Waarom zwarte meisjes met een donkere huidskleur, zoals ik, niet trouwen

Ik haal diep adem en hou mijn vingers klaar. Ik verman mezelf dat ik zo theatraal doe over zoiets alledaags. Nog een keer diep ademhalen.

“Daar gaan we,” mompel ik en druk op enter.

Mijn profiel is aangemaakt. Het lijkt eenvoudig genoeg: veeg naar links om te weigeren, veeg naar rechts om interesse te tonen.

De eerste geschikte vrijgezel verschijnt – niet mijn type, ik veeg naar links. Dan volgt er nog een – te jong, ik veeg weer naar links. Na tien swipes sms’te ik mijn oudste zus dat dit een slecht idee was. Een gevoel van ergernis bekruipt me.

Ik had niet gedacht dat ik ooit een dating app zou hoeven te gebruiken, maar mannen praten niet op een andere manier met me.

Ik heb zoveel tijd besteed aan het proberen te begrijpen wat er zo onaantrekkelijk aan me is dat mannen me mijden. Eerst dacht ik dat het was omdat ik intimiderend was – een woord dat ik heb horen gebruiken om mij te beschrijven. Een tijdlang concludeerde ik dat ik “niet zo interessant” was, een zin die ik vervolgens gebruikte als mijn biografie op sociale media. Maar die verklaringen volstaan niet.

Het echte probleem staart me recht in het gezicht: mijn diepe mahoniehouten huid.

Colorisme – het vooroordeel op basis van huidskleur – heeft het romantische leven van miljoenen zwarte vrouwen met een donkere huidskleur, waaronder ik, belemmerd. We zijn niet zo gewaardeerd als onze lichtgekleurde tegenhangers bij het zoeken naar romantische partners, onze dating pool beperkt als gevolg van iets zo willekeurig als schoenmaat.

Net als andere systemen van raciale ongelijkheid, Amerikaanse colorisme is geboren uit de slavernij. Toen slavenmeesters tot slaaf gemaakte vrouwen verkrachtten, kregen hun onwettige nakomelingen met een lichtere huidskleur een voorkeursbehandeling boven hun donkere tegenhangers, die vaak in huis werkten in plaats van op het land. Deze volgorde is sindsdien door systematisch racisme in stand gehouden en door zwarte mensen geïnternaliseerd. Ik heb veel herinneringen aan vernedering vanwege mijn huidskleur, maar de meest indringende is die van de middelbare school: twee meisjes giechelden in mijn geschiedenisklas in Georgia tijdens de vertoning van een documentaire over slavernij. Terwijl de film uitlegde hoe vooroordelen over huidskleur ontstonden, fluisterde een meisje – biraciaal, hazelnootogig en het enige andere zwarte meisje in de klas – dat zij huisslaaf zou zijn geweest, maar dat ik veldslaaf zou zijn geweest. Terwijl het beroemde beeld van geslagen Peter op het scherm speelde, zakte ik onderuit in mijn stoel, in stilte groetend om het gewicht van de onderdrukking op mijn 12-jarige schouders.

In veel opzichten is er sinds die dag niets veranderd. Donkere huid komt nog steeds niet alleen met de verwachting van lagere klasse, maar verminderde schoonheid, om nog maar te zwijgen van onreinheid, mindere intelligentie en een verminderde aantrekkelijkheid. Ondertussen zien we overal waar we kijken, vrouwen zoals ik die succesvolle zwarte mannen koppelen aan vrouwelijke partners met een lichte huidskleur die de papieren zak-test doorstaan – een overblijfsel uit de tijd van de Wederopbouw, waarin de enige zwarte mensen die de aandacht waard waren, lichter moesten zijn dan een papieren zak. Deze “test” werd zelfs ingevoerd op plaatsen zoals historisch zwarte hogescholen en universiteiten als een informeel onderdeel van het toelatingsproces.

Vandaag de dag bestaat deze gradatiediscriminatie nog steeds. “Het is typisch om zwarte vrouwen met een lichte huidskleur te zien als representatief voor schoonheid in de zwarte gemeenschap en daarom zeer begeerlijk voor echtgenoten met een hoge status,” zegt Dr Margaret Hunter, die sociologie doceert aan Oakland’s Mills College en al meer dan twee decennia de relatie tussen huwelijk en colorisme bestudeert. Hunter vat het als volgt samen: “Zwarte vrouwen trouwen in het algemeen minder dan andere rassen, maar zwarte vrouwen met een donkere huidskleur trouwen met mannen met een lagere sociale status dan de zwartste vrouwen met de lichtste huidskleur.”

