Główną cechą zaburzeń wypowiedzi pisemnych są umiejętności pisania (mierzone indywidualnie przeprowadzonym standaryzowanym testem lub funkcjonalną oceną umiejętności pisania), które są znacznie niższe od oczekiwanych, biorąc pod uwagę wiek chronologiczny osoby, mierzoną inteligencję i edukację odpowiednią do wieku.
Zaburzenia wypowiedzi pisemnych znacząco zakłócają osiągnięcia w nauce lub czynności życia codziennego, które wymagają umiejętności pisania.
Zazwyczaj występuje połączenie trudności w zdolności osoby do komponowania tekstów pisanych, o czym świadczą błędy gramatyczne lub interpunkcyjne w zdaniach, słaba organizacja akapitów, liczne błędy ortograficzne i nadmiernie ubogie pismo ręczne.
Diagnoza ta nie jest stawiana, jeśli występują tylko błędy ortograficzne lub ubogie pismo ręczne przy braku innych zaburzeń w ekspresji pisemnej. W porównaniu z innymi zaburzeniami uczenia się, stosunkowo mniej wiadomo o zaburzeniach ekspresji pisemnej i ich remediacji, szczególnie gdy występują przy braku zaburzeń czytania. Z wyjątkiem ortografii, standaryzowane testy w tej dziedzinie są mniej rozwinięte niż testy czytania lub zdolności matematycznych, a ocena upośledzenia umiejętności pisania może wymagać porównania obszernych próbek pisemnych prac szkolnych danej osoby z oczekiwanymi wynikami dla wieku i IQ. Jest to szczególnie istotne w przypadku małych dzieci we wczesnych klasach podstawowych. Zadania, w których dziecko jest proszone o kopiowanie, pisanie pod dyktando i pisanie spontaniczne mogą być konieczne do ustalenia obecności i zakresu tego zaburzenia.
Szczególne objawy zaburzeń ekspresji pisemnej
Zaburzenie to zostało przeklasyfikowane i zmienione w zaktualizowanym DSM-5 z 2013 roku (np. obecnie połączone z innymi zaburzeniami związanymi z deficytami akademickimi); powyższe stare kryteria DSM-IV pozostają tutaj wyłącznie w celach historycznych/informacyjnych. Zobacz zaktualizowane kryteria DSM-5 specyficznych zaburzeń uczenia się.
.