Grading All Major Free Agent Signings for the Bears in the Pace Era

Prawny okres manipulacji dla NFL Free Agency jest tuż za rogiem. 18 marca rozpocznie się 6. rok pracy Ryana Pace’a jako generalnego menedżera Chicago Bears. Wśród fanów Bears zdania na temat Pace’a są podzielone, jedni uważają, że jest on dobrym GM-em, inni, że powinien być na gorącym krzesełku. Pace podpisał z Cody’m Parky’m 4-letnią umowę na 15 milionów dolarów z gwarantowanymi 9 milionami, ale to nie jedyny kontrakt, który warto przeanalizować. W tym artykule ocenimy każdą ważną umowę UFA, którą Ryan Pace podpisał w ciągu swoich pierwszych pięciu sezonów.

Aby zacząć, spójrzcie na wykres wydatków na czapkę i wykres, który dla Was przygotowałem. Liczby poniżej wskazują pełne podpisane kontrakty (w milionach) i nie będą odzwierciedlać struktury żadnej z umów.

Patrząc na finanse z perspektywy makro, zauważycie rok 2018 jako wyróżniający się. Oczywiście Bears przehandlowali za Kahlila Macka i go przedłużyli, dlatego pomarańczowa część wykresu wykonuje znaczący skok. Patrząc na to całościowo, można powiedzieć, że Pace naprawdę przebudował roster na swoje podobieństwo. Wskazuje to również, że miał „plan 5-letni” na przebudowę, co pokrywa się z raportami wskazującymi, że mówił o tym w rozmowie kwalifikacyjnej. W latach 2015-2017 większość najlepszych kontraktów z poprzedniego reżimu została zdjęta z ksiąg. W 2015 roku Bears byli spięci, dlatego widać bardzo małą aktywność i wydawali grosze na ponowne podpisywanie zawodników, głównie dlatego, że Pace potrzebował ocenić roster, zanim rozdał pieniądze. 2016 i 2017 mają niemal identyczne liczby. Pace był w stanie wyczyścić pieniądze z książek i sprowadzić różnych graczy, jednocześnie zyskując cap space w tym procesie. To właśnie doprowadziło do jego ostatecznego splash year w 2018 roku. Miał swojego rozgrywającego i mocno inwestował wokół niego.

Nawet przed handlem Macka, Bears inwestowali najwięcej w karierze Pace’a w 2018 roku. Potem dodajesz do tego trade in i to tak, jakby Bears mieli dwa off-seasons w jednym, rozdając kontrakty warte około 280 milionów dolarów. To ostatecznie doprowadziło do tego, że Bears znaleźli się w sytuacji, w jakiej byli w zeszłym roku. Mimo że Bears mieli mało cap roomu, rok 2019 był dla Niedźwiedzi znaczący. Po raz pierwszy wydali więcej pieniędzy na graczy in house niż zewnętrznych wolnych agentów. The Bears będą mieli minimum 36 milionów dolarów zmierzających do wolnej agentury w 2020 roku. Obecnie mają około 26 milionów dolarów w cap space, a to nie uwzględnia wzrostu cap na 2020 rok. Teraz rozbijemy podpisy na poszczególne lata.

2015 – Grade: D

Parnell McPhee: 5 lat, 40 mln $, 16 mln $ gwarantowane – Cut in 2018, 1 mln $ w dead cap

McPhee był pierwszym free agent splash Pace’a. Proces myślowy miał sens, Baltimore produkuje edge rusherów jak fabryka, a trzeci edge player na wykresie głębokości zwykle dostaje pieniądze. Widzieliśmy jak to się sprawdziło w Packers i Za’Darius Smith w poprzednim sezonie. Niestety, McPhee nie odniósł takiego samego sukcesu w Chicago. McPhee miał 14 sacków w 17 startach dla Bears, ale to było na przestrzeni trzech lat. Nie będę obwiniał Pace’a za stan zdrowia McPhee, ale był to ogromny czynnik podczas jego pobytu w Chicago. Nawet gdy McPhee był zdrowy, nigdy nie był dominującą siłą, ale też zarabiał średnio 7,75 miliona dolarów rocznie. Zasadniczo Pace dostał to, za co zapłacił. To jest trudne do oceny, ale z hype i wszystko inne wliczone, trzeba dać Pace’owi D na tym.

