Abstract and Background
Abstract
Background: Modele statystyczne oparte na teorii odpowiedzi na pozycje wykorzystano do zbadania (a) wydajności poszczególnych pozycji Skali Syndromu Pozytywnego i Negatywnego (PANSS) i ich wariantów, (b) skuteczności różnych podskal w rozróżnianiu indywidualnych różnic w nasileniu objawów oraz (c) adekwatności wyników odcięcia zalecanych ostatnio przez Andreasen i jej współpracowników (2005) w celu ustalenia remisji objawów.
Metody: Krzywe charakterystyki opcji zostały oszacowane przy użyciu nieparametrycznego modelu odpowiedzi pozycji, aby zbadać prawdopodobieństwo poparcia każdej z 7 opcji w ramach każdej z 30 pozycji PANSS jako funkcji standaryzowanego, ogólnego nasilenia objawów. Nasze dane były bazowymi wynikami PANSS od 9205 pacjentów ze schizofrenią lub zaburzeniem schizoafektywnym, którzy zostali zarejestrowani w latach 1995-2003 w dużym, naturalistycznym, obserwacyjnym badaniu lub w 1 z 12 randomizowanych, podwójnie ślepych prób klinicznych porównujących olanzapinę z innymi lekami przeciwpsychotycznymi.
Wyniki: Z naszych analiz wynika, że większość pozycji tworzących podskale Pozytywna i Negatywna PANSS wypada bardzo dobrze. Zidentyfikowaliśmy również kluczowe obszary wymagające poprawy lub rewizji w pozycjach i opcjach podskali Psychopatologia Ogólna. Wyniki podskal Pozytywnej i Negatywnej nie tylko lepiej różnicują indywidualne różnice w nasileniu objawów niż wynik podskali Ogólnej Psychopatologii, ale są także średnio bardziej skuteczne niż 30-itemowy wynik całkowity. Spośród 8 pozycji ostatnio zalecanych w celu ustalenia remisji objawów, 1 znacząco różniła się od 7 pozostałych i powinna być albo usunięta, albo ponownie oceniona, wymagając od pacjentów osiągnięcia niższego wyniku 2 (a nie 3), aby zasygnalizować remisję.
Wniosek: Ta pierwsza analiza odpowiedzi na pozycje PANSS wspiera jej solidne właściwości psychometryczne; większość pozycji PANSS była bardzo dobra lub dobra w ocenie ogólnej ciężkości choroby. Analizy te zidentyfikowały kilka pozycji, które mogą być dalej ulepszane w celu pomiaru indywidualnych różnic w ciężkości choroby lub w celu określenia progów remisji. Wyniki sugerują również, że podskale Pozytywna i Negatywna są bardziej wrażliwe na zmiany niż całkowity wynik PANSS, a zatem mogą stanowić „mini PANSS”, która może być bardziej wiarygodna, wymagać krótszego czasu podawania i szkolenia, a także prawdopodobnie zmniejszyć wielkość próby potrzebnej do przyszłych badań.
Tło
Skala Syndromu Pozytywnego i Negatywnego (PANSS) jest najszerzej stosowaną miarą nasilenia objawów w schizofrenii. Ta 30-itemowa skala jest zwykle podawana przez przeszkolonych klinicystów, którzy oceniają aktualny poziom nasilenia każdego z objawów (pozycji) przez wskazanie jednej z 7 opcji (wag) oznaczonych numerami od 1 do 7. PANSS wykazała wysoką rzetelność wewnętrzną, dobrą trafność konstrukcyjną i doskonałą wrażliwość na zmiany zarówno w badaniach krótkoterminowych, jak i długoterminowych. Jednak pomimo szeroko zakrojonych badań psychometrycznych nie jest jasne, w jaki sposób poszczególne pozycje PANSS różnią się pod względem przydatności w ocenie ciężkości schizofrenii.
Badania badające właściwości psychometryczne PANSS koncentrowały się, bez wyjątku, na oszacowaniu rzetelności skali, trafności i analizie czynnikowej przy użyciu metod klasycznej teorii testów i zazwyczaj identyfikowały 5 czynników leżących u podstaw. Podejścia oparte na klasycznej teorii testów polegają głównie na statystykach zbiorczych, które uśredniają poziomy indywidualnej zmienności i nie oferują środków do oceny jakości poszczególnych pozycji lub opcji na różnych poziomach nasilenia objawów. W przeciwieństwie do tego, metody oparte na teorii odpowiedzi na pytania (IRT) zapewniają znaczną poprawę w stosunku do technik klasycznych, ponieważ modelują one bezpośrednio związek między odpowiedziami na pytania a nasileniem objawów, określając ilościowo, jak zmieniają się wyniki poszczególnych pozycji i opcji (poziomy nasilenia od 1 do 7) jako funkcja ogólnego, standaryzowanego nasilenia objawów. Analizy IRT dostarczają unikalnych i istotnych informacji dotyczących (a) tego, jak dobrze zestaw opcji pozycji ocenia całe kontinuum nasilenia objawów, (b) tego, czy wagi przypisane poszczególnym opcjom pozycji są odpowiednie do pomiaru konkretnej cechy lub objawu, oraz (c) tego, jak dobrze poszczególne pozycje lub podskale są powiązane z podstawowym konstruktem i dyskryminują indywidualne różnice w nasileniu objawów (przegląd można znaleźć w publikacji Santor i Ramsay).
MetodyIRT są idealne do badania wydajności opcji w pozycjach, które mają być używane do definiowania remisji psychopatologii. Andreasen i jej współpracownicy opublikowali wytyczne zalecające, aby remisja schizofrenii była definiowana jako osiągnięcie wyniku opcji mniejszego lub równego 3 w każdej z 8 pozycji PANSS: Urojenia, Nietypowe treści myślowe, Zachowania halucynacyjne, Dezorganizacja pojęciowa, Manieryzmy i pozerstwo, Stępienie afektu, Wycofanie społeczne oraz Brak spontaniczności. Ustalenie równych progów remisji (≤3) dla wszystkich 8 pozycji sugeruje, że poziom nasilenia objawów odpowiadający „3 lub mniej” jest generalnie równy dla wszystkich 8 pozycji. Jeśli obszar nasilenia objawów, przy którym najbardziej prawdopodobne jest poparcie opcji 1, 2 i 3, różni się w zależności od pozycji, wówczas niektóre pozycje mają większy wpływ na określenie, czy remisja została osiągnięta, czy nie. Alternatywnie, jeśli próg „3 lub mniej” odpowiada wyższej ciężkości dla danej pozycji (tj. jest łatwiejszy do osiągnięcia w miarę poprawy ciężkości objawów), wówczas albo ta pozycja jest zbędna (ponieważ jest bardziej prawdopodobne, że zostanie osiągnięta jako pierwsza), albo jej próg powinien zostać obniżony. Na przykład, próg remisji dla tej pozycji mógłby być ustalony na 2 zamiast na 3. Analizy IRT badają sposób, w jaki poszczególne opcje pozycji (i wyniki odcięcia) są związane z ogólnym nasileniem objawów, co jest kluczowe dla oceny adekwatności proponowanych punktów odcięcia (progów) określających remisję choroby.