorąc nieudolna postać, która kiedyś doznała skręcenia kostki podczas spaceru z 300 dolarami w kieszeniach. A na piąty rzut oka, Kittridge jest człowiekiem, który raz pozwolił na zdobycie punktu jako łapacz, podczas gdy on odkurzał płytę główną.

48. John Gochnaur, 1901-1903 (Cleveland Naps/Cleveland Bronchos/Brooklyn Superbas)
Kilka lat temu John Gochnaur został uratowany z annałów Encyklopedii Baseballu przez pisarza o nazwisku Mike Attiyeh. Jego oryginalny artykuł o złej grze Gochnaura pojawił się na BaseballGuru.com. Już go nie ma, ale wnioski Attiye’a odbijają się echem w internecie do dziś. Gochnaur ma uzasadnione pretensje do miana najgorszego gracza w historii: w swojej trzyletniej karierze w latach 1901-1903 uzyskał wynik .187. Nigdy nie zaliczył ani jednego home runu. A w swoim ostatnim sezonie popełnił 98 błędów w 134 meczach.

49. Les Sweetland, 1927-1931 (Phillies/Cubs)
Les Sweetland miał najwyższą jednosezonową ERA spośród wszystkich miotaczy, którzy kiedykolwiek zakwalifikowali się do tytułu. W 1930 roku Sweetland osiągnął 7-15, 7.71 dla Phillies. ERA 7.71 jest złe, ale w porównaniu z resztą fatalnej kariery Sweetlanda, nie aż tak złe. Jego wskaźnik kariery wynosił 6.10, a jego najlepszy jednosezonowy wynik to 5.04.

50. Claude Willoughby, 1925-1931 (Phillies/Pirates)
Sweetland był ledwie najgorszym miotaczem w drużynie Phillies z 1930 roku. Jego kolega z drużyny Claude Willoughby (pseudonimy: „Flunky” i „Weeping Willoughby”) osiągnął wynik 4-17 z ERA 7.59. Willoughby, który grał kilka lat dłużej niż Sweetland, był tylko nieznacznie lepszy w swojej karierze. Przeszedł na emeryturę 38-58 z 5.84 ERA, wybijając tylko dwóch pałkarzy na dziewięć inningów, podczas gdy chodził więcej niż czterech.

51. Jim Walkup, 1934-1939 (St. Louis Browns, Tigers)
Jim Walkup urodził się w Havanie, w stanie Arkansas. Był drugim graczem o nazwisku Jim Walkup urodzonym w Havana, Arkansas, który grał w głównych ligach. Pierwszy Jim Walkup wystąpił tylko w dwóch meczach. Drugi wystąpił w 116. Walkup nr 2 zagrał 1-12 dla St. Louis Browns w 1938 roku z 6,80 ERA. W poprzednim sezonie, poszedł 9-12 z jeszcze wyższą 7.36 ERA. Odszedł na emeryturę w ’39, po krótkiej przygodzie z Tygrysami, mając na koncie 16-38, 6.78 i przechodząc prawie dwa razy więcej pałkarzy niż wybijając.

Część 2 jest tutaj.

Eric Nusbaum jest współredaktorem Pitchers & Poets. Jego prace ukazywały się w Slate, GQ.com, TheAtlantic.com i The Best American Sports Writing. Można go znaleźć na Twitterze @ericnus.

Images by Jim Cooke.

.