Antrelle Rolle: Trzy lata $11 mln, $5 mln gwarantowane – Cut 2016, $0 dead cap

Rolle kontuzjował kolano na treningu i zagrał tylko w siedmiu meczach dla Chicago Bears. „Nawierzchnie na obiektach w Chicago są najgorszymi, na jakich kiedykolwiek byłem, po prostu będę z wami szczery” – powiedział Rolle w rozmowie z New York Post. „Poślizgnąłem się na nawierzchni, nawet nie biegłem – po prostu tak jakby tasowałem się i poślizgnąłem”. Oczywiście Rolle powtórzył coś, co wielu graczy powiedziało o Halas Hall w przeszłości. Od tego czasu Bears zainwestowali ponad 100 milionów dolarów w swoje obiekty i Halas Hall jest najnowocześniejsza. Pomijając kontuzję, Rolle nie był już w swoim najlepszym okresie i nie produkował. Miał zero przechwytów (INT) i jedną obronę podań (PD) w czasie swojej pracy w Bears. Trudno dać Pace’owi za to piątkę, biorąc pod uwagę, że był to skromny kontrakt i nie byli z nim związani na długo, ale brak produkcji nie może być uznany za przeciętny. Lets just call it a D.

Eddie Royal: Trzy lata $15 mln, $10 mln gwarantowane – Cut 2017, $0 dead cap

Byłem wielkim fanem podpisania Eddiego Royala, gdy to się stało. Kończył swój drugi najlepszy sezon jako zawodowiec i wchodził w swój 8 rok. Przez całą swoją karierę był dość wytrzymały i do momentu podpisania kontraktu z Bears grał średnio 14 spotkań w sezonie. W ciągu dwóch lat spędzonych w Bears rozegrał 18 spotkań i złapał 70 podań na 607 jardów i 3 TD. Tylko 4 odbiory na 34 jardy na mecz to nie jest to, czego oczekujesz od swojego slot receivera. Bears mieli nadzieję, że pozostanie zdrowy i będzie grał na wyższym poziomie. Gwarantowane 10 milionów dolarów zatrzymało go w składzie o rok za długo i za to Pace otrzymuje F dla Royal.

Tracy Porter: One year $870K, $0 Guaranteed – Re-signed 2016, three years $12 million $4.5 million guaranteed – Cut in 2017, $1.97 million dead cap

Jak widać, Porter został sprowadzony przez Bears na minimalnym kontrakcie w 2015 roku i spisywał się całkiem nieźle. W ciągu dwóch lat spędzonych z Niedźwiedziami miał 3 INT i 21 PD. Jeśli chodzi o jego produkcję vs. jego salary cap hit, to jest to zdecydowanie najlepszy podpis w 2015 roku. Jedynym problemem była reinwestycja w 2016. Może myśleli, że Porter ma jeszcze dużo w baku, a może brak postępów Fullera zmusił ich do tego podpisu. Nawet jeśli zgarnęli trochę dead capu w 2017 za Portera, to i tak grał dobrze przez 16 meczów w 2016. Szkoda tylko, że nie dali mu tylko tego jednego roku gwarantowanych pieniędzy. Gdyby Bears podpisali tylko ten kontrakt z 2015 roku, to byłoby to podpisanie na A, ale ze wszystkimi czynnikami spycha to na B-.

2015 free agency nie było dobrym spojrzeniem dla Ryana Pace’a. Miał plecy do ściany finansowo i zrobił, co mógł, ale ogólnie wyniki nie były tam. Nie zapominajmy, że Pace podpisał Ray McDonald na roczną umowę, która została unieważniona po jego udziale w awanturze domowej w off-season. To był off-season z niskim ryzykiem i niską nagrodą. Wszyscy poza jednym graczem podpisanym w 2015 roku byli starzejącymi się weteranami, którzy rozegrali swoje ostatnie snaps w NFL jako Bear. Średnia ze wszystkich ocen daje Ryanowi Pace’owi D za jego podpisy UFA w 2015 roku.

2016 – Grade: C+/B-

Danny Trevathan: 4 lata, 28 mln $, 12 mln $ gwarantowane – UFA 2020

Nie można powiedzieć wystarczająco dużo dobrych rzeczy o Dannym Trevathanie. Trafił do Bears po wygraniu Super Bowl z Broncos sezon wcześniej. Zdrowie było jego największym problemem przez te wszystkie lata, ale była zauważalna różnica, gdy był na boisku. W przeciwieństwie do podpisów z 2015 roku, Bears podpisali Trevethana, gdy ten wchodził w swój prime. Był sercem obrony i signal callerem przez cztery lata. Gdyby Trevathen był zdrowy przez wszystkie cztery sezony, byłby podpisem na A+, a nawet po uwzględnieniu zdrowia nadal dałbym mu solidne B.

