De mensheid moet de realiteit onder ogen zien dat zij niet tot in het oneindige afhankelijk kan blijven van de verbranding van steenkool, gas en olie voor het grootste deel van haar energiebehoeften. In het onvermijdelijke proces van geleidelijke vervanging van fossiele brandstoffen kunnen vele energietechnologieën worden overwogen en de meeste zullen voor specifieke toepassingen worden ingezet. Op lange termijn zijn wij echter van mening dat kernsplijtingstechnologie de enige ontwikkelde energiebron is die in staat is de enorme hoeveelheden energie te leveren die nodig zullen zijn om moderne industriële samenlevingen veilig, economisch, betrouwbaar en op duurzame wijze te laten functioneren, zowel wat het milieu als wat de beschikbare hulpbronnen betreft. Bijgevolg moet kernsplijting een belangrijke rol spelen in deze noodzakelijke omschakeling van het energievoorzieningssysteem van de 21e eeuw.
In een eerste fase van deze noodzakelijke wereldwijde energietransformatie moet de nadruk worden gelegd op de omschakeling van het grootste deel van ’s werelds capaciteit voor de opwekking van elektrische energie van fossiele brandstoffen op kernsplijting. Dit kan realistisch gezien binnen enkele tientallen jaren worden verwezenlijkt, zoals in Frankrijk reeds is gebeurd in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Een dergelijke energieomschakeling zou de mondiale uitstoot van kooldioxide drastisch verminderen, en ook andere belangrijke broeikasgassen zoals methaan terugdringen. Omdat methaan een krachtig broeikasgas is, zal de vervanging van kolengestookte centrales door gasgestookte centrales niet noodzakelijkerwijs leiden tot een vermindering van de uitstoot van broeikasgassen, zelfs niet bij een relatief geringe lekkage van het aardgas in de atmosfeer.
De energiebronnen die in de volksmond bekend staan als “hernieuwbare energiebronnen” (zoals wind- en zonne-energie), zullen het moeilijk krijgen om de benodigde hoeveelheden energie op duurzame, economische en betrouwbare wijze te leveren. Ze zijn inherent intermitterend en afhankelijk van noodstroomvoorziening of energieopslag als ze gebruikt willen worden voor de levering van elektrische basisbelasting aan het net. Deze noodstroomvoorziening moet flexibel zijn en is in de meeste gevallen afkomstig van de verbranding van fossiele brandstoffen (voornamelijk aardgas). Als zij op deze wijze worden gebruikt, voldoen intermitterende energiebronnen niet aan de eisen van duurzaamheid, noch zijn zij economisch levensvatbaar omdat zij overbodige, onderbenutte investeringen in capaciteit voor zowel opwekking als transmissie vereisen.
Intermitterende energie-installaties zullen, in combinatie met gasgestookte noodstroominstallaties, in veel gevallen een gecombineerde uitstoot van broeikasgassen blijken te hebben die hoger is dan die van stand-alone kolengestookte centrales met een gelijke opwekkingscapaciteit. Overwogen moet worden om landen met een grote intermitterende opwekkingscapaciteit een netaansluitingsvergoeding op te leggen om aangrenzende landen te compenseren voor het gebruik van hun onderling gekoppelde elektriciteitsnetten als noodstroomvoorziening. Ook intermitterende energiebronnen hebben de neiging de stabiliteit van het net negatief te beïnvloeden, vooral naarmate hun marktpenetratie toeneemt.
Het alternatief – specifieke energieopslag voor aan het net gekoppelde intermitterende energiebronnen (in plaats van noodstroom) – is in veel gevallen nog niet economisch levensvatbaar. Intermitterende bronnen plus opslag kunnen echter economisch concurrerend zijn voor lokale elektriciteitsvoorziening in geografisch geïsoleerde regio’s zonder toegang tot een groot elektriciteitsnet. Toch zal zelfs dan nog kernsplijtingsenergie nodig zijn om het grootste deel van de fossiele brandstoffen deze eeuw te vervangen.