Wizard People, Dear Reader (2004) is een “boek op band” dat bedoeld is om over Harry Potter and the Sorcerer’s Stone te spelen in plaats van het originele geluidsspoor. Deze oefening in hilariteit is gemaakt door Brad Neely en is te vinden op Illegal-Art.
 |
Dit artikel over literatuur is een stomp. U kunt Wikiquote helpen door het uit te breiden. |
Hoofdstuk EEN
Uit de schaduwen van God weet welke dimensie, stapt de oudste tovenaar in de boeken…Hij is duidelijk een machtig beest en loopt waardig, ondanks zijn leeftijd en kleding.
Door de stratus scheurend daalt niemand minder dan Haggar, de Verschrikkelijke – een reusachtige man, die je, als je niet beter wist, zou kunnen aanzien voor een gigantische harige vrachtwagen…
Terwijl Haggar zijn tanden knarst in innerlijke strijd en bijna verdrinkt in snotterige, angstige tranen, zegt zijn meester, Perkamentus, dat hij maar in de auto moet wachten als het moet!
Hoofdstuk TWEE
(van gebraden Beefy Weefy): hij is inderdaad een gemeen kotertje, dat borderline achterlijk is en elke stomme zin die hij in elkaar weet te flansen vochtig moet uitschreeuwen
Ho, Ho, Beste Lezer… het lijkt erop dat oom Zoutvarkentje enig idee heeft van Harry’s magische brein. Zijn gezicht…is het ergste.
De familie lijkt gelukkig…met niets. een reusachtige Birmese luipaard-etende slang koestert zich voor hun varkensgezicht..als een gedicht, en natuurlijk willen ze dat het voor hen danst… maar niet onze Harry, deze lieve tovenaar in remissie is psychisch verbonden met het mooie slangenwezen, en droomt ervan luipaarden, zwijnen…en dikdiks te eten…
Maar neef Roast Beefy ziet wat actie en rent erheen om het te verpesten, Harry verliest het helemaal en breekt Roast Beefy goed met een Glas-Be-Gone spreuk- WAooosh! – de verschrikkelijke neef morst zijn reet in de kooi terwijl het achterover liggende beest zich nobel opricht en… Harry bedankt terwijl hij in de nachtmerrieharten van alle Dreuzels in de buurt sluipt…
En wat denk je lieve lezer, de voorzienigheid moet een glas-terug spreuk hebben uitgesproken, want kijk eens naar de nieuwe aanwinst van de dierentuin: het is een toneelstuk, een tragi-komedie! de Klaagzang van gebraden Beefy O Weefy! ha-ha! De familie Porkins’ zijn voelbaar getroffen door schaamte. Ja Harry, lach maar… lach recht in hun ondenkbare gezichten.
Hoofdstuk DRIE
Als de familie Varken hun huis binnenkomt om te hergroeperen na Harry’s formidabele klap, probeert Oom Varken Flaps Harry’s pruik af te rukken voordat hij zich herinnert dat Harry een jongen is, en waarschijnlijk, zijn haar echt is…’Geen magie meer!’, raspt zijn keel, zonder zijn gebruikelijke jus glijmiddel. Zich realiserend dat zijn keel voedselloos is, vertrekt oom Piggins naar de keuken…
Harry in een spiraal van depressie, wendt zich tot de ontsnapping van de wereld van de miniatuur equine afficionada. Hij produceert menig wijn-spreuk, en is elke dag voor de middag dronken.
maar Harry’s aandacht wordt getrokken door het raam. Zonlicht: Harry zou bijna kunnen huilen om dit simpele geschenk van het universum. Als deze vreselijke mensen er niet waren geweest, zou hij huilen, maar hij mag geen zwakte tonen of anders geven ze hem op zijn donder!
Harry besluit dat dit …het is… dit is het moment, ik moet mijn slag slaan in deze verhulling van een sneeuwstorm, en ik neem één brief mee naar mijn kamer en fluister die tegen mijn paarden en kijk wat ze denken!… Oh, hoe de wijn praat!