Josh Sitton: 3 lata $21.75 mln, $10 mln gwarantowane – Cut 2018, $600K dead cap

Packers widzieli Sittona jako zbędnego w 2016 roku i Bears szybko zaoferowali mu kontrakt po tym jak został zwolniony. W ciągu dwóch lat spędzonych z Bears, Sitton rozegrał 26 meczów i rozpoczął 25 z nich. Czy był tym samym zawodnikiem, którym był w Packers? Nie, ale wciąż był solidną i dość tanią opcją dla Bears. Opuścił sześć meczów, ale nie przeszkadzał w czapce po ścięciu, więc to podpisanie zasługuje na C. Jest tak przeciętne, jak to tylko możliwe.

Jarrell Freeman: 3 lata $12 mln, $6 mln guarnteed – emerytura 2018, $500K dead cap

Po tym jak Freeman odsiedział swoje czterogamkowe zawieszenie za PED’s w 2016 roku, zaliczył znakomity sezon. Zaliczył 110 tackles i 7 TFL w 12 meczach. Następnie, w 2017 roku, Freeman doznał strasznego wstrząśnienia mózgu i opuścił 15 meczów. Został umieszczony na IR i ostatecznie przeszedł na emeryturę. To była niefortunna sytuacja, biorąc pod uwagę, że był w lidze tylko przez 6 sezonów. Ocena podpisania Freemana jest trudna. Nie można dać Pace’owi B za produkcję Freemana w 2016 roku, ale nie można też dać mu F za nieprzewidywalny uraz głowy. Pozostaje wziąć średnią i powiedzieć, że był podpisem na C minus.

Bobby Massie: Trzy lata 18 mln dolarów, 6,5 mln dolarów gwarantowane – Extended 2019 – Cztery lata, 31 mln dolarów, 14,5 mln dolarów gwarantowane

Nikt nie będzie narzekał na pierwszy kontrakt Massiego. Bears dostawali przeciętnego right tackle’a na przyjaznym dla drużyny kontrakcie, który wygasał zanim Massie skończył 30 lat. Problem pojawia się przy jego drugim kontrakcie. Wiem, że Massie był w porządku, ale nie jest to zawodnik, który zmienia reguły gry. Bears chcieli zachować swoich starterów w takcie wchodzenia w sezon 2019. Logika ma sens, w 2018 roku byli solidną jednostką, ale jak wiemy wszystko się posypało. Choć nie uważam, że Massie jest rażącym problemem w linii ofensywnej, to posiadanie dwóch nieruchawych kontraktów dla dwóch niezadowalających ofensywnych tackli boli Bears idących do przodu. Kontrakt Massie’go nie jest wygasający do 2021 roku i wciąż jest obciążony martwym cap hitem w wysokości 2,6 miliona dolarów. To sprawia, że trudno dać podpisowi Massie coś więcej niż D+.

Akiem Hicks: 2 lata, 10 mln $, 5 mln $ gwarantowane – Extended 2017 – 4 lata, 48 mln $, 30 mln $ gwarantowane

Bądźmy tu realni, ta obrona biegnie przez Akeima Hicksa. Fani Niedźwiedzi uwielbiają mieć prawdziwego Niedźwiedzia rozrywającego podwójne drużyny i dostającego się za rozgrywającego. Obrona biegowa Niedźwiedzi zanotowała znaczny spadek po tym, jak Hicks odszedł z kontuzją łokcia w meczu z Raiders. Hicks pracował, aby wrócić na mecz z Green Bay i widzieliśmy jak walczy z bólem na boisku. Nie ma co się rozwodzić nad statystykami, najlepsze zostawiłem na koniec. Akiem Hicks był podpisaniem na szóstkę z plusem.

