Kontekst
Chociaż system metryczny został po raz pierwszy zalegalizowany w Kanadzie przez premiera Johna A. Macdonalda w 1871 r., brytyjski imperialny system jednostek (oparty na jardach, funtach, galonach itp.) nadal dominował. W latach 60-tych, wraz z szybkim postępem technologicznym i rozwojem światowego handlu, potrzeba międzynarodowego systemu miar stała się coraz bardziej oczywista. Co więcej, rozmiary takich miar jak galon różniły się w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, mimo że oba kraje używały systemu imperialnego. Począwszy od Białej Księgi w 1970 roku, Kanada stopniowo zaczęła przechodzić z imperialnego na metryczny system miar.
1970 Biała Księga o Konwersji Metrycznej
W latach poprzedzających rok 1970, wiele kanadyjskich stowarzyszeń reprezentujących różne interesy, w tym konsumentów, edukatorów i profesjonalistów, lobbowało rząd federalny, aby przejść z imperialnego na metryczny system miar.
Przytoczyli wiele korzyści, w tym handel eksportowy i międzynarodową standaryzację. Ponadto lobbyści zwracali uwagę na prostotę systemu metrycznego ze względu na jego dziesiętny charakter i brak mnogości jednostek z przelicznikami. Powszechność symboli metrycznych (niezależnie od języka) i wygoda posiadania jednej jednostki dla wielkości fizycznej ułatwiłaby komunikację.
W styczniu 1970 roku „Biała Księga o Konwersji Metrycznej w Kanadzie” określiła politykę rządu kanadyjskiego. Stwierdzono w niej, że jeden, spójny system miar oparty na jednostkach metrycznych powinien być stosowany do wszystkich celów pomiarowych, w tym ustawodawstwa. Zgodnie z tą polityką, ustawa o miarach i wagach została zmieniona przez Parlament w 1971 r. w celu uznania Międzynarodowego Układu Jednostek Miar (SI), najnowszej ewolucji systemu metrycznego, do stosowania w Kanadzie. Również w 1971 r. Parlament uchwalił ustawę o opakowaniach i etykietowaniu dla konsumentów, wymagającą, aby jednostki metryczne były podawane na etykietach większości produktów konsumpcyjnych.
Wdrożenie
Aby wdrożyć konwersję metryczną, rząd ustanowił w 1971 r. komisję przygotowawczą, nazwaną później Metric Commission Canada. Zadaniem komisji było zapewnienie planowej i skoordynowanej konwersji we wszystkich sektorach kanadyjskiej gospodarki oraz rozpowszechnianie informacji na temat konwersji metrycznej. Począwszy od 1973 roku, komisja zorganizowała ponad 100 komitetów sektorowych, których członkowie pochodzili z krajowych stowarzyszeń i głównych organizacji reprezentujących biznes, przemysł, konsumentów, pracę, zdrowie, edukację i rząd. Każdy komitet sektorowy był odpowiedzialny za przygotowanie sektorowego planu przeliczania i monitorowanie jego realizacji. Komisja jako całość zatwierdzała sektorowe plany konwersji opracowane w drodze konsensusu.
Ustalenie Układu Metrycznego
Proces zastępowania jednostek imperialnych jednostkami SI we wszelkiego rodzaju dokumentach, urządzeniach pomiarowych, procesach produkcyjnych, produktach i opakowaniach wiązał się z niezliczoną ilością różnorodnych zadań. Techniczne podstawy przejścia na jednostki SI zostały ustanowione przez dwa zestawy norm: międzynarodowy układ jednostek (SI) oraz przewodnik Canadian Metric Practice Guide, opublikowany po raz pierwszy w 1973 roku przez Canadian Standards Association i zatwierdzony przez Standards Council of Canada.
Po wybraniu odpowiednich jednostek SI, praktyczne podejścia do wdrożenia były dyskutowane przez komitety sektorowe, przy czym każdy sektor określał politykę i strategie odpowiadające jego interesom. Miękka konwersja (arytmetyczna konwersja wcześniej istniejących wartości pomiarowych) kontra twarda konwersja (okrągłe, racjonalne wartości w jednostkach metrycznych, ewentualnie wymagające fizycznej zmiany rozmiaru produktu) była główną kwestią. Innym obszarem kontrowersji było stosowanie zarówno miar imperialnych, jak i metrycznych. Zależność od Stanów Zjednoczonych w zakresie wielu części i produktów była ograniczeniem dla wielu sektorów. Poświęcony wysiłek przemysłu kanadyjskiego pozwolił na przejście na system metryczny z niewielkimi problemami, chociaż trwało to od dwóch do pięciu lat dłużej niż planowano.