Hoofdstuk VIER
Maar Blam!…Blam!…Blam!…aan de deur! De Porktown familie scharrelt in positie, maar wat de deur binnen stormt is veel meer dan verwacht: het is Haggar – de verschrikkelijke, de nachtmerrie van haar – een muur van een man, maar begraven onder zijn wollen borst is een hart dat …ik zou een baby toevertrouwen.
…Een kogel schiet de hemel in, de slaap van een engel onderbrekend
Nu, als je makkelijk huilt, wees dan voorzichtig hier, lieve lezers, want Haggar maakt voor Harry zijn allereerste verjaardagscadeau. Het is een taart, met de hand gemaakt, niet minder, door een krijger van de wind…
…Harry is verward, hoewel hij weet hoe hij zijn kaarten moet spelen– een man als deze zou in de markt kunnen zijn voor een sidekick. “Wat is Hogwart’s?”, een meesterlijk spel van Harry. Haggar stuntelt met woorden en lijkt door zichzelf in de steek gelaten. Het is duidelijk dat een side-kick voor Haggar kloten zou zijn.
“Nou dan, ‘Gewoon Harry’, stel ik me dan voor dat leeuwen gewoon leeuwen zijn, en Goden… gewoon Goden zijn…
Oom Dikke Trein spuwt zijn laster over Perkamentus terug en Haggar trekt hem een afschuwelijk gezicht en richt zijn magische paraplu en begint een spreuk te zeggen in de trant van, “praat nooit meer, Dikkie!” maar de kwijlende, smakkende kaken van Geroosterd Beefje Weefjes onderbreken hem, en ZAP! gaat Haggar met de paraplu, en VOILA! – Een opgekrulde Cheato schiet recht uit de billen van Geroosterd B’tje! – Woo-Hoo! Schreeuwt Harry – Het werd tijd dat hij die Cheato liet barsten! Hij probeert hem al jaren te baren! Herrrm heerrm herrm…
hou je van vliegende motorfietsen?… Harry antwoordt: “Alles is beter dan kruipen…
Hoofdstuk VIJFDE
De lezers, stel je muziek voor – la de da de da -Alive and Market Place-y — en violen die een pauze inlassen in de lucht met niet-bedreigend gerammel en een krans van tamboerijn die slechts lichtjes rinkelt…
Sweet Moustache!…Willikers! Harry kijkt naar kinderen die hun neuskraakbeen breken op de ruiten van bezemstelen. Dit IS de hemel.
Hoofdstuk ZES
Ze komen de foyer binnen tussen kwade, pasteuze, hobbige Ufgoody goblins. Zij runnen de geld show — Slimme rapen – deze needleteeth! Stel je een mens voor van ongeveer 3 jaar oud met een gewei-achtige neus en oren en een kwal over zijn hoofd gedrapeerd en dan in een Leprechaun-pak gestoken.
Weldra rijden ze naar de kluizen in een achtbaan. De griezeligste uitziende mensachtige in de wereld probeert rond te scharrelen op zijn maanvormige ledematen – het probeert koel te blijven, en beveelt Haggar en Harry om het te volgen. Hij doet de deur van het slot en loopt achteruit, terwijl hij probeert te lijken op wat hij denkt dat een cool uitziend persoon is, maar in werkelijkheid maakt hij Haggar en Harry doodsbang! Dit is iets tussen jou, mij en de kleine Paddy McGrossout, oké, HP?
Hoofdstuk ZEVEN
Narrator: (Harry kijkt naar de huid van de man, een eelt van een gezicht met ketchup. ‘Ik zal spreuken maken die me behoeden om op hem te lijken’ Harry maakt die mentale notitie, dat verzeker ik je. De mentale notities stapelen zich op…
Narrator: Ronde twee… een grotere toverstok, vermoedt hij, zal geschikt zijn. Harry, nu verveeld en moe, zwaait opnieuw. KABLOOMERS! DESTRRUCTI-ONNNN!
