ASPEN, Colo.-Wanneer een groep mensen van middelbare leeftijd bijeenkomt om te klagen over twintigers, gaat het er meestal over dat ze altijd sms’en, of dat ze te veel tijd op de sociale media doorbrengen, of dat ze terug naar hun ouders gaan omdat ze bang zijn om gewoon naar een bedrijfseigenaar toe te stappen, hem recht in de ogen te kijken en om een baan te vragen.
Maar op het Aspen Ideas Festival dinsdag, werd een unieke millennial grief geventileerd:
Kinderen deze dagen, ze weten gewoon niet hoe ze verliefd moeten worden.
Erika Christakis, een docent aan het Yale Child Study Center, is een voormalig co-master in een van de studentenresidentiezalen aan Harvard. Ze zegt dat tijdens haar tijd daar, studenten haar herhaaldelijk zouden vertellen dat ze geen tijd hadden voor relaties – een sentiment dat sterk verschilde van haar eigen college-ervaring.
“Dat was zo’n andere ervaring dan mijn college-ervaring,” vertelde ze een menigte op de conferentie, die gezamenlijk wordt georganiseerd door The Atlantic en het Aspen Institute. “Dat werd beschouwd als een overgangsrite. Het werd beschouwd als onderdeel van het zijn van een nieuw volwassen persoon dat je zou proberen om mensen te leren kennen op een meer intieme manier.”
De panelleden gooiden elk hun theorieën voor de achteruitgang van college dating:
Christakis denkt dat het komt omdat college studenten deze dagen te veel gericht zijn op het opbouwen van cv’s en carrièrevoorbereiding. Ze worden geïndoctrineerd in de cultus van buitenschoolse activiteiten op de middelbare school, en de betrokkenheid obsessie blijft de hele universiteit bijna als door inertie. “Het is ‘ik ben secretaris van dit’ en ‘ik ben directeur van dat’,” zei ze. “
Meer in deze reeks
Rachel Greenwald, een auteur en dating coach, denkt dat het komt omdat de meeste college “relaties” nu plaatsvinden binnen de context van een korte seksuele ontmoeting, of “hookup,” zoals de jongeren zeggen. “Romantiek,” zei ze, “heeft de weg van cursief handschrift gegaan.”
Een recente studie van de American Psychological Association wees uit dat tussen de 60 en 80 procent van de Noord-Amerikaanse college studenten een hookup heeft gehad, ook al zei 63 procent van de college mannen en 83 procent van de college vrouwen dat ze de voorkeur zouden geven aan een traditionele relatie.
“Door zich voor te bereiden op seks, putten ze zichzelf emotioneel uit,” zei Greenwald. “Ze zijn in training om … weg te gooien, te negeren, om hun emoties in te slikken, zodat ze kunnen deelnemen aan de angst-veroorzakende maar gemeenschappelijke dynamiek die de hookup cultuur is.”
Lori Gottlieb, een Atlantic contributor, auteur en psycholoog, denkt dat het komt omdat millennials zo zijn vertroeteld door hun ouders en leraren dat ze nu niet in staat zijn om de meningen en realiteiten van anderen te accepteren. Wat het moeilijk maakt wanneer, in een relatie, je realiteit is dat je naar de boerenmarkt gaat en samen een gezonde salade maakt, en de realiteit van je partner Starcraft is.
Gottlieb denkt ook dat college kids niet meer weten hoe ze face-to-face met elkaar moeten omgaan. (Altijd maar sms’en.) Ze wijst erop dat een nieuwe klas van Boston College studenten opdraagt om uit te gaan op afspraakjes – het cursuswerk omvat een discussie over “welke woorden je moet zeggen” als je iemand mee uit wilt vragen.
Ook de universiteit van Illinois houdt nu workshops over onderwerpen als “College Dating: Uncovering the Dating Scene.” Duke University biedt een adviesreeks over “Hoe verliefd te zijn.” Studenten leren “hoe verliefd te worden … inclusief het herkennen wanneer dit kan gebeuren,” evenals hoe effectief te communiceren, hoe te herkennen wanneer genoemde liefde “giftig” is, en hoe te weten wanneer het tijd is om het uit te maken.
Slecht ontbrekend in deze lijst: Intro to Back-rubs, Peaceable Joint IKEA Expedit Assembly, Advanced Topics in Netflix Negotiation.
Christakis denkt dat de toekomst misschien meer van dit soort cursussen in petto heeft, zowel voor studiepunten als niet. Relaties maken ons gelukkig, en ze kunnen een deel zijn van wat we nodig hebben om ons succesvol te voelen. En voor zover universiteiten laboratoria zijn van succesvolle volwassenheid, zijn cursussen over relaties “volledig verenigbaar met de academische missie van de universiteit,” zei ze.
Gottlieb zei dat de nadruk op universiteitscampussen tegenwoordig lijkt te liggen op onafhankelijkheid, of het idee dat studenten zich niet te snel moeten settelen. Maar ze zei dat ze ook jonge-volwassen psychotherapie cliënten ziet die zich eenzaam voelen ondanks hun succes in hun carrière. Als universiteitsstudenten beter toegerust zouden zijn om relaties aan te gaan en te onderhouden, zo denkt ze, dan zouden ze zich op volwassen leeftijd meer vervuld voelen.
Bij het verlaten van de sessie kwam ik een groep van drie moeders van kinderen in de universiteitsleeftijd tegen, die heftig discussieerden over de punten van de panelleden. Zij leken het erover eens te zijn dat een van de redenen waarom de studenten van vandaag zo verloren lijken als het gaat om een aantal basisfuncties van volwassenheid, was dat hun ouders (dat wil zeggen zijzelf) hun handen een beetje te stevig vasthielden gedurende hun jeugd. Voor elk probleem was er een ouderavond, voor elke gesloten deur een telefoontje. De bevoorrechte jeugd van tegenwoordig mag nooit blauwe plekken oplopen, dus hoe kunnen we van hen verwachten dat ze op zoek gaan naar de blauwe plekken van de liefde?
Ik vroeg een van de vrouwen of ze lessen op de universiteit over daten een goed idee vindt.
“Nee. We moesten het gewoon zelf leren,” zei ze. “Op deze manier zijn het weer de volwassenen die alles leiden.”