Droga Portugalska

Dwa różne objazdy

Dwie trasy są nawet narysowane, jedna z nich znana jako Droga Portugalska wzdłuż wybrzeża, która dociera do ziem Galicji przez A Guarda, przechodzi przez Baiona i Vigo i łączy się w Redondela z innym zboczem, które wchodzi do Galicji przez Tui, najbardziej popularne i powtarzające się. Przejeżdża przez O Porriño, Redondela, Pontevedra, Caldas de Reis lub Padrón, zanim dotrze do Santiago i będzie mogła przytulić się do obrazu Apostoła. Jest to łatwa jazda do mety przez magiczne ścieżki, które przecinają lasy, wioski, pazos i fortece, podczas gdy oszczędzamy rzeki przez średniowieczne mosty.

Kaplice, kościoły i klasztory są naszymi stałymi towarzyszami podróży w tej przygodzie, która konsoliduje się każdego roku z większą siłą wśród pielgrzymów, dochodząc do sytuowania Portugalskiej Drogi jako najbardziej uczęszczanej ze wszystkich dróg w ostatnich latach, tylko za najsłynniejszą z tras, francuską. Oznakowanie trasy jest prawidłowe, szczególnie na terytorium Galicji, a liczba placówek rośnie wraz z rozbudowaną usługą publicznych i prywatnych schronisk, szczególnie w Porto. Fakt, że nie jest zatłoczony, jego wielkie naturalne piękno i pozwala nam podróżować przez dwa kraje, sprawiają, że trasa ta, jest wysoce zalecaną opcją spaceru do stolicy Galicji.

Historia

Znaczenie tej trasy zaczęło być ukryte od XII wieku, po uzyskaniu niepodległości Portugalii dowodzonej przez króla Alfonsa I. Pielgrzymi, którzy opuścili ziemie portugalskie w kierunku północnym półwyspu, robili to z powodów bardziej zróżnicowanych niż duchowe. Powody kulturalne i ekonomiczne, stworzyły więzi między sąsiednimi terytoriami, które dominowały w tamtych czasach, dając początek szlakowi o bogatej historii, który utrzymywał liczne wymiany kulturalne i handlowe między Galicją a sąsiednim krajem.

Liczni przedstawiciele szlachty, królowie i wysocy duchowni przyczynili się swoimi pielgrzymkami do ustanowienia pobożności jakobinów, która stopniowo wzrastała, aż do ugruntowania się jako jedna z najbardziej uczęszczanych w naszych czasach. Dokumentalne relacje z tych wydarzeń są nadal aktualne, jak na przykład pielgrzymka Doña Isabel de Portugal, która po przejściu Camino do Santiago w XIV wieku, ofiarowała przed ołtarzem Apostoła swoją koronę Cesarzowej Świętego Cesarstwa Rzymskiego, a po śmierci stała się znana jako „Święta Królowa”. Została pochowana w Coimbrze z laską pielgrzymią, jak to opisano przed jej śmiercią.

Król Manuel I Portugalski (Szczęśliwy) i jego pielgrzymka z Lizbony w 1502 roku, który nakazał instalację lampy do oświetlenia dzień i noc katedry w Santiago, Ojcowie Jezuici i ich trasa w 1543 roku z Coimbra, portugalski malarz, humanista i architekt Francisco de Holanda w 1549 roku, biskup Tui w 1604 roku czy wicehrabia Ponte de Lima w 1610 roku byli innymi przedstawicielami szlachty i duchowieństwa, którzy przyczynili się do ustanowienia szlaku portugalskiego jako ważnej drogi pielgrzymkowej do grobu Apostoła.

Lizbona, Santarem, Coimbra, Porto, Barcelos, Ponte de Lima i Valença do Minho stały się pionowym szlakiem, który przecinał kraj portugalski z południa na północ tworząc sieć dróg zaprojektowanych tak, aby dotrzeć do brzegu rzeki Miño i dokonać skoku na ziemie galicyjskie. Jej układ składa się ze starych dróg i dróg odziedziczonych z epoki romańskiej, takich jak droga XIX, zbudowana w I wieku n.e., aby połączyć Bragę z Astorgą.

Etapy Drogi Portugalskiej

.

.

.

.