The World's Most Interesting Insects | Science

Insekty należą do najbardziej obfitych form życia na Ziemi, stanowiąc oszałamiające 80 procent wszystkich gatunków zwierząt. Jednak w ostatnich latach doniesienia o malejących populacjach owadów skłoniły niektórych ekspertów do ostrzeżenia przed zbliżającą się „owadzią apokalipsą”. Smithsonian Handbook of Interesting Insects, wydany wiosną tego roku przez Smithsonian Books, trafnie pokazuje, dlaczego taka „apokalipsa” stanowi druzgocący cios dla bioróżnorodności. Skompilowane przez entomologów Gavin Broad, Blanca Huertas, Ashley Kirk-Spriggs i Dmitry Telnov, praca spotlights ponad 100 gatunków owadów pobranych z kolekcji Muzeum Historii Naturalnej w Londynie około 34 milionów okazów.

Prezentowane w oszałamiających zdjęć w pełnym kolorze, książka pokazuje szereg owadów, w tym łodygi-oczy muchy, która ma oczy na końcach swoich długich, wystających, antler-jak łodygi, jasny żółto-czarny ichneumonid osa i metaliczny złoty-zielony weevil. Obrazom towarzyszą krótkie opisy owadów, jak również informacje o ich geograficznym rozmieszczeniu i wielkości.

„My, ludzie, postrzegamy owady jako małe stworzenia”, mówi współautorka Blanca Huertas, starszy kurator Lepidoptera w muzeum. „Jednak rozmiar owadów wykracza poza ich niesamowitą moc dostosowywania się do większości siedlisk, w tym tych najbardziej wymagających, zapewniając ich … sukces żyjący na planecie nawet przed ludźmi.”

Interesująca publikacja Owadów zbiega się z wydaniem badania sugerującego, że wspomniana „apokalipsa” jest bardziej zniuansowana niż wcześniej sądzono.

Dla papieru, opublikowanego niedawno w czasopiśmie Science, naukowcy przejrzeli 166 badań 1,676 miejsc na całym świecie. Analiza wykazała, że ziemskie lądowe populacje robaków skurczyły się o 27 procent w ciągu ostatnich 30 lat – tempo nieco poniżej 1 procent rocznie.

Zmniejszające się liczby owadów na Ziemi nie mogą być przypisane do jednego czynnika napędowego. Zamiast tego, badania pokazują, że owady stoją w obliczu szeregu zagrożeń, w tym zniszczenia siedlisk i fragmentacji, zmian klimatycznych, pestycydów, urbanizacji i zanieczyszczenia światłem.

„Spadek populacji owadów jest rzeczywisty, ale został zmierzony tylko w kilku obszarach świata,” mówi Huertas. „Jak na ironię, mniej zbadane obszary na świecie największa różnorodność owadów (i wiele innych organizmów), więc problem jest większy myślimy (i wiemy).”

Gavin Broad, główny kurator odpowiedzialny za owady w muzeum, dodaje: „Mamy nadzieję, że poprzez zwrócenie uwagi na niektóre z niesamowitej różnorodności życia owadów, ludzie docenią nieco bardziej eksplozję koloru i formy w maleńkiej skali. I że działanie na rzecz ochrony świata przyrody pomoże zapewnić, że ta różnorodność życia nadal będzie kwitnąć na zawsze, a nie tylko będzie znana ze starych okazów muzealnych.”

Aby uczcić wydanie Ciekawych owadów, magazyn Smithsonian ożywił garść przedstawionych gatunków owadów w formie krótkich animacji GIF. Na początek: artystycznie nastawiony motyl nazwany na cześć jednego z gigantów sztuki nowoczesnej.

Motyl Picassa

Nazwa naukowa: Baorisa hieroglyphica

Rozmieszczenie: Północne Indie, Southeast Asia

Wielkość: 50 mm (2 cale) wingspan

Nazwa gatunkowa hieroglyphica odnosi się do uderzających geometrycznych linii i kształtów na przednich skrzydłach tej ćmy. Być może kształty przypominają czerwoną głowę owada z antenami i nogami, kierując ptasi dziób w stronę końcówek skrzydeł? Albo pająka na swojej sieci? Chociaż czasami określana jako ćma Picassa, można pomyśleć, że ćma Miro – ukłon w stronę kolorowych kreacji hiszpańskiego malarza Joana Miró – jest bardziej odpowiednia.

