Prowadził chór podczas podróży koncertowych do Stanów Zjednoczonych, Skandynawii, Kanady, Tajwanu, Japonii, Irlandii, Polski, Węgier i Watykanu. Nadzorował również profesjonalne nagranie wielu utworów, w tym „Oratorium na Boże Narodzenie” J.S. Bacha i „Psalmen Davids” Heinricha Schütza. W 1977 roku ksiądz Ratzinger dyrygował chórem podczas konsekracji swojego brata na arcybiskupa Monachium i Freisingu. Joseph Ratzinger został mianowany kardynałem wkrótce potem i został papieżem Benedyktem XVI w 2005 roku, po śmierci papieża Jana Pawła II.
Ojciec Ratzinger był również autorem książki „Mój brat, papież” (2011), wspomnienia napisanego wspólnie z Michaelem Hesemannem. Powiedział panu Hesemannowi, że dynamika między rodzeństwem zmieniła się po 2005 roku. Z sentymentem wspominał, że przez większość swojego życia Joseph Ratzinger przedstawiał się jako „młodszy brat słynnego reżysera chóralnego”. Ale po konklawe, które uczyniło jego brata papieżem, dodał, stał się znany przede wszystkim jako „brat papieża.”
Wspomnienie to było nieco przesadzone; nawet zanim pojawił się jako papież w 2005 roku, kardynał Ratzinger był dobrze znany na scenie światowej jako teologiczny egzekutor surowego stanowiska Jana Pawła w sprawie doktryny, moralności i prymatu wiary. Pełnił tę rolę przez ponad dwie dekady jako prefekt watykańskiej Kongregacji Nauki Wiary, znanej kiedyś jako Święte Oficjum.
W 2010 roku, długo po tym, jak ksiądz Ratzinger ustąpił ze stanowiska dyrygenta chóru, kilku chłopców, którzy śpiewali w katedrze w Ratyzbonie, oskarżyło, że byli systematycznie wykorzystywani przez personel. Ksiądz Ratzinger przeprosił wówczas za to, że w czasie swojej kadencji policzkował chłopców. Powiedział, że przestał stosować kary cielesne, kiedy Kościół zakazał ich stosowania w 1980 roku.