Edukacja i programy uświadamiania społeczeństwa były ważnym czynnikiem zapewniającym zrozumienie i akceptację zmiany na jednostki metryczne. Przy współpracy wszystkich prowincji, szkoły przygotowały się do nauczania głównie systemu metrycznego. Seria wydarzeń związanych z przeliczaniem jednostek metrycznych pozwoliła społeczeństwu zapoznać się z prostymi jednostkami metrycznymi w życiu codziennym; każdej zmianie towarzyszyły szeroko zakrojone kampanie informacyjne. Pierwszym takim wydarzeniem było ogłoszenie temperatury w stopniach Celsjusza w prognozach pogody począwszy od 1 kwietnia 1975 roku. Od września 1975 r. opady deszczu i śniegu podawane były odpowiednio w milimetrach i centymetrach. Kolejną znaczącą zmianą (wrzesień 1977) było wprowadzenie znaków drogowych podających odległości w kilometrach i ograniczenia prędkości w kilometrach na godzinę. Równocześnie z tą zmianą zaczęto produkować samochody z prędkościomierzami i odometrami wyskalowanymi w jednostkach metrycznych.
W styczniu 1979 roku stacje paliw zaczęły wyceniać i wydawać benzynę i olej napędowy w litrach. W grudniu 1980 r. (data graniczna dla używania jednostek imperialnych), tkaniny i artykuły wyposażenia wnętrz zostały zobowiązane do reklamowania i sprzedaży wyłącznie w metrach i centymetrach.
Konwersja wag w sklepach detalicznych z żywnością wywołała kontrowersje polityczne. Po tym jak trzy obszary pilotażowe (Kamloops, Peterborough i Sherbrooke) zakończyły konwersję wag w lecie 1979 roku, krajowa konwersja została odłożona przez mniejszościowy rząd konserwatywny kierowany przez Joe Clarka, ale została wznowiona w styczniu 1982 roku przez liberalny rząd Pierre’a Trudeau. Daty graniczne zostały ustalone dla różnych obszarów i trwały do grudnia 1983 roku. Po tym terminie ważone w sklepach artykuły spożywcze mogły być wyceniane i reklamowane tylko w kilogramach lub 100-gramowych ilościach i sprzedawane tylko w jednostkach metrycznych. Konwersja objęła około 35.000 detalicznych sklepów spożywczych w całej Kanadzie. Jednostki metryczne stopniowo stały się normą dla większości produktów i usług. Jednak niektóre dziedziny biznesu nie chciały się przestawić, jak na przykład nieruchomości.
Legislacja konwersji metrycznej
Konwersja metryczna przebiegała dobrowolnie w wielu sektorach, ale federalne i prowincjonalne działania legislacyjne były wymagane w niektórych. Przepisy dotyczące używania jednostek metrycznych dla wag i miar w handlu detalicznym zostały ustanowione i egzekwowane przez rząd w celu ochrony konsumentów i detalistów przed nieuczciwymi praktykami i zamieszaniem przy porównywaniu produktów.
Opór polityczny i publiczny
Rząd nie uniknął krytyki za narzucenie obowiązkowego stosowania jednostek metrycznych z wyłączeniem starych jednostek. Przeciwnicy konwersji metrycznej wskazywali na koszty w czasach inflacji i słabości gospodarczej, na niebezpieczeństwo pozostania w tyle za Stanami Zjednoczonymi i na inwazję obcego języka miar na kanadyjskie dziedzictwo związane z miarami imperialnymi. Niektórzy zakwestionowali metryfikację przez sądy.
Wśród głosów oporu znalazł się artykuł redakcyjny w Toronto Sun sprzeciwiający się metryfikacji. Gazeta zorganizowała również petycję z nazwiskami dziesiątek tysięcy Kanadyjczyków sprzeciwiających się konwersji na metrykę.
Duża część debaty miała charakter partyzancki, z rządem liberalnym popierającym obowiązkową konwersję i wieloma posłami konserwatywnymi sprzeciwiającymi się jej. W 1982 r. Neil Fraser, rewident podatkowy w Departamencie Dochodów Krajowych, został zwolniony z administracji liberalnej za publiczne sprzeciwianie się konwersji metrycznej.
Paliwem do argumentów przeciwko metryfikacji był incydent z „szybowcem Gimli”: w 1983 r. Air Canada Flight 143 z Montrealu do Edmonton musiał awaryjnie lądować w pobliżu Gimli w Manitobie, ponieważ zabrakło mu paliwa. Niedobór był spowodowany błędnym obliczeniem metrycznej ilości paliwa potrzebnego do lotu, co spowodowało, że samolot otrzymał tylko połowę potrzebnego paliwa.
Konserwatywny rząd Briana Mulroney’a potwierdził zaangażowanie w metrykę, ale odwołał wymagane użycie samej metryki w niektórych przypadkach, w tym benzyny, paliw dieslowskich i wyposażenia domu. W 1985 r. niektóre małe firmy zostały zwolnione z wymogu instalowania wag metrycznych.