Tak wyglądam: oliwkowa skóra, która rzadko się przypala; ciemnobrązowe włosy, pofalowane, z kilkoma rozdwojonymi końcówkami; szeroko osadzone, oczy w kształcie migdałów – DMV nazywa je „HZL”. Moje policzki są wiecznie zarumienione, mam mały nos i bardzo krótkie rzęsy. Stoję na 5’5″- minus lub minus pół cala.
Połączone razem, te cechy wydają się dezorientować ludzi. „Skąd jesteś?” pytają mnie nieznajomi. Kiedy odpowiadam „Kalifornia”, nigdy nie są zadowoleni. „Ale skąd jesteś?” pytają ponownie – tym razem wyjaśniając: „Wiesz, czym jesteś?”.
Czym ty jesteś? To pytanie nękało mnie w dzieciństwie, w okresie dojrzewania, w czasie studiów za granicą i nadal towarzyszy mi po dwudziestce. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego to ma znaczenie, ale prawie każdego dnia, ktoś, gdzieś (na ulicy, w metrze, w kolejce po kawę) będzie o to pytał. Jako drugoklasista z łatwością odpowiadałem na to pytanie: „Pół japońskie, pół zwykłe” – mawiałem. Moja siedmioletnia ignorancja została wtedy wyśmiana, ale gdy dorosłem, odpowiedź na to pytanie stała się skomplikowana. Moja matka jest Japonką-Hawajką, a ojciec Szwajcarem i Walijczykiem. Nie jestem „wystarczająco japoński”, by uważano mnie za Azjatę i nie jestem „wystarczająco angielski”, by uważano mnie za Białego – więc nauczono mnie upraszczać: Jestem Hapa.
Na Hawajach każdy, kto jest mieszanej rasy – głównie, choć nie wyłącznie, ci, którzy są „częściowo biali” i częściowo cokolwiek innego – jest nazywany Hapa (aka mixers, multiracials, mutts, 'halfies’). Jest to słowo w języku pidgin-slang, które ma na celu nadanie etykiety tej etnicznie niejednoznacznej rasie. Fizyczne stereotypy dotyczące konkretnej rasy nie odnoszą się do nas, a to sprawia, że ludziom trudno jest określić, co dokładnie uważają za piękne.
To niesamowite być na przecięciu dwóch (bardzo różnych) tętniących życiem kultur – a jednak, bycie wielorasowym przychodzi z własnym zestawem problemów. Nie mówię tylko o tym, kiedy musiałam zaznaczyć „inny” w polu rasy podczas standardowych testów: Mówię o problemach z urodą. Jasne, pewnego dnia prawdopodobnie będziemy się mieszać i mieszać, aż wszyscy staniemy się miłym, uniwersalnym, pięknym odcieniem beżu. Ale do tego czasu mamy wiele błędnych przekonań na temat tego, jak wygląda bycie Hapa – i chciałabym to wyjaśnić.
WŁOSY
Fryzjerzy zawsze zakładają, że ponieważ jestem Azjatką, moje włosy nie będą się kręcić. Ale jeśli chodzi o włosy Hapa, zasada jest następująca: Nie ma żadnych zasad. Moje włosy są niewiarygodnie falowane, a ich skręt utrzymuje się przez wiele dni. Moja siostra natomiast ma niewiarygodnie proste włosy. Ja mam je po tacie, a ona po mamie. Co ciekawe, kiedy mam kręcone włosy, ludziom o wiele trudniej jest zgadnąć, jakiego jestem pochodzenia. Natomiast, gdy mam proste włosy, od razu myślą, że jestem Japonką. Istnieje tak wiele zakorzenionych społecznych wyzwalaczy, które uruchamiają się w każdym z nas, gdy chodzi o rasę i włosy. Ale tak samo jak nie powinniśmy zakładać, że wszyscy blondyni są głupi, tak samo nie powinniśmy zakładać, że proste czarne włosy oznaczają jedną rasę. Przysięgam na szampon i odżywkę Davines Love, ponieważ są zrobione z naturalnych składników i chronią moje włosy przed wysuszeniem (mają skłonność do łamliwości, a nie do przetłuszczania się), a także sprawiają, że są bardzo gładkie, więc nawet fale i przypadkowe skręty wyglądają zdrowo. Używam również Kevin Murphy Resort Spray, który wzmacnia naturalną teksturę bez względu na rodzaj włosów, z którymi pracujesz.