2017 – Grade: F

Mike Glennon: Trzy lata, 45 mln $, 18,5 mln $ gwarantowane – Cut 2018 – 4,5 mln $ dead cap

Mike Glennon miał być stop-gap, diversion signing dla Bears w 2017 roku. Ryan Pace nie chciał wchodzić w draft z rażącą potrzebą na startowego QB i wielu spekulowało, że był to ruch strategiczny. Miało to doprowadzić drużyny do przekonania, że nie musi draftować rozgrywającego z 3. ogólnym wyborem. Krótko mówiąc, wciąż handlował do 2. miejsca na Trubisky’ego, a Trubisky był wyraźnie najlepszym rozgrywającym w drużynie. Glennon rozpoczął tylko cztery mecze dla Bears i nie mógł czysto podjąć snap. Nie wypełnił potrzeby jako stop-gap quarterback, a Pace nie zyskał żadnej przewagi w drafcie za podpisanie go. To jest łatwe F. Nie zapominajmy, że Bears podpisali też Marka Sancheza za 1,75 mln dolarów.

Prince Amukamara: Jeden rok, 7 mln $ w pełni gwarantowane – Re-signed 2018 – Trzy lata, 27 mln $, 18 mln $ gwarantowane – Cut 2020, 1 mln $ dead cap

Ogółem, Amukamara grał dobrze, gdy był z Bears i zasłużył na swój drugi kontrakt z Bears. Rok 2018 był jego zdecydowanie najlepszym rokiem z Bears. Miał 3 INTs, jedno na TD, 2 FFs i 12 PDs. Jego produkcja przekroczyła wartość jego kontraktu. Oglądanie go grającego w pressingu było miłym komplementem dla Fullera grającego poza piłką. W 2019 roku rzeczywiście zanotował spadek produkcji, ale to nie wszystko na niego. Cała obrona zrobiła krok w tył. Zmiany trenerskie, brak pass rushu i kontuzje – wszystko to odegrało czynnik na wydajności Amukamary. Bears niemal musieli go w tym roku wyciąć. W 2018 roku zbyt nisko zapłacili za Amukamarę, a w 2019 musieli lekko przepłacić za jego produkcję. Bears potrzebują dodatkowego cap space i niestety dla niego, musieli wykonać ten ruch. Amukamara miał solidny pobyt w Chicago i przecięli więzy, gdy było to konieczne. Ten podpis zasługuje na B.

Quentin Demps: 3 lata, 13,5 mln $, 4,5 mln $ gwarantowane – Cut 2018, 1,5 mln $ dead cap

Demps był 32-letnim DB schodzącym z sezonu z sześcioma przechwytami. Jego cena miała być wysoka, a Bears potraktowali go priorytetowo. Nawet jeśli nie rozbił banku, to i tak było to ryzyko. Zagrał w sumie w trzech meczach dla Chicago Bears i nigdy nie zagrał kolejnego snapu w NFL. Nie można mu dać nawet D-, to solidne F.

Dion Sims: Trzy lata, 18 mln $, 6 mln $ gwarantowane – Cut in 2019, $333K dead cap

Dion Sims miał przyjść jako run blocking tight end i factor in jako pass catcher. Był aktywny tylko przez 22 mecze w ciągu dwóch lat i miał w sumie 189 jardów i 1 TD podczas swojego pobytu w Bears. Był oczywistym kandydatem do cięcia w 2019 roku. Bears nie mieli pieniędzy i nie byli w stanie wyłożyć 6 milionów dolarów na Simsa. Jedynym pozytywem jest to, że Bears byli w stanie zwolnić go z ułamkowym dead cap hitem. Dobrze wiedzieć, że to już koniec i łatwo dać temu podpisowi F.

2017 nie był dobrym rokiem dla Bears free agents. 2017 był najgorszym rokiem dla Pace’a w wolnej agenturze, a rok zasłużył na F overall. Do mieszanki można dodać jeszcze Marcusa Coopera i Markusa Wheatona, ale obaj gracze nie byli zakładnikami Bears swoimi kontraktami. Wheaton co prawda dostał gwarantowane 6 milionów dolarów, ale został ścięty za brak martwych pieniędzy w 2018 roku, a Cooper zrestrukturyzował swoją umowę. Czułem, że oba nie były na tyle znaczącymi podpisami, żeby poświęcić im akapit.

