1. To jest „czas letni”, a nie „czas oszczędzania światła dziennego”.
Wielu ludzi oddaje drugie słowo tego terminu w formie liczby mnogiej. Jednakże, ponieważ słowo „oszczędzanie” działa jako część przymiotnika, a nie czasownika, liczba pojedyncza jest gramatycznie poprawna.
2. Chociaż Benjamin Franklin był zwolennikiem maksymalizacji godzin czuwania przy świetle dziennym, nie wpadł na pomysł przesunięcia zegarów do przodu.
Do czasu, gdy był 78-letnim amerykańskim wysłannikiem w Paryżu w 1784 roku, człowiek, który głosił cnoty „wczesnego kładzenia się spać i wczesnego wstawania”, nie praktykował tego, co głosił. Po nieprzyjemnym wybudzeniu ze snu o 6 rano przez letnie słońce, ojciec założyciel napisał satyryczny esej, w którym wyliczył, że Paryżanie, budząc się o świcie, mogliby zaoszczędzić współczesną równowartość 200 milionów dolarów dzięki „ekonomii używania słońca zamiast świec”. W wyniku tego eseju Franklinowi często błędnie przypisuje się zaszczyt „wynalezienia” czasu letniego, ale on zaproponował jedynie zmianę w harmonogramie snu – nie sam czas.
3. Anglik William Willett poprowadził pierwszą kampanię na rzecz wprowadzenia czasu letniego.
Podczas wczesno porannej przejażdżki konnej po opustoszałych obrzeżach Londynu w 1905 roku, Willett miał objawienie, że Wielka Brytania powinna przesunąć zegary o 80 minut do przodu między kwietniem a październikiem, aby więcej ludzi mogło cieszyć się obfitym światłem słonecznym. Anglik opublikował w 1907 roku broszurę „The Waste of Daylight” („Marnotrawstwo światła dziennego”) i wydał znaczną część swojego osobistego majątku, ewangelizując z misyjnym zapałem na rzecz przyjęcia „czasu letniego”. Rok po roku jednak brytyjski parlament hamował działania, a Willett zmarł w 1915 r. w wieku 58 lat, nie doczekawszy się realizacji swojego pomysłu.
CZYTAJ WIĘCEJ: Why Do We Have Daylight Saving Time?
4. Niemcy były pierwszym krajem, który wprowadził czas letni.
Trzeba było I wojny światowej, aby marzenie Willetta się spełniło, ale 30 kwietnia 1916 roku Niemcy przyjęły czas letni, aby oszczędzać energię elektryczną. (Być może był przerażony, gdy dowiedział się, że wojenny wróg Wielkiej Brytanii zastosował się do jego zaleceń wcześniej niż jego ojczyzna). Kilka tygodni później Wielka Brytania poszła w jego ślady i wprowadziła „czas letni”.
5. Czas letni w Stanach Zjednoczonych nie miał na celu przyniesienia korzyści rolnikom, jak wielu ludzi myśli.
Wbrew powszechnemu przekonaniu, amerykańscy farmerzy nie lobbowali za zmianą czasu na letni, aby mieć więcej czasu na pracę w polu; w rzeczywistości przemysł rolniczy był głęboko przeciwny zmianie czasu, kiedy po raz pierwszy wprowadzono ją 31 marca 1918 roku, jako środek wojenny. Słońce, a nie zegar, dyktowało harmonogramy pracy rolników, więc zmiana czasu na letni była bardzo uciążliwa. Rolnicy musieli czekać dodatkową godzinę, aż rosa wyparuje, by zebrać siano, najemni robotnicy pracowali mniej, ponieważ wciąż wychodzili o tej samej porze na obiad, a krowy nie były gotowe do wydojenia godzinę wcześniej, by sprostać harmonogramowi przewozów. Interesy agrarne prowadziły walkę o zniesienie w 1919 roku krajowego czasu letniego, który został uchwalony po przegłosowaniu przez Kongres weta prezydenta Woodrowa Wilsona. Zamiast interesów wiejskich, to raczej podmioty miejskie, takie jak punkty sprzedaży detalicznej i firmy rekreacyjne, były orędownikami zmiany czasu na letni przez dziesięciolecia.
6. Przez dziesięciolecia, oszczędzanie na światło dzienne w Stanach Zjednoczonych było zagmatwaną mozaiką lokalnych praktyk.
Po krajowym uchyleniu w 1919 roku, niektóre stany i miasta, w tym Nowy Jork i Chicago, nadal przesuwały swoje zegary. Krajowy czas letni powrócił podczas II wojny światowej, ale po jego uchyleniu trzy tygodnie po zakończeniu wojny wznowiono mylącą mozaikę. Stany i miejscowości mogły zaczynać i kończyć czas letni kiedy tylko chciały, system, który magazyn Time (trafnie nazwane źródło) opisał w 1963 roku jako „chaos zegarów”. W 1965 roku w samym stanie Iowa były 23 różne pary dat rozpoczęcia i zakończenia, a St. Paul w stanie Minnesota rozpoczęło oszczędzanie na światło dzienne dwa tygodnie wcześniej niż jego bliźniacze miasto, Minneapolis. Pasażerowie jadący 35-milowym autobusem ze Steubenville w Ohio do Moundsville w Zachodniej Wirginii przeszli przez siedem zmian czasu. Porządek w końcu nastał w 1966 roku wraz z uchwaleniem Uniform Time Act, który znormalizował czas letni od ostatniej niedzieli kwietnia do ostatniej niedzieli października, chociaż stany miały możliwość pozostania na standardowym czasie przez cały rok.
7. Nie wszyscy w Stanach Zjednoczonych przesuwają się do przodu i cofają się.
8. Dowody nie wskazują jednoznacznie na oszczędność energii jako rezultat oszczędzania światła dziennego.
Od Willetta, zwolennicy oszczędzania światła dziennego przedstawili oszczędność energii jako korzyść ekonomiczną. Badanie Departamentu Transportu USA w latach 70. wykazało, że całkowita oszczędność energii elektrycznej związana z czasem letnim wynosiła około 1 procent w miesiącach wiosennych i jesiennych. Ponieważ jednak klimatyzacja stała się bardziej powszechna, nowsze badania wykazały, że oszczędności na oświetleniu są więcej niż kompensowane przez większe wydatki na chłodzenie. Ekonomiści z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara obliczyli, że przejście Indiany na ustawowy czas letni w 2006 roku doprowadziło do 1-procentowego wzrostu zużycia energii elektrycznej w gospodarstwach domowych poprzez dodatkowe zapotrzebowanie na klimatyzację w letnie wieczory oraz ogrzewanie wczesną wiosną i późną jesienią. Niektórzy twierdzą również, że wzmożona aktywność rekreacyjna podczas oszczędzania czasu w ciągu dnia powoduje większe zużycie benzyny.
.