Terwijl ik laatst een perzik smoothie naar binnen slurpte bij de Big Cup, in de buurt van mijn nieuwe huis in New York City, las ik in een homokrant een kleine advertentie voor Barebackers Anonymous — een steungroep voor negers die maar niet kunnen stoppen met onveilige seks. Dit deed me stilstaan en deed mijn maag en hart pijn doen. Hoe oneerlijk, dacht ik, dat ik, nog in mijn tienerjaren, me verloren, alleen en bang voel, in San Francisco niet over zo’n groep beschik. Daar stond ik dan in Market Street, wachtend op de BART om me naar huis te brengen van weer zo’n wilde, vrijdag-tot-zondag, drugsverslaafde, barebacking bacchanalia.
Vóór die tijd, vanaf de vierde klas, werd mijn hoofd volgestopt met veilige seksuele voorlichting en zou ik alleen slapen met jongens die zeiden dat ze negatief waren. Toen op een dag, toen ik op de grond zat te surfen, dacht ik: “Ik zou positieve topjes aan de haak kunnen slaan… als ik dat echt zou willen.”
Opeens veranderde mijn geluk. Er waren mannen bij tientallen voor mij beschikbaar. De meesten waren eerst huiverig voor mijn leeftijd en status, maar ik nam hun bedenkingen snel weg door te zeggen dat ik ook positief was.
Toen stuitte ik op een paar sites die mijn nieuwsgierigheid wekten. Insectenjagen. Cadeautjes geven. Het lezen en onderzoeken hiervan maakte me nieuwsgierig. Ik begon vragen te stellen over insectenjagen, door mijn wazige Tina waas, en wekte opwinding bij sommigen, totale afkeer bij anderen. Aan de telefoonlijn schreeuwden sommige jongens, anderen zeiden iets gemeens en weer anderen uitten gewoon hun bezorgdheid. “Waarom zou je positief willen zijn?” vroegen ze.
Ik heb nooit echt een antwoord gehad. Misschien is het omdat opgroeien in het Midwesten, ik werd onderwezen door angst. HEB VEILIGE SEKS OF STERF! Blootsbillen leek de ultieme rebellie. De meeste mannen in seksclubs leken in de war als ze een jongen van mijn leeftijd in de sling zagen liggen, wachtend en klaar. Verward en opgewonden. Benen open en klaar voor wat dan ook. Of, misschien, voor mij, leek het gewoon makkelijker.
Het feit is, in de stad aan de baai, is er niet langer druk om veilige seks te hebben. Maar dat weerhield een van mijn beste vrienden, Linus, er niet van om me te ontmoedigen. Hij zag de acroniemen BB (bareback) en PnP (party-and-play) in mijn man-voor-man profiel. Hij schreef me een e-mail die op mij bazig en ongefundeerd overkwam. “Haal de PnP eruit, want zoals je me al eerder hebt laten weten, ben je er toch mee gestopt? Haal ook BB eruit, want als je bareback bottomt, word je besmet. En dat willen we niet. TOCH? Moeder.”
Nadat ik de party-and-play scene had ontdekt, smeekte Linus me om ermee te stoppen, en om alsjeblieft niet te barebacken. “Het doet me echt pijn dat je met je blote kont een infectie riskeert,” stond in een e-mail. Ik begreep er geen woord van. Hoe kon mijn kontneuken en mogelijke infectie HEM kwetsen? Het was mijn leven. Linus verbrak uiteindelijk elk contact met mij. Mijn zelfmoordmissie moet te moeilijk geweest zijn om aan te zien. Ondertussen ging ik door.
Het was midden juni toen alles begon af te brokkelen voor mij. Ik was 1 meter 80 en woog 5 kilo. Ik was magerder dan ik ooit was geweest. Ik kon geen baan behouden of vinden om mijn leven te redden. Alle dromen die ik eerder had gehad vervaagden. Midden juli werd ik getroffen door een griep zoals ik nog nooit had meegemaakt. Terwijl ik medische hulp zocht en probeerde te herstellen, miste ik te veel werk en verloor ik mijn laatste baan. Ik belde mijn moeder en zei: “Ik wil naar huis verhuizen.”
Een week later kwam ik erachter dat ik vrij was van hepatitis A, B en C. De HIV-resultaten zouden komen uit een test die ik thuis moest doen.
In sommige opzichten wist ik dat ik op een zelfmoordmissie was — het was mijn hoop om, op een gegeven moment, mijn lichaam uit te putten en te sterven. Soms werd ik ’s nachts in paniek wakker, omdat ik besefte dat ik de rest van mijn leven achteruit zou gaan, omdat ik op mijn 19e vijf maanden lang had besloten een ziekte in mijn leven uit te nodigen. Allemaal omdat ik iedereen wilde neuken die door die deur liep. Nooit gedacht dat ik op een dag niet zomaar iemand zou willen, maar die ene persoon. Dat minder meer was, en dat wat ik deed me zeker minder zou brengen dan voorheen.
Ik zal de rest van m’n leven boeten voor die beslissing. Elke keer dat een jongen die ik echt leuk vind, niet met me uit wil vanwege mijn status. Elke keer als ik een vriend moet zien sterven en me afvraag wat mijn eigen lot is. En elke keer als ik denk aan wat ik nog niet bereikt heb. moet ik denken aan de beslissing die ik nam, ondanks de afkeuring van elke vriend die ooit echt om me gaf.