Hoe lichter de tint, hoe groter de kans op een huwelijk

Jasmine Turner, eigenaar van BlackMatchMade, een matchmakingbedrijf uit Chicago, beaamt dat dit alle zwarte vrouwen treft. “Eerlijk gezegd denk ik dat zwarte vrouwen de neiging hebben om hun normen te verlagen omdat ze uitdagingen vinden in dating. Nu merk ik dat zwarte vrouwen zoiets hebben van ‘Weet je wat, zolang hij een goede baan heeft en hij is een goed mens …’ Het maakt niet uit hoe succesvol ze zijn, ze staan open om met hem te daten.”

Ik ben nooit iemand geweest die genoegen neemt. Ik heb deze houding naar de app, alleen op zoek naar mannen die betaald werk en redelijk fatsoenlijk uitzien. Maar ik begrijp zeker wat ze bedoelt. Vroeger gaf het daten me het gevoel dat ik een aantal van mijn must-have criteria – een universitaire opleiding, een vaste baan, en in staat en bereid om te betalen voor de eerste date – moest laten vallen om een match te vinden. Mijn moeder heeft me er zelfs voor uitgescholden en zei dat ik mijn normen moest verhogen: “Ik heb veel afspraakjes gehad, en geen enkel meisje zou ooit voor een eerste afspraakje moeten betalen!”

Maar mijn gevoel van een noodzakelijke verlaging van de normen is bevestigd door onderzoek van Dr. Darrick Hamilton, een hoogleraar economie en sociologie aan de Ohio State University. Hamilton verzamelde informatie uit de Multi-City Study of Urban Equality van 2003 om vast te stellen waarom zo veel vrouwen met een donkere huidskleur die uitgaan met mannen vrijgezellen blijven. Zijn onderzoek was bedoeld om aan te tonen hoe de onevenwichtigheid van in aanmerking komende zwarte mannen – rekening houdend met hoge opsluitingspercentages en een beperkte arbeidsmarkt – de huwelijksmarkt beïnvloedt.

Uit zijn onderzoek blijkt dat een schaarste aan beschikbare echtgenoten met een “hoge status” (gedefinieerd als een hoger opleidingsniveau, niet opgroeien in de bijstand, afkomstig uit buurten waar minder criminaliteit was), zwarte mannen effectief de controle laat houden over het dating selectieproces. Uit zijn gegevens bleek dat 55% van de vrouwen met een lichte huidskleur getrouwd was, terwijl slechts 23% van de vrouwen met een donkere huidskleur de bezem erdoor had gehaald. Met andere woorden, hoe lichter de vrouw, hoe groter de kans op een huwelijk. “Een van de resultaten die we vonden was dat zwarte vrouwen met een ‘hogere status’ een grotere straf kregen op de huwelijksmarkten dan vrouwen met een lagere sociaaleconomische status.”

Volgens zijn onderzoek ben ik de belichaming van de ‘hoge status’-optie. Universitair opgeleid, familiale middenklasse achtergrond, leeftijd 16-30, valide. Maar volgens de vergelijking heb ik niet het “sociale kapitaal” (lees: huidskleur) om een kwaliteitsmatch te zoeken.

Maar voordat ik zelfs maar aan een huwelijk kan denken, moet ik eerst de datingfase voorbij zijn. Turner zegt dat ze vaak ziet dat zwarte mannen perfect geschikte vrouwen met een donkere huidskleur links laten liggen. “Zwarte mannen zullen zeggen: ‘huidskleur doet er niet toe’, maar ze geven misschien die vrouw met een lichtere huidskleur die heel vergelijkbaar is met een vrouw met een donkere huidskleur een kans, terwijl ze die vrouw met een donkere huidskleur geen kans zouden geven.”

De effecten spelen zich af in het leven van vrouwen zoals ik en mijn vriendin Larissa. We praten meestal graag over sciencefictionboeken en reizen, maar vandaag vraag ik haar of ze zich ooit door mannen minderwaardig heeft gevoeld vanwege haar huidskleur. “Soms voel ik hun ogen van me afglijden naar het mooie blanke meisje naast me, of zelfs naar het blanke Yara Shahidi-type,” zegt ze, met een vleugje verdriet in haar stem. Hoewel ze zichzelf wel ziet trouwen, weet ze niet of ze met een zwarte man zal eindigen. “Ik zie mezelf niet per se met een zwarte man door het gangpad lopen. Niet omdat ik ze heb afgeschreven of omdat ik het niet wil, maar gewoon realistisch, gebaseerd op hoe het datingleven me heeft behandeld en hoe ik ben benaderd.”