2018 – Grade: C-

Allen Robinson: Trzy lata, 42 mln dolarów, 18 mln dolarów gwarantowane

Allen Robinson od momentu dołączenia do drużyny był jasnym punktem w ofensywie Bears. Jest dobrze wypolerowanym weteranem, na którym można polegać, będąc profesjonalistą każdego dnia. Kiedy Niedźwiedzie pierwotnie podpisały Robinsona, ludzie byli zaniepokojeni, czy odzyska on swoje zerwane ACL i powróci do poziomu Pro Bowl. Robinson nie został wybrany do Pro Bowl jako Niedźwiedź, ale wielu uważało, że został okradziony w 2019 roku. Nie ma wątpliwości, że był MVP Chicago Bears w 2019 roku. Robinson zasłużył na przedłużenie, a jeśli Bears zdecydują się tego nie robić, jest w kolejce po jeszcze jedną wypłatę. Po raz drugi będzie wolnym agentem w 2021 roku, a będzie miał dopiero 27 lat. To podpisanie wolnego agenta było solidnym A.

Trey Burton: 4 lata, 32 mln $, 18 mln $ gwarantowane

Najnowsze wspomnienia o Burtonie są kontuzjogenne i negatywne. Rozumiem, otrzymuje pensję w pierwszej dziesiątce TE i miał tajemniczą kontuzję, która uniemożliwiła mu grę w playoffach i przeleżała przez sezon 2019. Jeśli jesteśmy szczerzy, ofensywa również wyglądała o wiele bardziej kompetentnie, gdy był zdrowy w 2018 roku. Burton nie był graczem highlight reel, ale był top 14 tight endem w 2018 roku. Jury jest wciąż poza Burtonem, a raporty mówią, że Bears oczekują, że Burton będzie ich topowym tight endem w 2020 roku. Na razie weźmiemy średnią z jednego przyzwoitego sezonu i jednego obfitującego w kontuzje i damy mu C-.

Taylor Gabriel: Cztery lata, 26 mln $, 14 mln $ gwarantowane – Cut 2020, 2 mln $ dead cap

Wprowadzenie szybkości do ofensywy było priorytetem od czasu zatrudnienia Matta Nagy’ego. Taylor Gabriel został sprowadzony, aby być tym pionowym zagrożeniem/odbiornikiem. Bieganie z czasem poniżej 4.4 na 40 jardów nie czyni z ciebie piłkarza. W krótkim czasie Gabriel pokazał, że jest kimś więcej niż tylko palnikiem. Był kompletnym odbiorcą, który biegał pełnym drzewem tras dla Bears. Wiele osób uważało, że Bears przepłacili za Gabriela, ale on produkował i był opłacany jako numer dwa. Miał 67 catchches for 688 Yards and 2 TDs w 2018 roku i był na tempie, aby mieć lepszy sezon w 2019 roku. Gdyby wstrząśnienia mózgu nie były czynnikiem w przypadku Gabriela, Bears nie wycięliby go w tym roku. Na niskim poziomie, podpisanie Taylora Gabriela dostałoby C+.

Cody Parkey: 4 lata, 16 mln $, 9 mln $ gwarantowanych – Cut 2019, 5,1 mln $ dead cap

Jak dać kickerowi wchodzącemu w swój 5. sezon, idącemu do swojej 4. drużyny, 9 mln $ gwarantowanych? „Double Doink”. F.

Chase Daniel: Dwa lata, 10 mln $, 7 mln $ gwarantowane

Chase Daniel miał być graczem-trenerem, który mógł wkroczyć i wygrać mecz lub dwa, jeśli tego potrzebowałeś. On nigdy nie miał być tym gościem i nie miał być tym gościem, który będzie miał run typu Nick Foles. Jeśli tak myślisz, dlaczego nie zrobisz z niego 3. zawodnika w tabeli głębokości i nie zapłacisz mu bardziej rozsądnej pensji? Daniel był postrzegany jako jeden z lepszych back-upów na rynku, ale to nie usprawiedliwia jego kontraktu. To musi być F.

Uświadomcie sobie, że ocena końcowa odzwierciedla tylko podpisy wolnych agentów. Handel Macka może przejść do historii jako jedna z najlepszych transakcji w historii franczyzy. Jak każda klasa wolnych agentów, tak i ta z 2018 roku była trafiona lub nie. Nadal zasługują na ocenę pozytywną, ponieważ osiągnęli pozytywne wyniki tam, gdzie przeznaczono większość pieniędzy. Produkcja Allena Robinsona ma większą wagę niż „Double-Doink” Parkeya.

