Zoveel in de nieuwe Verenigde Staten was nieuw – een democratie in een wereld vol monarchieën, een gekozen president in plaats van een koning, een volk dat de rechten en verantwoordelijkheden van burgers had opgeëist, om er maar een paar te noemen – dat het geen verrassing zou moeten zijn dat de locatie van een hoofdstad aan de orde zou worden gesteld door de grondleggers van de Amerikaanse grondwet. De enige andere hoofdstad die uit het niets werd “geschapen” was St. Petersburg, en die stad ontstond op bevel van tsaar Peter I als een van zijn voortdurende pogingen om Rusland te verwestersen. Alle andere hoofdsteden waren de zetels van de koninklijke macht en de thuishaven van de vorst. De regering was gegroeid rond het hof van de vorst.
De grondleggers realiseerden zich dat welke hoofdstad ook werd gekozen, het een federale stad moest zijn, niet een die door een staatsregering werd gecontroleerd. Geen enkele staat mocht een voordeel hebben ten opzichte van de andere staten, en de federale regering moest de baas zijn over haar eigen huis. In Artikel I, Sectie 8, van de grondwet staat dat het Congres de macht heeft “om exclusieve wetgeving uit te oefenen in alle gevallen van welke aard dan ook, over een district (niet meer dan tien vierkante mijl) dat, door afstaan van bepaalde staten, en de aanvaarding van het Congres, de zetel kan worden van de regering van de Verenigde Staten”. Misschien erkennende dat het vastleggen van een locatie een vroegtijdige belemmering zou vormen voor de oprichting van een federale regering, lieten de grondleggers de vestigingsplaats ongespecificeerd. De kwestie werd geregeld toen het Congres op 16 juli 1790 de “Act for Establishing the Temporary and Permanent Seat of the Government of the United States” aannam; deze wet was meer algemeen bekend als de “Residence Act”.
Dit stuk wetgeving was een compromis over twee belangrijke punten van zorg voor het Congres. Het ene was een voorstel dat de federale regering de onbetaalde schulden zou overnemen die de staten tijdens de Revolutie hadden gemaakt. Alexander Hamilton was van mening dat een dergelijke actie noodzakelijk was om de goede trouw en het krediet van de federale regering te vestigen, zodat de Verenigde Staten hun plaats onder de naties van de wereld op een gezonde financiële basis zouden kunnen innemen. Dit idee werd echter niet geheel aanvaard, omdat de meeste zuidelijke staten hun schulden hadden betaald en niet graag zagen dat andere staten zouden profiteren van het voorstel van de nationale regering. Een ander punt van zorg was de locatie van de nationale hoofdstad. De noordelijke staten wilden de hoofdstad in hun deel van het land, bij voorkeur ergens in Pennsylvania of New York. Uiteindelijk steunden de zuidelijke Congresleden de overname van de staatsschulden en steunden de noordelijke leden de wetgeving die president George Washington in staat zou stellen de locatie van de hoofdstad te kiezen ergens langs een 80 mijl lang traject van de Potomac-rivier. Deze twee kwesties waren een voorbode van de conflicten tussen Noord en Zuid die het functioneren van de regering in de eerste zeventig jaar van de natie vaak zouden dwarsbomen. Maar voor het ogenblik werd een compromis bereikt.