05:55

Julie Wadley van de matchmakingdienst EliSimone in North Carolina, die zich richt op een overwegend zwarte klantenkring, heeft deze dynamiek in haar vakgebied waargenomen. “Ik heb collega’s gehad die zeiden: ‘Hé, ik heb een zwarte klant en hij staat open voor elk ras’. Ik heb zoiets van ‘Oh, OK, geweldig! Ik zal je een paar matches sturen die passen bij wat hij zoekt. Dan komen ze terug en zeggen, ‘Ze ziet er te etnisch uit’.”

Ik weet precies wat ze bedoelt, maar ik vraag het toch: “Wat zou ’te etnisch’ betekenen, in termen van uiterlijk?”

“Donkere huid. Iemand die waarschijnlijk bruin tot donker van huid is. Iemand met natuurlijk haar. Iemand die boven de maat van zes is,” antwoordt ze. “Ik durf er 5.000 dollar om te verwedden dat al mijn zwarte collega’s dat hebben meegemaakt. Waar ze terugkomen en zeggen: ‘Uh, nou, hij is alleen op zoek naar iemand die heel blank is’; of, ‘Hij is op zoek naar iemand met een lichte huidskleur’.”

Toch, vertelt Wadley me, hoopte ze dat ik geen “wee mij, niemand wil donkere meisjes” artikel aan het schrijven ben. Ik huiver als ik het hoor, en hoop diep van binnen op hetzelfde. Maar dit onderwerp leent zich niet voor optimisme.

‘Het gaf me het gevoel dat ik nooit gewild zou zijn’

Tijdens het schrijven van dit stuk komt een herinnering boven die ik al lang vergeten was. Op de universiteit, in de rij voor de veiligheidscontrole voor studentenhuizen, kwam ik een vriend van mijn vroegere kamergenote tegen. Ik informeerde naar iets dat iemand had gezegd. Onmiddellijk veranderde zijn gezicht van vreugde in woede. “Je bent te donker om zo tegen mij te praten, Dream,” snauwde hij. Gekwetst tot het punt van woede, snauwde ik en liep weg. We hebben nooit meer een gesprek gehad.

Ik blader doelloos door de app op een late avond, swipend links, rechts, rechts, links. Ik heb maar een paar matches gemaakt sinds ik hem de week ervoor heb gedownload. Dan kom ik een profiel tegen. “Ik ga alleen uit met vrouwen met een lichte huidskleur…” staat er in zijn bio, ook al komt zijn huidskleur overeen met de mijne. Ik was in eerste instantie niet van plan om naar rechts te swipen – hij was niet leuk – maar ik voel nog steeds de kriebels van mijn tweedejaarsjaar. Ik rol met mijn ogen, en swipe naar de volgende.

Ik zou graag willen denken dat ik volwassen ben geworden sinds die 19-jarige die werd beledigd aan de poort van mijn studentenhuis. Mijn donkere huid is niet iets om je voor te schamen, zelfs als vroegere minnaars duidelijk maakten dat ze zich schaamden om met mij geassocieerd te worden. Ik heb het allemaal al meegemaakt – ik ga met iemand uit, maar onze relatie is geheimzinnig: handen die alleen privé de jouwe vasthouden, een tegenzin om je aan familie en vrienden te presenteren, kussen die je lippen alleen ontmoeten als niemand anders het kan zien.

Ik haat het dat ik heb moeten smeken om legitimiteit in mijn intieme relaties. Ik haat het dat mijn vrienden dat ook hebben moeten doen. Ik wil liefde, maar mijn gevoel van eigenwaarde is een te hoge prijs om te betalen.

Sharlene en ik ontmoetten elkaar op een Kendrick Lamar-concert tijdens ons eerste jaar van de universiteit en we zijn sindsdien in contact gebleven. Wetende dat ze soortgelijke gevoelens over dating in het verleden heeft gedeeld, neem ik contact op, in de hoop mijn perspectief op de zaak te vervolledigen. “Ik heb het gevoel dat vrouwen met een donkere huidskleur gewoon de vrouwen waren die mannen achter gesloten deuren hadden. Ze waren niet trofeevrouw genoeg om aan de wereld te laten zien. Iemand wilde niet met mij pronken, maar voor je het weet, hebben ze een lichter iemand en pronken ze met hen … Het gaf me het gevoel dat ik nooit gewild zou zijn.”

