Kate Gray is de moeder van William, een actieve peuter wiens ernstige val bijna een tragedie werd.
Ik noem William mijn pittige kind. Zoals veel 3-jarigen houdt hij van rennen en springen, en doet dat zonder het minste gevoel van angst. Zijn tomeloze energie is altijd een van zijn meest innemende eigenschappen geweest, maar in een fractie van een seconde heeft het hem ook bijna voorgoed van ons weggenomen.
Een paar dagen voor Kerstmis moesten mijn man Mark en ik nog wat klusjes doen voor de feestdagen, dus besloten we de drukte voor te zijn door ’s ochtends vroeg op pad te gaan. Toen we de voordeur uitliepen, stonden William en ik naast elkaar, slechts centimeters van elkaar verwijderd. Plotseling draaide hij zich om terug te gaan naar de deur en verloor op een of andere manier zijn voet. Hij viel achterover van de trap en stootte zijn achterhoofd tegen de bakstenen stoep toen hij landde. Toen ik hem optilde om zijn gehuil te stillen, zag ik geen enkel teken van verwonding. Geen ganzenei of buil, zelfs geen schrammetje. In minder dan vijf minuten was hij gestopt met huilen en waren we aan onze drukke dag begonnen.
Nadat onze boodschappen gedaan waren, begonnen we met het ordenen en inpakken van cadeaus terwijl William naar een van zijn favoriete kerstfilms keek. Maar kort na het aanzetten van de TV begon hij te klagen dat zijn hoofd pijn deed. Mark ging bij hem kijken, en binnen een paar minuten moest die arme William overal overgeven. We legden hem in bad om op te ruimen en merkten hoe lusteloos hij was. Hij was zo moe dat hij zelfs begon in te dommelen, daar in het bad.
Plotseling kwam de val van die ochtend weer in ons op en we kleedden hem snel aan en gingen naar de eerste hulp in het MetroWest Ziekenhuis, om te behandelen wat we dachten dat een hersenschudding was. De artsen van de eerste hulp bestelden een CAT-scan, waaruit bleek dat zijn val veel ernstiger was; William had een schedelbasisfractuur opgelopen en bloedde aan de rechterkant van zijn hersenen. Om het letsel zo goed mogelijk te kunnen behandelen, zei het personeel dat William met spoed naar het Children’s Hospital Boston zou moeten worden gebracht. Het transportpersoneel was geweldig en verzekerde me dat Williams vitale functies goed waren en dat het feit dat hij alert was en sprak, zeer goede tekenen waren.
De rit leek een eeuwigheid te duren, maar William was te zeer in beslag genomen door de spanning van een ambulancerit om het op te merken. Toen we door de deur kwamen, stond er een team van artsen te wachten. Dr. Liliana Goumnerova legde snel uit dat William een indrukwekkende bloedprop had die ongeveer 2 cm in zijn hersenen drukte, en dat ze om de druk te verlichten een stuk uit zijn schedel zouden moeten halen en vervolgens de prop zouden moeten verwijderen. Daarna zou Williams schedel weer in elkaar worden gezet en met een titanium plaat worden verstevigd.
We konden nog snel een paar woorden tegen William zeggen voordat ze hem verdoofden en naar de operatiekamer brachten. Het was onwerkelijk om te zien hoe artsen en verpleegkundigen mijn baby door een lange ziekenhuiszaal wegvoerden, alsof het iets uit een nachtmerrie was, en ik wilde alleen maar wakker worden.
Na wat weken leken, kwam Dr. Goumnerova met een brede glimlach naar ons toe, om ons te vertellen hoe goed de operatie was verlopen en dat William nu lekker lag te rusten. Toen we hem mochten zien, was het een hele schok om zijn kleine hoofdje te zien, omwikkeld met witte gaasjes en infuuslijnen die in beide armen prikten. Maar zodra hij zijn oogjes opende, smolt al onze ongerustheid weg en maakte hij plaats voor een golf van opluchting. De verpleegsters gaven ons toestemming om bij hem in bed te kruipen en terwijl we elkaar vasthielden, besefte ik eindelijk hoeveel ongelooflijk geluk we hadden gehad.
We brachten de volgende dag en nacht in het ziekenhuis door terwijl William zorgvuldig in de gaten werd gehouden. Een herhaalde CAT-scan toonde aan dat zijn hersenen weer waren waar ze moesten zijn en dat de bloeding was gestopt. Amper 24 uur na een spoedoperatie aan de hersenen waren we op weg naar huis om Kerstmis te vieren. Onnodig te zeggen dat we, toen we de cadeautjes openden, wisten wat ons ware geschenk was geweest.
Vandaag is William weer de oude. Hij rent, springt en is nog even levendig als altijd. Af en toe praat hij over zijn “boo-boo,” maar lijkt verder onaangedaan over de beproeving die hem bijna fataal werd. Als ik aan die dag denk, ben ik de dokters en verpleegsters die mijn zoon hebben gered, eeuwig dankbaar. Mensen die die ochtend vreemden voor me waren, werden tegen zonsondergang enkele van de belangrijkste mensen in mijn leven. Ik kan ze nooit genoeg bedanken voor hun toewijding en zal nooit vergeten wat ze voor mijn gezin hebben gedaan.
Kijk naar Thrive’s 2010 wrap up: reflecties van auteurs en onze favoriete verhalen van het afgelopen jaar