Knave monet z najstarszej znanej europejskiej talii (ok. 1390-1410).
Najwcześniejszym poprzednikiem knave’a był thānī nā’ib (drugi lub podrzędny) w talii kart Mamluków. Była to najniższa z trzech kart sądowych i jak wszystkie karty sądowe została przedstawiona za pomocą sztuki abstrakcyjnej lub kaligrafii. Po przeniesieniu do Włoch i Hiszpanii, thānī nā’ib została przekształcona w żołnierza piechoty lub stronę plasującą się poniżej karty rycerza. We Francji, gdzie karta nazywana była valet, królowa została umieszczona pomiędzy królem a rycerzem. Rycerz został później usunięty z talii innych niż Tarot, pozostawiając waleta bezpośrednio pod królową. Format król-królowa-walet trafił do Anglii.
Już w połowie XVI wieku karta była znana w Anglii jako knave (co oznacza męskiego sługę rodziny królewskiej). Chociaż jack był w powszechnym użyciu do oznaczenia knave, termin stał się bardziej zakorzeniony, gdy w 1864 roku, amerykański cardmaker Samuel Hart opublikował talię używając „J” zamiast „Kn” do oznaczenia najniższej rangi karty sądowej. Karta knave była nazywana jack jako część terminologii gry All Fours od 17 wieku, ale to użycie było uważane za powszechne lub niskiej klasy. Jednakże, ponieważ skrót nazwy karty knave był tak zbliżony do skrótu nazwy króla („Kn” versus „K”), obie te karty były łatwo mylone. Pomyłka ta stała się jeszcze bardziej widoczna po tym, jak oznaczenia kolorów i rang zostały przeniesione do rogów kart, co umożliwiło graczom „wachlowanie” ręką kart bez zasłaniania poszczególnych kolorów i rang. Najwcześniejsza znana talia tego typu pochodzi z 1693 roku, ale takie pozycjonowanie nie stało się powszechne aż do ponownego wprowadzenia przez Harta w 1864 roku, wraz ze zmianą knave’a na jacka. Książki o grach karcianych opublikowane w trzeciej ćwierci XIX wieku nadal odnosiły się do „knave” jednak, termin ten jest nadal uznawany w Wielkiej Brytanii. (Zwróć uwagę na wykrzyknienie Estelli w powieści Charlesa Dickensa Great Expectations: „He calls the knaves, jacks, this boy!”)
.