De buon fresco techniek bestaat uit het schilderen met in water gemalen pigment op een dunne laag natte, verse, kalkmortel of pleister, waarvoor het Italiaanse woord intonaco is. Door de chemische samenstelling van het pleister is een bindmiddel niet nodig.
Na een aantal uren reageert het pleister met de lucht in een proces dat carbonatatie wordt genoemd. Deze chemische reactie fixeert de pigmentdeeltjes aan het oppervlak van het pleister in een beschermend kristallijn netwerk dat bekend staat als de kalkkorst.
Het voordeel van Buon fresco is de duurzaamheid. Bij fresco-secco daarentegen wordt de kleur geen deel van de muur en heeft deze de neiging na verloop van tijd af te bladderen. Het grootste nadeel van Buon fresco is dat het snel moet gebeuren zonder fouten te maken.
De schilder pleistert en schildert slechts zoveel als in een dag kan worden voltooid, wat de Italiaanse term voor elk van deze delen verklaart, giornata, of een dag werk. De grootte van een giornata varieert naar gelang van de complexiteit van het schilderij dat er deel van uitmaakt. Een gezicht, bijvoorbeeld, kan een hele dag in beslag nemen, terwijl grote delen van de lucht vrij snel kunnen worden geschilderd.