Andrew Jackson urodził się na granicy Karoliny Północnej i Południowej w 1767 roku. Choć był młodym chłopcem podczas Rewolucji, działał jako kurier i był świadkiem bitwy pod Hobkirk’s Hill jako brytyjski jeniec wojenny. Podczas pobytu w niewoli Jackson bardzo cierpiał, prawie głodował, zaraził się ospą i został pocięty przez brytyjskiego oficera za odmowę wyczyszczenia butów. Jego starszy brat zmarł na udar cieplny w bitwie o Stono Ferry, jego młodszy brat zmarł w brytyjskiej niewoli razem z Jacksonem, a jego matka zmarła na cholerę po opiece nad amerykańskimi jeńcami w Charleston Harbor. W wieku 14 lat, Jackson był sierotą, z głęboką nienawiścią do Brytyjczyków. Po Rewolucji, rozpoczął karierę prawniczą i polityczną w Tennessee, służąc w Izbie, gdy Tennessee stało się stanem. Powrócił do służby wojskowej jako generał major milicji Tennessee podczas wojny Creeków, części wojny 1812 roku, dowodząc w bitwach pod Talladega, Emuckfaw (Enotachopo Creek) i Horseshoe Bend, akceptując kapitulację Creeków w sierpniu 1814 roku. Następnie objął dowództwo nad Nowym Orleanem w stopniu generała. W bitwie pod Nowym Orleanem w styczniu 1815 roku, ciężko pokonał Brytyjczyków. Po wojnie 1812, Jackson służył w Pierwszej Wojnie Seminoli, najeżdżając hiszpańską Florydę i wymuszając traktat pokojowy. Ze względu na jego narodowe uznanie i osiągnięcia militarne, został nominowany na prezydenta w 1822 i ponownie wybrany na senatora w 1824. Jackson wygrał gorące wybory w 1828 roku, pokonując Johna Quincy Adamsa, i został 7 prezydentem Stanów Zjednoczonych, sprawując władzę przez dwie kadencje do 1837 roku. Po swojej prezydenturze, Jackson powrócił na swoją plantację Hermitage, umierając w 1845 roku.