Red spotted jewel beetle

Nazwa naukowa: Stigmodera cancellata

Rozmieszczenie: Australia Zachodnia

Wielkość: 23 do 35 mm (1 do 1,5 cala) długości

Ten piękny chrząszcz jest endemiczny dla przybrzeżnej Australii Zachodniej, gdzie larwy żyją w glebie i żywią się korzeniami krzewów mirtowych przez okres do 15 lat. Dorosłe osobniki pojawiają się w idealnym momencie, aby zbiegać się z sezonem kwitnienia dzikich kwiatów: od października do listopada. Samice są znacznie większe od samców.

Stwardniałe przednie skrzydła gatunku, lub elytra, są zielonkawe lub niebieskawe z sześcioma nieregularnymi czerwonymi plamami i czerwonymi bocznymi brzegami; te ochronne osłony są grubo dziurkowane, nadając chrząszczowi błyszczący, bespeckled wygląd. Przednie ciało S. cancellata jest zielone, miedziane lub czarniawe.

Huertas porównuje „silne ciała” chrząszczy do opancerzonych czołgów. Mimo to, jak twierdzi, zestaw delikatnych skrzydeł pod solidnymi skrzydłami tych owadów umożliwia im latanie tak wydajne, jak każdy inny gatunek robaków.

Motyl Claudina

Nazwa naukowa: Agrias claudina

Rozmieszczenie: Tropikalna Ameryka Południowa

Wielkość: 80 mm (3,25 cala) rozpiętości skrzydeł

Motyl Claudina zachwycił brytyjskiego odkrywcę i naukowca Henry’ego Waltera Batesa, gdy natknął się na niego w brazylijskiej Amazonii w latach pięćdziesiątych XIX wieku.

Ten motyl lasów deszczowych ma żywe, karmazynowe plamy na górnych skrzydłach, ale jego podskrzydła są prawdopodobnie jeszcze bardziej spektakularne. Ma on jednak pewne niesmaczne nawyki żywieniowe – mianowicie wysysa substancje odżywcze z gnijącego mięsa i owoców.

Podskrzydła motyla Claudina są misternie wzorzyste. Jego tylne skrzydło może poszczycić się żółtymi kępkami zwanymi androkoniami. Te specjalne łuski, znalezione na wielu męskich członków rzędu owadów Lepidoptera, rozpraszają feromeny zaangażowane w courtship.

„Widoczne jasne ubarwienie w skrzydłach wielu motyli jest niezbędne do komunikacji na duże odległości i ewoluowało przez przewagę dla samców”, mówi Huertas. „W niektórych przypadkach, silne ubarwienie jest używany przez niektóre gatunki motyli, aby odroczyć drapieżników. Percepcja kolorów różni się tak bardzo między gatunkami, że może oferować wyjaśnienie dla różnych zakresów zachowań wśród nich.”

Chrząszcze Violin

Nazwa naukowa: Mormolyce phyllodes

Rozmieszczenie: Indo-Malaya

Wielkość: 60 do 100 mm (2,5 do 4 cali) długości

Jest to być może najbardziej niezwykły chrząszcz w ogromnie zróżnicowanej rodziny Carabidae chrząszczy naziemnych. Kształt jego ciała został porównany do gitary lub skrzypiec, a jeśli spojrzeć na boku, wydaje się być całkowicie płaski.

M. phyllodes jest doskonale przystosowany do życia pod luźną korą martwych drzew lub w pęknięciach gleby. Jeśli zakłócony, to będzie emitować spray cieczy z końcówki jego odwłoku. Płyn ma silny zapach, przypominający mieszaninę kwasu azotowego i amoniaku, i powoduje uczucie pieczenia, jeśli zostanie rozpylony do oczu.

Zielony pasikonik mleczaj

Nazwa naukowa: Phymateus viridipes

Rozmieszczenie: Południowa Afryka

Wielkość: 70 mm (2,75 cala) długości

Ten duży afrykański konik polny wydziela toksyczny płyn z tułowia, gdy jest zaalarmowany. Płyn pochodzi z trujących roślin milkweed, na których żywi się jako niedojrzałe nimfy lub dorosłych. Kolorowe tylne skrzydła, które są normalnie ukryte, gdy pasikonik jest w spoczynku, mogą również błyskać w celu odstraszenia potencjalnych drapieżników.

