Plato pisze, że Forma (lub Idea) Dobra, choć nie jest samą wiedzą, a od Dobra rzeczy, które są sprawiedliwe, zyskują swoją użyteczność i wartość. Ludzie są zmuszeni dążyć do dobra, ale nikt nie może mieć nadziei, że uda mu się to bez filozoficznego rozumowania. Według Platona, prawdziwa wiedza nie dotyczy przedmiotów materialnych i niedoskonałych inteligencji, które spotykamy w naszych codziennych interakcjach z całą ludzkością, ale bada naturę tych czystszych i doskonalszych wzorców, które są modelami, na których kształtują się wszystkie stworzone istoty. Platon zakłada, że te doskonałe typy istnieją od wieczności i nazywa je Formami lub Ideami. Ponieważ Formy te nie mogą być postrzegane przez ludzkie zmysły, wszelka wiedza, jaką o nich zdobywamy, musi być widziana okiem umysłu (por. Parmenides 132a), a idee pochodzące z konkretnego świata strumieni są ostatecznie niezadowalające i niepewne (por. Theaetetus). Utrzymuje on ten stopień sceptycyzmu, który odmawia wszelkiego trwałego autorytetu dowodom zmysłowym. W istocie Platon sugeruje, że sprawiedliwość, prawda, równość, piękno i wiele innych ostatecznie wywodzą się z Formy Dobra.
Krytyka ArystotelesaEdit
Arystoteles omawia Formy Dobra w sposób krytyczny kilka razy w obu swoich głównych zachowanych dziełach etycznych, Etyce Eudemejskiej i Etyce Nikomachejskiej. Arystoteles argumentuje, że Platońska Forma Dobra nie ma zastosowania do świata fizycznego, ponieważ Platon nie przypisuje „dobra” niczemu w istniejącym świecie. Ponieważ Platońska Forma Dobra nie wyjaśnia wydarzeń w świecie fizycznym, ludzie nie mają powodu, by wierzyć, że Forma Dobra istnieje i dlatego Forma Dobra jest nieistotna dla ludzkiej etyki.
Inne krytykiEdit
Platońska Forma Dobra jest często krytykowana jako zbyt ogólna. Forma Dobra Platona nie definiuje rzeczy w świecie fizycznym, które są dobre, a zatem brakuje jej związku z rzeczywistością. Ponieważ Platońska Forma Dobra nie zawiera instrukcji lub sposobów dla jednostki, aby być dobrym, Platońska Forma Dobra nie ma zastosowania do ludzkiej etyki, ponieważ nie ma zdefiniowanej metody, dla której dobro może być realizowane. Poprzez Sokratesa w Republice, Platon uznaje Formę Dobra jako nieuchwytną koncepcję i proponuje, aby Forma Dobra została zaakceptowana jako hipoteza, a nie krytykowana za jej słabości. Według Sokratesa w Republice, jedyną alternatywą dla przyjęcia hipotezy jest obalenie wszystkich zarzutów przeciwko niej, co jest bezproduktywne w procesie kontemplacji.
Arystoteles wraz z innymi uczonymi widzi Formę Dobra jako synonim idei Jednego. Platon twierdzi, że Dobro jest najwyższą Formą, i że wszystkie przedmioty dążą do bycia dobrymi. Ponieważ Platon nie definiuje rzeczy dobrych, interpretacja Platońskiej Formy Dobra poprzez ideę Jedni pozwala uczonym wyjaśnić, jak Platońska Forma Dobra odnosi się do świata fizycznego. Według tej filozofii, aby obiekt należał do Formy Dobra, musi być Jeden i mieć odpowiednią harmonię, jednolitość i porządek, aby być we właściwej formie.
Filozof Rafael Ferber odrzucił pogląd Arystotelesa, że „Dobro” jest „Jedno” i napisał, że Forma Dobra jest wewnętrznie sprzeczna. Ferber twierdził, że Platońska Forma Dobra może być jednocześnie określona i nieznana, i być w stanie zarówno „bycia”, jak i „niebycia”.
Platońskie Formy są również krytykowane za to, że są traktowane jako przyczyna wszystkich rzeczy, w przeciwieństwie do bycia istotą samą w sobie. Niektórzy uczeni uważają również, że Platon zamierzał, aby Forma była istotą, z której rzeczy powstają. Te różne interpretacje Platońskiej intencji dla Formy mogą być przypisane idei, że Platon nie miał systematycznej definicji samej Formy.
.