2019 – Grade: B

Cordarrelle Patterson: 2 lata, 10 milionów dolarów, 5 milionów dolarów gwarantowanych

Wpływ Pattersona na Chicago Bears wykracza daleko poza statystykę. Jest typem zawodnika, którego doceni każdy trener. Gra w drużynach specjalnych, na wielu pozycjach w ataku i był skłonny do gry na pozycji tight end, jeśli Bears tego chcieli. Patterson zabrał Bears’ kick return game z 32. miejsca w 2018 roku na 1. w 2019. Był również najwyżej notowanym graczem krycia w drużynach specjalnych w 2019 roku. Niektórzy mówią, że 5 milionów dolarów to za dużo jak na gwiazdę special teams, ale on jest czymś znacznie więcej. Chicago rozumie, jak ważny jest kick returner, a Patterson jest tam, gdzie jego miejsce. To jest łatwe A.

Ha-Ha Clinton-Dix: 1 rok, $3 mln, $500K gwarantowane

Clinton-Dix to był steal i jeśli ktoś mówi inaczej, nie słuchajcie go. Dix był 3. w drużynie w tacklach z 78 i 2. w przechwytach z dwoma. Jedynym minusem Ha-Ha było to, że jego zestaw umiejętności zmusił Eddiego Jacksona do gry w polu więcej niż powinien. Nie jest to jednak wina Dixa. Ogólnie było to podpisanie na szóstkę pod względem wartości i produkcji.

Buster Skrine: 3 lata, 16,5 mln $, 8,5 mln $ gwarantowane

Buster Skrine to scrappy nickel corner. Zagrał we wszystkich 16 meczach i zanotował 48 tackles, 2 FF i 5 PD. Raz czy dwa został wystawiony na wielkie granie, ale ogólnie rzecz biorąc, miał solidny 2019 rok dla Bears. Czy jest topowym cornerem? Nie. Jednak wciąż gra dobrze jak na 30-letniego cornera. Nadal ma trochę gwarantowanych pieniędzy na książkach, ale jeśli odzwierciedli swój sezon 2019, Bears będą w dobrej formie. To solidny podpis na poziomie B.

Mike Davis: 1 rok, 6 mln $, 3 mln $ gwarantowane – Cut 2020, 1 mln $ dead cap

No cóż, RUN DMC nie wytrzymał zbyt długo. Bears nie podpisali go, żeby był długoterminowym rozwiązaniem, ale można było pomyśleć, że gwarantowane 3 miliony dolarów dadzą ci trochę więcej niż 13 podań na 27 jardów. Jakby to rozłożyć na czynniki pierwsze, to Mike Davis dostał 230,769$ za carry i 111,111$ za jard jako Chicago Bear. Dobre dla Mike’a Davisa, złe dla Niedźwiedzi, F.

Niedźwiedzie miały swoje najbardziej efektywne podpisy wolnych agentów w 2019 roku. Wygląda na to, że Pace wykonał swoją najlepszą pracę, gdy miał najmniej do pracy. Kiedy weźmiesz pod uwagę ilość wydanych pieniędzy i produkcję, którą z tego otrzymali, klasa 2019 zasługuje na solidne B.

Historia pokazuje, że większość drużyn przepłaci w wolnej agencji i nie dostanie ich wartości pieniędzy. Każda drużyna, która odnosi rutynowe sukcesy, buduje poprzez draft. Wolna agentura ma za zadanie wypełnić dziury i uzupełnić zespół. Braki są zawsze bardziej widoczne niż trafienia, a Pace ma w tym swój udział. Nawet najlepsi GM’owie oscylują w okolicach .500 w wolnych agencjach, a Pace jest w tym przedziale. Gdy spojrzy się na jego dorobek, większość jego porażek nie wywołała efektu falowania. Jest tylko kilka kontraktów, z którymi Bears absolutnie utknęli. Większość złych podpisów Pace’a trwała tylko rok i był on w stanie wyjść z kontraktu z niewielkim martwym capem. Parkey i Glennon to jedyni zawodnicy, których Pace podpisał i zwolnił z dużą stratą dead cap. W tym roku Pace ma trochę więcej przestrzeni do oddychania niż w zeszłym roku, a fani Bears muszą mieć nadzieję, że uda mu się dokonać kolejnej rundy podpisów użytkowych i pozyskać w tym off-season jednego świetnego gracza. W tej chwili, jego podpisy oceniane są na C-. Dobry off-season w 2020 roku może podnieść go do zakresu C+/B-, a fatalny może sprawić, że spadnie. Wszyscy się o tym przekonamy już niedługo.

.