Oto krótki tekst Yolandy Rodríguez i Carlosa Berbella o kobiecie, o której niewiele wiadomo, a która była, co nie mniej ważne, pierwszą sędziną w historii Zachodu. Mamy tu na myśli Deborę, mityczną kobietę, która wymierzała sprawiedliwość w Izraelu i której przywództwo przyniosło jej ludowi długie lata pokoju i dobrobytu.
- Czytaj też: Trinidad Enríquez: pierwsza „kobieta prawnik” w Peru i Ameryce Łacińskiej
Pomimo tego interesującego precedensu, który sięga ponad trzy tysiąclecia wstecz, niewiarygodnie, władza sądownicza była zakazana dla kobiet aż do bardzo niedawna. Clara González de Behringer w 1951 roku i Josefina Triguero w 1978 roku były pierwszymi zarejestrowanymi sędziami płci żeńskiej, pierwszą Panamką i drugą Hiszpanką.
Warto zauważyć, że żeński sędzia, do niedawna, oznaczał „żonę sędziego”, a nie kobietę sędziego.
Debora była pierwszą kobietą sędzią w historii Zachodu, 3135 lat temu, kiedy naród izraelski przybył do „ziemi obiecanej”. W tym czasie, jak napisano w Biblii, Debora przyjęła rolę przywódcy, która w tamtych czasach była nie do pomyślenia dla kobiety. To były czasy, kiedy mężczyźni mieli wszystkie społeczne i religijne obowiązki. Ale Deborah wiedziała, jak sprawić, by ją szanowano. Później zostanie nazwana „matką Izraela”. Była zręczną i bardzo inteligentną kobietą.
- Czytaj też: Trinidad Enriquez: pierwsza „prawniczka” w Peru i Ameryce Łacińskiej
- Czytaj też: Piętnaście rzeczy, których nigdy nie powinieneś mówić prawnikowi
Jako sędzia, wymierzała sprawiedliwość, siedząc pod palmą, pomiędzy Ramah i Bethel, i pomagała ludziom w ich różnicach plemiennych i problemach rodzinnych. Jej rola oscylowała między „dobrą kobietą”, mediatorem, współczesnym sędzią pokoju, a gdy sprawy stawały się poważne i poważne, zwykłym sędzią. Deborah dobrze wykonała swoją pracę. Rozstrzygała sprawy sądowe wniesione do niej przez współobywateli i nawet jeśli strona przegrana nie była zadowolona, w zdecydowany sposób przyczyniała się do pokoju społecznego.
- Czytaj też: Rzeczy, które powinieneś wiedzieć, zanim pójdziesz do sądu
Ale Debora robiła coś więcej niż tylko sądzenie. Potrafiła też „widzieć” niebezpieczeństwa, które czyhały na nią w przyszłości. Posiadała dar poznawania przyszłości.
Pewnego razu dostrzegła poważne zagrożenie. Kananejczycy – mieszkańcy ziemi Kanaan, jak do czasu przybycia Izraelitów nazywano to, co później ochrzczono Izraelem, a co później stało się znane jako Palestyna – postrzegali Izraelitów jako intruzów i najeźdźców swojej ziemi. Byli zdecydowani zetrzeć naród izraelski z powierzchni ziemi i odebrać to, co uważali za swoje przez prawo posiadania.
- Czytaj też: Siedem rzeczy, które powinieneś wiedzieć o Kodeksie Hammurabiego
Sędzia Debora ruszył pełną parą i zlecił wojskowemu Barakowi zebranie dużej armii spośród plemion Izraela i stawienie czoła Kananejczykom. Ona również prorokowała, że Bóg da im zwycięstwo. Jednak generał Barak zwątpił w nią i jej przepowiednię i poprosił ją, aby towarzyszyła mu w bitwie. Przypuszczalnie jako dowód, że to, co mówiła, było prawdą i że nie umrze samotnie, jeśli zostaną pokonani. Debora zgodziła się.
Sędzia ostrzegł go jednak, że jego wróg, generał Sisera, przywódca Kananejczyków, nie zostanie zabity przez niego, lecz przez kobietę. Barak spojrzał z niedowierzaniem na Deborę i zabrał się do organizowania swoich oddziałów. Kilka tygodni później doszło do bitwy. Barak i jego ludzie zmierzyli się z Kananejczykami. Jak przepowiedziała Debora, „rozdano im rękę”. Porażka była druzgocąca. Sisera uciekał w obawie o swoje życie.
- Czytaj też: Dokąd zmierzają kwestie metodologiczne tezy?
Podczas ucieczki znalazł namiot, namiot Jael, żony Hebera Ceneusza. Ci dwaj należeli do ludu Rechabitów, którzy żyli harmonijnie z Izraelitami w Kanaanie, jak i oni z Kananejczykami.
Generał był wyczerpany, po wielogodzinnej walce z Izraelitami. Poprosił więc kobietę o trochę wody i schronienie, aby mógł odpocząć i odzyskać siły. Myślał, że nie ma się czego obawiać. Jael, która była dla niego bardzo miła, dała mu mleko i niosła go na miękkim dywaniku. Potem przykryła go kocem i pozwoliła mu zasnąć. Gdy ten zapadł w głęboki sen, Jael podeszła do generała i wbiła mu w głowę kołek do namiotu. W ten sposób wypełniła się przepowiednia sędzi Debory: „Wróg nie zginie od miecza Baraka, lecz z ręki kobiety…”.
- Czytaj też: Trinidad Enriquez: pierwsza „prawniczka” Peru i Ameryki Łacińskiej
Od tego czasu Izraelici śpiewają Pieśń Debory, jeden z najstarszych fragmentów Biblii, który podkreśla, że Bóg posługiwał się odważnymi kobietami, takimi jak Debora, aby prowadzić i wyzwolić swój lud. I nie ma wątpliwości, że sędzia Debora odniosła sukces, bo według Biblii w jej ziemi przez następne czterdzieści lat panował pokój.
- Czytaj też: Trinidad Enríquez: pierwsza „prawniczka” w Peru i Ameryce Łacińskiej
.