Narwal

• 
• 
• 
• 
• 

Beschrijving van de Narwhal

Narwallen zijn licht-gekleurde zeezoogdieren, met talrijke donkere vlekken op hun huid. Ze hebben een torpedovormig lichaam, dat meer hydrodynamisch is, waardoor ze zich sneller door het water kunnen verplaatsen. Mannelijke narwallen hebben een lange “hoorn” die door hun bovenlip groeit. Dit is eigenlijk een slagtand, die tot anderhalve meter lang kan worden! Vrouwtjes kunnen ook slagtanden krijgen, zij het korter dan de mannetjes.

Interessante feiten over de Narwal

Deze wezens zien er interessant uit voordat we ook maar iets over ze te weten komen. Met een gevlekte huid en een lange, elegante hoorn, zijn ze het toppunt van intrige. Maar deze prachtige zeezoogdieren zijn meer dan alleen een mooi gezicht om te zien.

• De “hoorn” is helemaal geen hoorn! – Echte hoorns zijn gemaakt van keratine met een benig centrum, maar de hoorn van een narwal is eigenlijk een aangepaste tand. Dit maakt de “hoorn” een slagtand! De slagtand is een hoektand die dwars door de bovenlip steekt.
• De kosten van geluid – Narwallen, net als veel andere zeezoogdiersoorten, communiceren en navigeren met geluid. Helaas, hoe meer schepen en aquatische apparatuur er in de oceaan zijn, hoe meer geluid er ook is. Deze toename van geluid kan het vermogen van zeezoogdieren om elkaar te horen en te navigeren met behulp van echolocatie verstoren.
• Vergrijzen met de leeftijd – De kleur van de huid van een narwal verandert naarmate hij ouder wordt. De baby’s beginnen met een blauw/grijze kleur, en worden donkerder naarmate ze geslachtsrijpheid bereiken. Volwassen dieren zijn bedekt met donkere vlekken, en worden steeds witter naarmate ze ouder worden. De ouderen zijn bijna geheel wit.
• Gesynchroniseerd zwemmen – Groepen narwallen reizen en eten samen. De groepen bestaan vaak uit 15-20 dieren, maar er zijn groepen van honderden individuen waargenomen. Er zijn zelfs waarnemingen van enkele duizenden dieren gemeld!

Habitat van de Narwal

Narwallen komen uitsluitend voor in Arctische zeeën. Ze jagen en leven in deze voedselrijke, koude wateren het hele jaar door.

Distributie van de Narwal

Deze zeezoogdieren komen vooral voor in de Noordelijke IJszee – in de buurt van Canada, Rusland, Groenland, en Noorwegen. In de winter migreert de overgrote meerderheid van de narwalpopulatie naar de Baffin-Bay Davis Straight. De dieren ademen door scheuren in het zee-ijs in dit gebied tot de zomer, wanneer ze naar ondiepe kustwateren trekken.

Dieet van de Narwal

Narwal voeden zich voornamelijk met Groenlandse heilbot, Arctische kabeljauw, inktvis, poolkabeljauw, inktvis, en garnalen. Wetenschappers denken dat ze zich voeden door een sterke zuigkracht te gebruiken om de prooi in hun bek te persen. Deze dieren hebben slechts twee hoektanden, waarvan er één een slagtand is, zodat het onwaarschijnlijk is dat zij op een andere manier een prooi kunnen vangen.

Narwal Slagtand Doel

Tot voor kort was het doel van de slagtand van een narwal in mysterie gehuld. Veel wetenschappers veronderstelden de mogelijke toepassingen, maar er was gewoon niet genoeg onderzoek gedaan om tot een sterke conclusie te komen. Nieuwe studies en video-opnamen hebben wetenschappers een beter inzicht gegeven in de functie van de slagtanden.

Onderzoek heeft aangetoond dat deze ongrijpbare zeedieren chemische veranderingen in het water om hen heen kunnen detecteren met behulp van hun slagtanden. Omdat de slagtand een tand is, bevat hij zeer gevoelige zenuwuiteinden. Deze zenuwuiteinden kunnen veranderingen in de chemische samenstelling van het water, waaronder zoutconcentraties, waarnemen. Men heeft ook gezien dat ze hun slagtanden gebruiken om vissen te “slaan” en ze zo te bedwelmen. Het is duidelijk dat de slagtand van een narwal meerdere functies heeft voor het dier.

Narwal en menselijke interactie

Narwalvissen werden door mensen bejaagd tijdens het tijdperk van de walvisjacht, en werden vooral gewaardeerd om hun lange slagtand. Deze zeezoogdieren worden nog steeds legaal geoogst door Inuit-stammen, die alle delen van het dier gebruiken voor hun levensonderhoud. Narwalhuid is een van de weinige bronnen van vitamine C voor de Inuit.

Domesticatie

Narwallen zijn op geen enkele manier gedomesticeerd, noch zijn ze met succes gehouden in dierentuinen of aquaria.

Doet de Narwal een goed huisdier

Deze dieren zouden geen goede huisdieren zijn. Ze zijn notoir moeilijk te verzorgen, zelfs in een zoölogische omgeving.

Narwal Verzorging

Omdat narwallen nooit met succes in een zoölogische omgeving zijn gehouden, is het onbekend welke stappen nodig zouden zijn om er een goed te verzorgen. Aangenomen kan worden dat het regelen van de watertemperatuur en een zeer specifiek dieet noodzakelijk zijn.

Gedrag van de Narwal

Narwallen reizen in groepen van 10-20 individuen. Deze groepen kunnen variëren in hun sociale structuur, van alleen vrouwtjes en jongen, tot adolescente mannetjes en “stieren”. Deze volwassen mannetjes gebruiken vaak hun slagtanden om hun sociale status te bepalen.

Voortplanting van de Narwal

Narwallen broeden in de lente, en hebben een draagtijd van 14 maanden. De baby, een kalf genoemd, wordt gedurende 20 maanden door de moeder gevoed. De kalveren blijven over het algemeen binnen twee lichaamslengten van hun moeder, en wijken niet van haar zijde.

Geloven, bijgeloof en fobieën over de Narwal

Volgens de Inuit legende is de slagtand van het schepsel ontstaan door de dood van een vrouwelijke jager. De jager droeg haar haar in een lange vlecht, en werd de oceaan in getrokken door een geharpoeneerde narwal. Volgens de legende veranderde de vrouw in een narwal, en haar lange, gedraaide, vlecht werd de klassieke slagtand van het dier.