Nahua, lud związany wspólną kulturą i językiem (Nahuatl) zdominował środkową Mezoamerykę w 1519 roku. Najbardziej znanymi członkami tej grupy są Meksykanie z Tenochtitlán (popularnie zwani Aztekami), ale istniała duża liczba indywidualnych państw Nahua w Kotlinie Meksykańskiej i obszarach przyległych, w tym Texcoco, Cholula i Tlaxcala.
Nahuatlowie byli pierwotnie nie- lub być może półosiadłymi ludźmi, znanymi jako Chichimecs, którzy weszli do środkowego Meksyku w falach z północnego regionu znanego w legendach jako Aztlán. Każda kolejna grupa etniczna uczyła się osiadłego trybu życia od rdzennych mieszkańców centrum; Meksykanie twierdzili, że wywodzą się od Tolteków. Z czasem Nahuowie rozwinęli złożoną politykę, której podstawowymi elementami były Altepetl (państwa regionalne), Calpulli lub Tlaxilacalli (podporządkowane Altepetl) oraz rodzina. Społeczeństwo było silnie rozwarstwione, od władcy altepetl (Tlatoani) i szlachty (Pipiltín) do zwykłych ludzi (Macehualli), którzy byli wewnętrznie uszeregowani od stosunkowo bogatych Pochteca (kupców) do niewolników. Większość pospólstwa znajdowała się pomiędzy nimi i była winna państwu daninę w towarach i usługach, tworzyła szeregi armii i otrzymywała dostęp do ziemi na mocy członkostwa w kalpulli.
Dwoma centrami życia Nahua były rynek i kompleks świątynny, który był miejscem ceremonii na wolnym powietrzu, w tym różnych form ofiar z ludzi, poświęconych wielu bóstwom zawiłej religii Nahua. Wojny międzyaltepetlowe, czasami toczone w celu zdobycia ofiar, były endemiczne, ale pod koniec XV wieku Trójprzymierze Tenochtitlán, Texcoco i Tlacopán (zdominowane przez Meksykanów) utworzyło rozległe imperium.
Jednakże Nahuowie pozostali ludem mikropatriotycznym, co osłabiło spójność tego imperium; nie mając żadnej zbiorowej tożsamości, poszczególne grupy etniczne, takie jak Tlaxcalans, zawarły sojusze z Cortésem przeciwko Meksykanom, nieświadomie doprowadzając do własnego podporządkowania. Altepetl Nahua ucierpiał w wyniku reorganizacji w ramach programu congregación, narzucenia rządów miejskich w stylu iberyjskim oraz zastąpienia związków świątynnych i bóstw kościołami katolickimi, Trójcą Świętą, Dziewicą Maryją i świętymi. Nahuas byli jednymi z pierwszych, którzy ucierpieli z powodu straszliwych skutków europejskich chorób epidemicznych, które drastycznie zmniejszyły populację na początku XVII wieku.
Ale Nahuas i ich kultura przetrwały. Nadal kontrolowali swoje altepetl, nawet gdy tradycyjne struktury zostały zmodyfikowane przez kolonialne innowacje, a elity nauczyły się manipulować narzuconym systemem prawnym (który przyznawał im pewne prawa) z korzyścią dla siebie i podmiotów korporacyjnych. Fakt, że Nahuatl został zapisany w europejskim skrypcie i że większość interesów tubylczego świata była prowadzona w tym języku, ułatwił przetrwanie. Historyk James Lockhart zidentyfikował trzy główne etapy tego procesu: w pierwszym, podczas początkowego pokolenia po Podboju, niewiele się zmieniło w organizacji Nahua; w drugim, do połowy XVII wieku, coraz więcej hiszpańskich elementów było dostosowywanych do istniejących wcześniej tradycji; i w trzecim, kontynuowanym etapie, rozszerzający się kontakt z obcymi stworzył bardziej gruntowną mieszankę kulturową.
Zobacz teżAztekowie .
BIBLIOGRAFIA
Ostatecznym studium Nahuas, szczególnie po 1519 roku, jest James Lockhart, The Nahuas After the Conquest: A Social and Cultural History of the Indians of Central Mexico, Sixteenth through Eighteenth Centuries (1992). Poza tym, istnieją ważniejsze prace traktujące o konkretnych grupach wśród Nahuas: Bernardino De Sahagún, Florentine Codex: General History of the Things of New Spain, translated by Arthur J. O. Anderson and Charles E. Dibble, 12 vols. (1950-1982); Charles Gibson, The Aztecs Under Spanish Rule (1964); George A. Collier, Renato I. Rosaldo, and John D. Wirth, eds., The Inca and Aztec States: Anthropology and History (1982); Susan D. Gillespie, The Aztec Kings: The Construction of Rulership in Mexica History (1989); Inga Clendinnen, Aztecs, an Interpretation (1991); James Lockhart, Nahuas and Spaniards: Postconquest Central Mexican History and Philology (1991); oraz Miguel Léon-Portilla, The Aztec Image of Self and Society: An Introduction to Nahua Culture, edited by J. Jorge Klor de Alva (1992).
Dodatkowa Bibliografia
León-Portilla, Miguel. La filosofía náhuatl estudiada en sus fuentes, 3rd ed. Meksyk: Universidad Nacional Autónoma de México, Instituto de Investigaciones Histó ricas, 1966.
López-Austin, Alfredo. Cuerpo humano e ideología: las concepciones de los antiguos nahuas. Meksyk: Universidad Nacional Autónoma de México, Instituto de Investigaciones Antropológicas, 1980.
Ward, Thomas. „Expanding Ethnicity in Sixteenth-Century Anahuac: Ideologie etniczności i płci w procesie budowania narodu.” MLN 116,2 (marzec 2001): 419-452.