Owad liściowy Graya

Nazwa naukowa: Phyllium bioculatum

Rozmieszczenie: Południowo-wschodnia Azja i Indo-Malaya

Wielkość: 50 do 100 mm (2 do 4 cali) długości

Leaf insects są owady kijowe, które ewoluowały niezwykle spłaszczone, nieregularnie ukształtowane ciała, skrzydła i nogi. Gatunek ten wywodzi swoją nazwę od dużych, skórzastych żył skrzydeł przednich samic, które bardzo przypominają żyły liści, dając im wspaniałe zdolności kamuflażu. Dorosłe samce owadów liściowych mają przezroczyste skrzydła i rzucające się w oczy plamy na odwłoku – stąd ich naukowa nazwa, która tłumaczy się jako „dwuplamisty”.”

Papuański zielony warchlak

Nazwa naukowa: Eupholus schoenherrii

Rozmieszczenie: Nowa Gwinea

Wielkość: 21 do 34 mm (0,75 do 1,25 cala) długości

Buraki z rodzaju Eupholus są słusznie uważane za najpiękniejsze weevils. Choć jaskrawo kolorowe, ich ubarwienie jest w rzeczywistości formą kamuflażu, łącząc tropikalne błękitne niebo, bujna zieleń roślinności i ciemność tropikalnych lasów deszczowych. Ten szczególny gatunek jest dość powszechny w północnej Nowej Gwinei, gdzie zamieszkuje zarówno lasy pierwotne, jak i lokalne ogrody.

Osa kukułka

Nazwa naukowa: Chrysis ruddii

Rozmieszczenie: Cała Europa i zachodnia Azja

Rozmiar: 7 do 10 mm (0,25 do 0,5 cala) długości

Osy kukułki żyją zgodnie ze swoją nazwą, składając jaja w gniazdach pszczół i os. Chrysis ruddii szczególnie specjalizuje się w glinianych gniazdach os garncarzy. Młoda osa kukułka zjada prawowitego mieszkańca gniazda i jego zapas pożywienia. Kiedy są atakowane przez pszczoły lub osy, które próbują uzurpować, osy kukułki mogą zwinąć się w silnie opancerzoną, przypominającą klejnot kulę.

Metaliczna mucha tachinidalna

Nazwa naukowa: Rhachoepalpus metallicus

Dystrybucja: Tropikalna Ameryka Południowa

Wielkość: 12 do 15 mm (0,5 do 0,75 cala) długości

Jak sugeruje jej naukowa nazwa, ta mucha ma uderzający, metaliczny niebieski połysk. Jej odwłok jest pokryty długimi, mocnymi, wyprostowanymi szczecinkami. Metaliczne ubarwienie jest rzadkie w tej rodzinie much, ale istnieje kilka metalicznych gatunków z różnych regionów świata. R. metallicus występuje w wysokich Andach tropikalnej Ameryki Południowej, gdzie larwy prawdopodobnie rozwijają się jako wewnętrzne pasożyty gąsienic lub larw chrząszczy.

Chrząszcz Bush jewel beetle

Nazwa naukowa: Julodis cirrosa

Rozmieszczenie: Południowa Afryka

Wielkość: 25 do 27 mm (około 1 cala) długości

Ten metaliczny, niebiesko-zielony chrząszcz jubilat ma cylindryczne ciało o powierzchni grubo dziurkowanej i pokrytej kępkami długich, woskowych, białawych, żółtych lub pomarańczowych włosków. Larwy drążą tunele w łodygach i korzeniach różnych krzewów. Dorosłe chrząszcze są krótko żyjące i aktywne w ciągu upalnego dnia. Żerują na bogatych w wodę liściach i kwiatach.

Wax tailed bug

Nazwa naukowa: Alaruasa violacea

Rozmieszczenie: Meksyk i Ameryka Środkowa

Wielkość: 85 mm (3,25 cala) długości

Pluskwiak woskowy ogoniasty jest członkiem rodziny Fulgoridae. Niektóre gatunki nimf fulgoridów wytwarzają woskowe wydzieliny ze specjalnych gruczołów na odwłoku i innych częściach ciała. Dorosłe samice wielu gatunków również produkują wosk, który może być używany do ochrony jaj. Woskowe występy z odwłoka są szczególnie rozwinięte u tego pięknego gatunku pochodzącego z lasów deszczowych Ameryki Środkowej. Dorosłe i nimfy żywią się sokami z drzew.

.