Vanders, met een ‘waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht?’ blik… De blik die ieders vader opheeft als hij schoenen en kleren voor zijn kind probeert uit te zoeken… ook al hadden ze daar al eerder aan gedacht, vanaf het begin eigenlijk… ze willen gewoon de middag rekken met nodeloos rondrijden en passen omdat ze niet weten wat ze met hun kinderen moeten doen. Nou… hij zet zo’n soort blik op. En muziek in overvloed vult de winkel…
Andere hoofdstukken
Narrator: Het publiek gaat uit z’n dak! De kampioenen in rood en geel zijn de overwinnaars, en Harry is uitgeput. De menigte vernietigt zijn kelen roepend Harry’s naam. Harry voelt zich goed bij zichzelf. Hij is daar beneden, een nieuwe god die een roeping heeft gevonden. Hij houdt die Snaai omhoog en blaast: Ik ben een prachtig dier! Ik ben een vernietiger van werelden. Ik ben Harry Fucking Potter! En, beste lezers, eindelijk was de wereld stil.
Narrator: En Harry antwoordt: ‘Ik wens je succes met het niet haten van je ouders omdat ze zo’n ondenkbaar persoon door elkaar hebben gehaald’. (To Snake)
Narrator: Net als alles op zijn plaats valt, wordt er een speciale levering voor Harry afgegeven door een postvogel. Het pakje wordt bedenkelijk bekeken, maar al snel scheuren de drie het papier los en verbazen zich over de inhoud. Wilikers! De bezem die ik al lang geleden in de Calgon Alley wilde hebben! De Necromo Denembros Alafosagoso! Wie kan dit gedaan hebben?!’ Nou, nou. Misschien…misschien was het Zachcastle McCormick. Knipoog knipoog, Harry. Knipoog. Knipoog.
Narrator: Als Ron de Machtige voor de hemelpoort heeft gestaan, begint hij die aan te klagen. Hij roept: ‘De hemel is voor hen die te bang zijn voor het niets, ik zal niet verder gaan dan mijn sterfelijke vlees zal dragen. Deze spiegel is het ziekbed van de hemel Harry, de eeuwigheid van mieterse leugens. Ronnie wil niets met de spiegel te maken hebben, hij is alleen bezig met het vlees en bloed van het nu. Dit vernietigt Harry. Ron laat hem achter om na te denken over zijn stomme spiegel, en het ontwerp van de kosmos versus de terminale schoonheid van het tovenaar zijn.
Narrator: 43 dagen lang, zit Harry voor de hemelpoort. Wachtend op God of op Ronnie die terugkomt en zich verontschuldigt. Maar tot Harry’s verbazing, daagt geen van beiden op. Alleen de bijna dode Perkamentus stuit op de wake. Harry is behoorlijk verzwakt, en eigenlijk verrast door Perkamentus’ aanwezigheid. Perkamentus begint met ‘wil je niet wat soep of chocolademelk, Harry? Kom weg van het hemels gemakkelijke leven. We hebben zo’n dappere, mooie krijger als jij nodig, hier, om te leven en om de slangen van het kwaad in tweeën te hakken. Hel, in tweeën, in drieën en in vieren! Jouw leven zal de afgunst zijn van de hemel en zijn slobberige inwoners. Nee Harry, het was de bedoeling dat je met ons, de levenden, mee zou gaan. Om te koersen met ons en ons bloed. Je zou eindigen als jouw deel van dat bloed bruin wordt op de Rotsen van Glorie. Jij en ik zullen vanavond drinken, Harry. We zullen drinken op de grenzen van het leven, op het parelachtige einde dat het niets van de dood is. Niet de eeuwige pansiness van de hemel!
Narrator:Perkamentus trilt van passie. Hij wenkt Harry om binnen te treden in de sfeer van mannelijkheid. Harry is gewikkeld in een buffelhuid, danst en schudt met pijl en boog, rond een ceremonieel vuur. Zijn overgangsritueel is hier, nu. Hij is als een jonge indiaan, klaar om de vraag van het leven te beantwoorden. Perkamentus siddert, wachtend op Harry’s antwoord, en Harry antwoordt ‘ja.