OCZY
Kiedy miałam robiony makijaż przez artystę, zawsze wydaje się, że chcą podkreślić mój migdałowy kształt oczu – nakładając liner do środka, sprawiając, że wyglądają na mniejsze, ponieważ mój kształt i rozmiar oczu nie wydają się pasować do siebie. Jest to frustrujące, ponieważ tak naprawdę nienawidzę tego, jak wygląda wewnętrzny liner. Zamiast tego, trzymam się jasnobrązowego linera na zewnątrz moich oczu i Shu Uemura Eyelash Curler (trzymając się Japończyków w tej sprawie) – jest najlepszy dla ludzi z krótkimi rzęsami. Ponieważ kolor oczu Hapa często waha się od brązowego do zielonego, w zależności od osoby, świetnie jest wypróbować naturalne palety stworzone dla orzechowych oczu – coś z nudami, fioletami i brązami.
SKÓRA
Wiem z doświadczenia z pierwszej ręki: ludzie uwielbiają egzotyzować skórę Hapa. Mogę powiedzieć, że nie raz słyszałam: „wyglądasz, jakbyś właśnie wyjechała na wakacje!” (kiedy nie byłam dalej niż na Brooklynie) więcej razy niż jestem w stanie zliczyć. To prawda, większość Hapów, których spotkałam, ma całkiem obłędne cery – jest coś w mieszaniu odcieni, co daje nam osławiony promienny, równy koloryt skóry, ale są też pułapki. Moja skóra, na przykład, nienawidzi zimy. Przysięgam, że jestem stworzona do wyspiarskiej pogody. Uaktywnia się, gdy nie ma słońca lub jest zbyt sucha, co oznacza, że olejki bardzo dobrze sprawdzają się w utrzymaniu nawilżenia mojej skóry. Używam Caudalíe Polyphenol C15 Overnight Detox Oil, który jest świetny dla wszystkich typów skóry, ponieważ oczyszcza, zapobiega starzeniu się i nawilża. Ponadto – i być może właśnie tu pojawia się mój hawajski akcent – opalam się niezwykle łatwo. W ciągu dnia lubię stosować podkład Eve Lom Daily Protection + SPF 50 pod średni odcień Perfecting Skin Tint marki Glossier lub krem CC By Terry Cellularose. Jeśli chodzi o maseczki, ponownie, najlepsze są te nawilżające. Przekonałam się, że Hydrating Mask firmy Kora Organics działa na każdego! Innym uniwersalnym klejnotem dla Hapów o ciągle zmieniającym się kolorze jest Lipstick Queen’s Hello Sailor, która dostosowuje się do koloru twoich ust w oparciu o twoje naturalne pigmenty.
IDENTYFIKACJA
Piękno Hapy polega na tym, że nie ma listy cech, która obejmowałaby nas wszystkie. Mogę wam pokazać, co działa na mnie i co wydaje się uniwersalnie działać na innych, których znam, ale wyjątki od reguł piękna są najbardziej ekscytującą częścią bycia mieszańcem. Jasne, irytujące jest odpowiadanie na pytanie „Kim jesteś?”, ale jednocześnie, kiedy ktoś o to pyta, mamy okazję zapoznać ludzi z nowym standardem kulturowym – takim, w którym to ty, a nie twoje pochodzenie, definiujesz, co jest piękne. Więc dla mikserów, błagam, odpowiedzcie na to pytanie z odrobiną dumy.
-Alyssa Reeder
Zdjęcie dzięki uprzejmości autora.
.