Holsztyn, region historyczny i kulturowy zajmujący południową część Półwyspu Jutlandzkiego między rzekami Eider i Łabą, obecnie stanowiący południową połowę kraju związkowego Szlezwik-Holsztyn w północnych Niemczech.
Encyclopædia Britannica, Inc.
Holsztyn został utworzony jako hrabstwo Świętego Cesarstwa Rzymskiego w 1111 roku. W 1459 r. zawarł unię personalną z królem duńskim, co wywołało niepokój wśród niemieckiej większości. W 1474 r. Holsztyn został podniesiony do rangi księstwa w Świętym Cesarstwie Rzymskim, a po 1815 r. w Konfederacji Niemieckiej. Próby aneksji Holsztynu i Szlezwiku przez Danię doprowadziły w 1864 r. do wojny z Austrią i Prusami. Dania została pokonana, a na mocy konwencji w Gastein (14 sierpnia 1865 r.) zarząd nad Holsztynem powierzono Austrii. Układ ten okazał się jednak niemożliwy do utrzymania, a zwycięstwo Prus nad Austrią w wojnie siedmiotygodniowej doprowadziło do aneksji Holsztynu przez Prusy: po pokoju praskim (1866), został on włączony wraz ze Szlezwikiem jako jedna pruska prowincja.
Ludzie Holsztynu są w większości potomkami Sasów i mówią dialektem dolnoniemieckim. Ponad 85 procent są protestantami. Dominujący wzór osadnictwa wiejskiego na bagnach wzdłuż wybrzeża Morza Północnego i rzeki Łaby jest jednym z liniowych wsi (Marschhufendörfer) położonych wzdłuż wewnętrznych grobli i kanałów, z ich pól rozciągających się pod kątem prostym w długich wąskich pasów. We wschodniej strefie rolniczej, wzdłuż wybrzeża Bałtyku, dominują zwarte wsie, małe przysiółki i duże osiedla. Gospodarstwa w mniej żyznej środkowej części regionu Geest są rozproszone. Charakterystyczne dla Holsztynu są tradycyjne jednopiętrowe saksońskie budynki gospodarcze. Jeden rozległy, stromo spadzisty dach mieści Diele, duże klepisko biegnące przez cały budynek oraz pomieszczenia mieszkalne i stajnie po obu stronach. Do Diele wchodzi się przez dużą bramę w szczytowej części budynku.