Nazwa naukowa: Aptenodytes forsteri
Opis fizyczny i gatunki pokrewne
Pingwiny cesarskie to niesamowite ptaki. Nie tylko przetrwały antarktyczną zimę, ale rozmnażają się w najgorszych warunkach pogodowych na Ziemi.
Nasze badania mają na celu dowiedzieć się więcej o pingwinach (jak żyją, gdzie chodzą, co robią i czego potrzebują, aby przetrwać) oraz jak działalność człowieka może wpłynąć na ich życie i szanse przetrwania.
Pingwin cesarski jest największym z 18 gatunków pingwinów. Dorosłe osobniki mogą ważyć do 40 kg na początku sezonu lęgowego. Dawniej istniały gatunki pingwinów jeszcze większe niż pingwiny cesarskie, ważące nawet 100 kg! Te mega-pingwiny wyginęły kilkadziesiąt tysięcy lat temu.
Niektóre pingwiny cesarskie dożywają ponad 40 lat, ale większość z nich nie żyje tak długo na wolności. Ich najbliższymi krewnymi są pingwiny królewskie.
Specjalne przystosowania do zimna
Emperory mają doskonałą izolację w postaci kilku warstw piór przypominających łuski – potrzeba bardzo silnego wiatru (ponad 60 węzłów lub około 110 kilometrów na godzinę), aby je zmierzwić. W stosunku do swoich rozmiarów mają małe dzioby i płetwy, co pozwala im zachować ciepło. Ich komory nosowe odzyskują również wiele ciepła, które normalnie tracone jest podczas wydechu. Pingwiny cesarskie mają duże rezerwy energetycznego tłuszczu w organizmie i stosunkowo niski poziom aktywności w czasie zimy. Są to bardzo towarzyskie stworzenia, a jednym z ich mechanizmów przetrwania jest tulenie się do siebie, aby utrzymać ciepło. Ten instynkt tulenia się oznacza, że nie bronią one żadnego terytorium. Pingwin cesarski jest jedynym gatunkiem pingwina, który nie jest territorial.
Pingwiny cesarskie mają zdolność do „recyklingu” ich własnego ciepła ciała. Tętnice i żyły leżą blisko siebie, tak że krew jest wstępnie schłodzona w drodze do stóp, skrzydeł i dzioba pingwina i ogrzana w drodze powrotnej do serca.
Stopy pingwinów cesarskich są przystosowane do lodowatych warunków. Podobnie jak inne zwierzęta, które żyją w regionach polarnych, specjalne tłuszcze w ich stopach zapobiegają ich zamarzaniu. Pingwiny cesarskie mają silne pazury do chwytania lodu.
Rozmieszczenie i liczebność
Pingwiny cesarskie rozmnażają się w koloniach rozrzuconych po całym kontynencie antarktycznym. Kolonie wahają się w wielkości od kilkuset do ponad 20 000 par. Większość kolonii znajduje się na szybkim lodzie, który jest zamknięty między wyspami lub uziemionymi górami lodowymi.
Stan zachowania: bliski zagrożenia.
Populacje pingwinów cesarskich mają ulec umiarkowanie szybkiemu spadkowi w ciągu najbliższych trzech pokoleń z powodu skutków przewidywanych zmian klimatu. Naukowcy badają wpływ zmian klimatycznych na populacje oraz to, jak przyszłe zmiany środowiskowe mogą wpłynąć na ten gatunek.
Rozród
Pingwiny cesarskie są jedynymi zwierzętami, które rozmnażają się podczas antarktycznej zimy.
Pingwiny cesarskie nie tylko wykształciły specjalne cechy fizyczne, które pomagają im przetrwać ekstremalne warunki antarktyczne, ale także rozwinęły pewne unikalne zachowania społeczne, takie jak tulenie się. Jak większość pingwinów, rodzice cesarza ściśle dzielą się obowiązkami rodzicielskimi po wykluciu się piskląt. Ale tylko samce przejmują obowiązki inkubacyjne.
Dieta i karmienie
Pingwiny cesarskie są wyśmienitymi nurkami! Podczas gdy najczęściej żerują na głębokości od 150 do 250 metrów, najgłębsze zanotowane nurkowanie miało miejsce na głębokości 565 metrów. Przeciętnie nurkowanie trwa od 3 do 6 minut, ale najdłuższe zarejestrowane nurkowanie trwało 22 minuty.
Pingwiny cesarskie znajdują się w pobliżu szczytu łańcucha pokarmowego Oceanu Południowego. Mają zróżnicowane menu, które zmienia się w zależności od pory roku. Niektóre zdobycze są ważniejsze od innych. Jednym z najczęściej zjadanych gatunków ofiar jest antarktyczna srebrzysta ryba Pleuragramma antarcticum. Zjadają również inne ryby, kryla antarktycznego i niektóre gatunki kałamarnic. Większość ofiar jest mała. Ponieważ są one bardzo zimne w momencie spożycia, ich mały rozmiar ułatwia doprowadzenie pokarmu do temperatury ciała, aby go strawić.
Dorosły pingwin zjada 2-3 kg dziennie. Kiedy muszą utyć przed pierzeniem lub na początku sezonu lęgowego, mogą zjeść nawet 6 kg dziennie.
Dorośli lęgowi muszą napełnić swoje żołądki przed powrotem do kolonii. Muszą nakarmić swoje pisklęta, a kolonie często znajdują się w dużej odległości od łowisk. Pisklę potrzebuje około 42 kg pożywienia od każdego z rodziców.
Huddling
Pingwiny cesarskie muszą stawić czoła mroźnym warunkom, w tym wiatrom katabatycznym, które wieją z płaskowyżu polarnego i potęgują zimno. Kolonie pingwinów cesarskich zmagają się również z zamieciami o prędkości do 200 km/h. Aby utrzymać ciepło, samce zwierają szeregi, aby dzielić się ciepłem. Kiedy niosą swój tłuszcz inkubacyjny, cesarze są w okolicach klatki piersiowej tak duże jak przeciętny mężczyzna. W bardzo zimne dni do każdego metra kwadratowego stada może zapakować się nawet 10 osobników. W skupisku osobniki zdają się chwilowo tracić swoją tożsamość, a grupa przybiera wygląd i zachowanie jednej żywej istoty. Na poziomie funkcjonalnym, tulenie się zmniejsza straty ciepła nawet o 50% i pozwala samcom przetrwać długi okres inkubacji. Im jest im cieplej, tym dłużej utrzymuje się ich tłuszcz. Temperatura wewnątrz huddle może być tak wysoka, jak +24 ° C.
Na poziomie społecznym, zachowanie huddling jest niezwykły akt współpracy w obliczu wspólnych trudności. Cesarze doprowadzają to do skrajności, zajmując na zmianę najcieplejsze i najzimniejsze miejsca w przytulisku. W wietrzne dni, ci na nawietrznej krawędzi odczuwają zimno bardziej niż ci w centrum i pod wiatr. Jeden po drugim odrywają się od tłumu i z jajkami na nogach przesuwają się po bokach grupy, aby dołączyć do niej po zawietrznej stronie. Podążają jeden za drugim w ciągłej procesji, przechodząc przez ciepłe centrum zgrupowania i ostatecznie wracając z powrotem na nawietrzną krawędź. Dzięki tej nieustannej cyrkulacji fala stopniowo przesuwa się pod wiatr. Podczas 48-godzinnej zamieci śnieżnej, kudłacz może przesunąć się nawet o 200 metrów.