Opisujemy przypadek 38-letniej kobiety pochodzenia indyjskiego, która zgłosiła się do naszej kliniki z objawami choroby Gravesa-Basedowa. Miała rozlane, powiększone wole i minimalne objawy oczne. Jej T4 wynosiło 62 pmol/L(924), T3 9 pmol/L(3,56,5), a TSH było <0,01 mu/L (0,35,0). Badanie wychwytu jodu radioaktywnego wykazało obecność zwiększonego wychwytu w całym gruczole. Pacjentka była leczona karbimazolem przez 18 miesięcy i obecnie jest w remisji.
Około 12 miesięcy temu zgłosiła się z powodu zmiany na obu podudziach, która była pigmentowana i swędziała. W klinice endokrynologicznej zdiagnozowano to jako obrzęk przedżuchwowy i zasięgnięto opinii dermatologa. Była to źle zdefiniowana plama z kilkoma uniesionymi obszarami na lewym podudziu o wymiarach około 18×10 mm. Większa część plamy była hipopigmentowana z kilkoma obszarami hiperpigmentacji. Diagnoza różnicowa dotyczyła liszaja prostego lub obrzęku przedżuchwowego. Wykonano biopsję punkcyjną 4 mm.
Histologia wykazała, że rozpoznano sarkoidozę, chociaż zasugerowano gruźlicę skóry jako inną możliwość do wykluczenia. Badanie RTG klatki piersiowej pacjentki było prawidłowe, podobnie jak OB, stężenie ACE w surowicy, wapnia i test Montoux.
Ten przypadek podkreśla związek między sarkoidozą a chorobą Gravesa-Basedowa. W jednej serii 111 pacjentów z sarkoidozą we Włoszech 3 pacjentów miało chorobę Gravesa, 4 miało kliniczną niedoczynność tarczycy (wszystkie kobiety), a 2 miało raka brodawkowatego(1).
W innej serii 19.2% (15 z 89) pacjentów z sarkoidozą uczęszczających do klinik pulmonologicznych w Szwecji miało kliniczne lub serologiczne dowody autoimmunizacji endokrynologicznej. Wśród tych pacjentów najczęstsza była autoimmunizacja tarczycy(2). Należy pamiętać o tym związku podczas leczenia zaburzeń tarczycy, a także u osób z sarkoidozą.
1. Antonelli A, Fazzi P, Fallihi P, Ferrari SM & Ferrannini E. Chest 2006 Aug 130(2) 526532.
2. Papadopoulos KI, Hornblad Y, Liljebladh H & Hallengren B. Eur J Endocrinol 1996 March 134(3) 331336.
2.