Op 9 juli 1877 begon de All England Croquet and Lawn Tennis Club haar eerste lawn tennis toernooi in Wimbledon, toen nog een buitenwijk van Londen. Eenentwintig amateurs daagden op om mee te doen aan het herentennistoernooi, het enige onderdeel van het eerste Wimbledon. De winnaar nam een trofee van 25 gulden mee naar huis.
Tennis vindt zijn oorsprong in een 13de-eeuws Frans handbalspel genaamd jeu de paume, of ‘spel van de palm’, waaruit zich een indoor racket-en-bal spel ontwikkelde dat echt, of ‘koninklijk’, tennis werd genoemd. Real tennis groeide uit tot lawn tennis, dat buiten op gras werd gespeeld en aan het eind van de 19e eeuw een grote populariteit genoot.
In 1868 werd de All England Club opgericht op vier hectare weideland buiten Londen. De club was oorspronkelijk opgericht om croquet, een andere grassport, te promoten, maar de groeiende populariteit van tennis bracht de club ertoe tennisvelden in haar faciliteiten op te nemen. In 1877 publiceerde de All England Club een aankondiging in het wekelijkse sporttijdschrift The Field die luidde: “De All England Croquet and Lawn Tennis Club, Wimbledon, stelt voor om op maandag 9 juli en de daaropvolgende dagen een gazontennisbijeenkomst te houden die open staat voor alle amateurs. Toegangsprijs, één pond, één shilling.”
De All English Club kocht een 25-guinea trofee en stelde formele regels op voor tennis. Zij besloot tot een rechthoekige baan van 78 voet lang en 27 voet breed; paste de echte tennismethode van puntentelling aan op basis van een klokface- d.w.z. 15, 30, 40, game; stelde vast dat de eerste die zes games wint een set wint; en stond de serveerder één fout toe. Deze beslissingen, grotendeels het werk van clublid Dr. Henry Jones, maken nog steeds deel uit van de moderne regels.
Tweeëntwintig mannen schreven zich in voor het toernooi, maar slechts 21 kwamen opdagen op 9 juli voor de eerste dag. De 11 overlevenden werden de volgende dag teruggebracht tot zes, en daarna tot drie. De halve finales werden gehouden op 12 juli, maar toen werd het toernooi onderbroken om de Londense sportwereld vrij te houden voor de cricketwedstrijd Eton vs. Harrow die op vrijdag en zaterdag werd gespeeld. De finale was gepland voor maandag 16 juli, maar wat een gewoonte zou worden bij toekomstige Wimbledon toernooien, werd de wedstrijd uitgesteld.
Het werd verschoven naar 19 juli, en op die dag betaalden ongeveer 200 toeschouwers elk een shilling om William Marshall, een Cambridge tennis “Blue”, te zien strijden tegen W. Spencer Gore, een Old Harrovian racket speler. In een finale die slechts 48 minuten duurde, domineerde de 27-jarige Gore met zijn sterke volleyspel en verpletterde Marshall met 6-1, 6-2, 6-4. Op de tweede Wimbledon in 1878 verloor Gore echter zijn titel toen zijn net-zwaar spel ten prooi viel aan een innovatieve slag ontwikkeld door uitdager Frank Hadow: de lob.
In 1884 werd het damesenkelspel op Wimbledon geïntroduceerd, en Maud Watson won het eerste kampioenschap. Dat jaar werd ook het nationaal kampioenschap herendubbelspel voor het eerst op Wimbledon gespeeld, na enkele jaren in Oxford. Het gemengd dubbelspel en het vrouwendubbelspel werden in 1913 ingehuldigd. Begin 1900 was Wimbledon opgeklommen van all-England tot all-world status en in 1922 verhuisde de All England Lawn Tennis and Croquet Club, zoals het toen heette, naar een groot stadion aan Church Road. In de jaren 1950 werden vele tennissterren proftennissers terwijl Wimbledon moeite had om een amateurtoernooi te blijven. In 1968 verwelkomde Wimbledon echter de profs en herwon snel zijn status als ’s werelds beste tennistoernooi.
De Wimbledon Championships, het enige grote tennisevenement dat nog steeds op gras wordt gespeeld, wordt jaarlijks eind juni en begin juli gehouden.
LEES MEER: De Wimbledon finalist die een moord pleegde