Panowanie cesarza Wilhelma II jako króla Prus i cesarza Niemiec w latach 1888-1918 przyniosło meteoryczny wzrost znaczenia Niemiec jako potęgi gospodarczej i militarnej. Przyniosło również rozdrobnienie Europy na przeciwstawne obozy wzajemnie nieufnych sojuszy, wojnę światową zakończoną upokarzającą klęską Niemiec oraz zniesienie niemieckich rządów monarchicznych. Życie, działania i złożony charakter Wilhelma odegrały znaczącą rolę w tym destrukcyjnym procesie.
Głęboko przekonany o swoim prawie do rządzenia, Wilhelm zawsze przeceniał swoją zdolność do mądrego osądu politycznego. Jego dymisja kanclerza Bismarcka w 1890 r. i ambitne dążenie do uczynienia z Niemiec światowej potęgi zakłóciły ustaloną równowagę europejskiego porządku.
Był pierwszym wnukiem królowej Wiktorii, ale jego ambiwalentny, pełen nienawiści stosunek do Wielkiej Brytanii nadwerężył stosunki między oboma krajami. Jego obsesja na punkcie powiększenia niemieckiej marynarki wojennej, pro-boerowska postawa podczas drugiej wojny burskiej i buńczuczne żądania niemieckiej ekspansji kolonialnej tylko zbliżyły do siebie Wielką Brytanię i Francję. Paranoiczny strach Wilhelma przed celowym okrążeniem Niemiec przyczynił się jedynie do zwiększenia ich izolacji.