Lamotrygina (Lamictal), pochodna fenylotriazyny, jest dobrze znanym lekiem przeciwdrgawkowym, który wykazał skuteczność w zapobieganiu epizodom nastroju u dorosłych pacjentów z zaburzeniem dwubiegunowym typu I. Mechanizm działania leku u pacjentów z zaburzeniem dwubiegunowym może być związany z hamowaniem kanałów sodowych i wapniowych w neuronach presynaptycznych, a następnie stabilizacją błony komórkowej neuronów. Monoterapia lamotryginą znacząco opóźniała czas do interwencji z zastosowaniem dodatkowej farmakoterapii lub terapii elektrowstrząsowej w przypadku każdego nowego epizodu nastroju (manii, hipomanii, depresji i epizodów mieszanych), w porównaniu z placebo, w dwóch dużych, randomizowanych badaniach z podwójnie ślepą próbą trwających 18 miesięcy. Ponadto, lamotrygina była znacząco lepsza od placebo w wydłużaniu czasu do interwencji w depresji. Te efekty działania lamotryginy wykazano zarówno u pacjentów, u których niedawno wystąpiła mania/hipomania, jak i u pacjentów, u których niedawno wystąpiła depresja. Lamotrygina wykazała skuteczność w opóźnianiu epizodów maniakalnych/hipomaniakalnych tylko w danych zbiorczych, chociaż lit był lepszy od lamotryginy w tej kwestii. W dwóch z czterech krótkoterminowych badań prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby wykazano, że lamotrygina jest skuteczniejsza niż placebo w leczeniu pacjentów z opornym na leczenie zaburzeniem dwubiegunowym lub z depresją dwubiegunową. Nie wykazano skuteczności lamotryginy w leczeniu ostrej manii. Lamotrygina była ogólnie dobrze tolerowana w badaniach podtrzymujących, a najczęstszymi działaniami niepożądanymi były bóle głowy, nudności, zakażenia i bezsenność. Częstość występowania biegunki i drżenia była znacznie mniejsza u pacjentów leczonych lamotryginą niż u pacjentów leczonych litem. Częstość występowania poważnych wysypek podczas leczenia lamotryginą wynosiła 0,1% we wszystkich badaniach dotyczących zaburzeń dwubiegunowych i obejmowała jeden przypadek łagodnego zespołu Stevensa-Johnsona. Nie wydaje się, aby lamotrygina powodowała przyrost masy ciała. Dawkę lamotryginy miareczkuje się przez okres 6 tygodni do 200 mg/dobę w celu zminimalizowania częstości występowania ciężkich wysypek. Dostosowanie dawki początkowej i docelowej jest wymagane w przypadku jednoczesnego podawania walproinianu półsodu lub karbamazepiny.
Wnioski: Wykazano, że lamotrygina jest skuteczną terapią podtrzymującą u pacjentów z zaburzeniem dwubiegunowym typu I, istotnie opóźniającą czas do interwencji w przypadku jakiegokolwiek epizodu nastroju. Dodatkowo, lamotrygina znacząco opóźniała czas do interwencji w przypadku epizodu depresyjnego i wykazywała ograniczoną skuteczność w opóźnianiu czasu do interwencji w przypadku epizodu maniakalnego/hipomaniakalnego, w porównaniu z placebo. Chociaż lamotrygina nie jest zatwierdzona do krótkotrwałego leczenia epizodów nastroju, wykazano jej skuteczność w ostrym leczeniu pacjentów z depresją dwubiegunową, ale nie wykazano jej skuteczności w leczeniu ostrej manii. Lamotrygina jest na ogół dobrze tolerowana, nie wydaje się powodować przyrostu masy ciała i, w przeciwieństwie do litu, na ogół nie wymaga monitorowania stężenia w surowicy.