Deflated, praat ik met Elizabeth, mijn voormalige tweedejaars kamergenoot, die nu in haar derde jaar van de rechtenstudie zit. Ik vraag of een partner iets onbeschoft tegen haar heeft gezegd vanwege haar huidskleur. Ze noemt een man die ik ken, tot mijn ontsteltenis. “Er was gewoon een opmerking die hij een keer maakte. ‘Ik wil een blanke familie’.” Ze lacht: “Dat vond ik zo raar, want jij zegt dat je een blank gezin wilt. Ik kan je dat niet geven! Waarom praat je tegen me? “Ik wil een blanke familie.” Die woorden blijven me de rest van de dag bij, ze wegen als een baal katoen. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik vraag me af: zijn vrouwen met een donkere huidskleur slechts de plaatsvervangers tot ze hun gewenste match ontmoeten? Willen al deze mannen echt alleen maar blanke gezinnen?

Een paar nachten in de app, verschijnt er een andere man op mijn scherm – fatsoenlijk uitziend en schijnbaar betaald werk. Ik ben licht geïnteresseerd. Zijn profiel bio is slechts een regel: “Hoe donkerder de bes, hoe zoeter het sap.”

Mijn onmiddellijke gedachten waarschuwen me voor een mogelijke fetisj. Daten met een donkere huidskleur heeft vaak een tweesnijdend zwaard: we zijn ongewenst, behalve door mannen die een ervaring van ons willen maken, waarbij onze persoonlijkheid helemaal buiten beschouwing wordt gelaten. We worden lege objecten, voertuigen voor plezier, in plaats van multi-dimensionale wezens.

Hunter verwoordt dit sentiment. “Tegelijkertijd is er ook een soort fetisjisering van de donkere huid. Dus soms hoor je mensen zeggen ‘ik val alleen op vrouwen met een donkere huid’ of dat ‘een donkere huid sexy is’ of iets dergelijks,” vertelt ze me. “Niet dat die dingen niet waar of goed zijn, maar ze zijn ook een soort objectivering of seksualisering op een manier die niet noodzakelijk de oplossing is voor de discriminatie. Het is eigenlijk een omkering.”

De vrijgezel op mijn scherm heeft dezelfde mahoniehouten huidskleur als ik. Maar ik ben op mijn hoede dat hij, net als andere zwarte mannen, slachtoffer wordt van deze vorm van objectivering. Ik herinner me hoe Sharlene haar frustraties uitte over het feit dat haar schoonheid enkel als huidskleur werd gezien. “We kunnen niet gewoon een complimentje krijgen,” klaagt ze. “Ik weet dat mensen denken dat mij de hele tijd chocolade noemen, of praten over ‘je huid is mooi’ een compliment is. Maar waarom kan ik niet gewoon mooi zijn?”

Ik hoor wat zij en Dr Hunter zeggen, maar mijn keuzes zijn beperkt. Ik voel me beperkt; ik ben zo gemaakt. Uiteindelijk veeg ik naar rechts. Mijn scherm wordt donker en zegt dat er een match is gemaakt. We chatten, maar de vonk is er niet.

Maar drie weken nadat ik lid ben geworden van de app, heb ik eindelijk een pas op de plaats gemaakt en begin ik meer plezier te hebben. Ik heb gematched met iemand die lijkt veelbelovend. Hij is slim, we werken in dezelfde branche, en onze gesprekken online zijn aangenaam geweest. Ik vraag hem om af te spreken, en hij stemt toe.

We spreken af in een eetgelegenheid; voor mij is het een klein stukje lopen en een trein door de stad, maar het voelt als een wereld ver weg. Een heleboel hoop loopt door me heen op de weg erheen. Ik hoop dat ik me in het echt net zo tot hem aangetrokken voel als online. Ik hoop dat hij me niet zal vermoorden.

Ik nader de hal, haal diep adem, en maak mijn vingers klaar om de deur open te trekken. “Daar gaan we,” fluister ik tegen mezelf.

• Deel je ervaring met colorisme: gebruik de hashtag #ShadesofBlack op sociale media