Where the Wild Things Are | Plot Summary & Analysis

Zie Plotdiagram

Samenvatting

Ondeugendheid en straf

De eerste zes bladzijden van het boek staan bol van de actie. Een jongetje met de naam Max rent in een wolvenpak door het huis en zorgt voor problemen. Hij zet binnenshuis een tent op met het linnengoed van de familie en spijkert een touw aan de muur. Max jaagt de hond van het gezin de trap af en springt er achteraan met een te grote vork in zijn hand. Als zijn moeder er genoeg van heeft, schreeuwt ze “WILD DING!” naar Max. Als antwoord dreigt hij haar op te eten. Voor straf stuurt ze Max zonder avondeten naar bed.

Het laatste beeld in dit deel toont Max in zijn slaapkamer. De kamer lijkt ordelijk en schaars gemeubileerd, zonder speelgoed in zicht. Het is een vredig tafereel met een maansikkel die door het open raam schijnt. Het enige teken van onenigheid is de boze uitdrukking op het gezicht van Max.

Transformatie en vertrek

In de volgende acht bladzijden veranderen de kamer en de wereld van Max. Er groeit een bos in zijn kamer. De transformatie begint langzaam: alleen de verticale lijnen van zijn kamer veranderen, waardoor voorwerpen als de deurpost en bedposten in boomstammen veranderen. Dan gaat de transformatie verder. De strakke lijnen van de slaapkamer vervagen eerst naar de achtergrond, zodat ze niet meer dan suggesties zijn, en de begroeiing wordt rijker, dichter en gevarieerder. Meer sterren zijn zichtbaar door het open raam. Terwijl de kamer verandert, verandert Max ook. Zijn boze uitdrukking wordt vervangen door wrange amusement.

Uiteindelijk als de paginagrenzen verdwijnen en de fantasie groeit in omvang en grootte, is Max’ slaapkamer volledig verdwenen, en is hij blij alleen in een wilde wereld. Hij tilt zijn poten boven zijn hoofd, danst of klauwt naar de lucht, en gaat het bos in.

Where the Wild Things Are

Max vaart vele weken met zijn boot, en reist “bijna meer dan een jaar” tot hij aankomt op de plaats waar de wilde dingen leven. Een wild ding kijkt toe hoe de ontdekkingsboot van Max de grond raakt, en Max is er niet helemaal zeker van wat hij van het beest moet denken.

Als hij dit nieuwe land bereikt, reageert een hele groep wilde dingen op zijn aanwezigheid. Ze brullen, knarsen hun tanden, rollen met hun ogen, en tonen hun klauwen. Uiteindelijk roept Max “STILTE!” Dan kijkt hij de wilde dingen in de ogen zonder met de ogen te knipperen. Ze worden stil, heffen hun handen en noemen hem “het meest wilde ding van allemaal.” Als ze hem tot koning hebben uitgeroepen, roept Max op tot het begin van een “wilde rel.”

The Wild Rumpus

De volgende zes bladzijden zijn woordeloos en zonder marges. Afbeeldingen van Max en de wilde dingen bedekken elke pagina – allemaal bezig met de wilde stoeipartij. Max danst met wilde dingen die bijna hoog genoeg lijken om de maan aan te raken. Hij en de wilde dingen slingeren aan boomtakken. Tenslotte rijdt hij door het bos op de rug van een van de wilde dingen, zijn scepter heffend als een koning.

Max wordt moe en gaat naar huis

Na deze uitgebreide viering van vrijheid en chaos neemt het wilde feest af. Op een andere twee pagina’s loungen drie wilde dingen tegen boomstammen, hun ogen dichtknijpend alsof ze beginnen te doezelen. Max zit op een krukje in de deuropening van een kleine tent, uitgeput en bedaard van zijn opstand.

Terwijl Max en de wilde dingen vermoeid raken, worden ze ook weer verbaal. Max zegt dat ze moeten ophouden met dat wilde gedoe, en net als zijn moeder stuurt hij ze naar bed zonder avondeten. Max blijft alleen achter, en hij is eenzaam en heeft heimwee, als een weggelopen kind.

Van “ver weg over de wereld,” ruikt Max dan eten koken. Hij geeft zijn positie als koning van de wilde dingen op om terug te keren naar “waar iemand het meest van hem hield.” Terwijl hij zich klaarmaakt om te vertrekken, verzamelt een groep wilde dingen zich achter hem. Ze heffen hun armen, misschien reiken ze naar hem, misschien zwaaien ze naar hem. Ze roepen “Oh alsjeblieft ga niet weg,” en vertellen Max dat ze zoveel van hem houden dat ze hem “op zullen eten.”

Max weigert te blijven. De wilde dingen brullen opnieuw, knarsen met hun tanden, rollen met hun ogen, en tonen hun klauwen. Max is niet ontmoedigd en stapt in zijn boot, zwaait gedag en vaart weg. Het kost hem “meer dan een jaar,” maar uiteindelijk komt hij weer thuis.

Als hij daar aankomt, is zijn kamer weer helemaal als vanouds. Max is moe, maar kalm en blij. Hij is blij dat het avondeten op de tafel in zijn slaapkamer op hem staat te wachten – en het is nog warm ook.

Analyse

De relatie tussen tekst en beeld

Sendaks illustraties in Where the Wild Things Are bestaan om de plot vooruit te helpen, niet alleen om de tekst te versieren. Dit betekent dat er een complexe en verschuivende relatie is tussen de weinige woorden van de tekst en de volledig ontwikkelde beelden gedurende het verhaal.

In de eerste zes pagina’s van het verhaal, wanneer Max de echte wereld bewoont, geeft Sendak ruwweg gelijke ruimte en gewicht aan tekst en beeld. Naarmate Max echter meer gefrustreerd raakt in zijn opsluiting, begint zijn verbeelding de werkelijkheid te transformeren. Sendak verschuift geleidelijk de grootteverhouding tussen tekst en beeld. De beelden worden groter, de marges krimpen. Tegen de tijd dat Max in zijn “privé-boot” zit, dringt het beeld zich op de tekstpagina op, en wanneer hij in het land van de wilde dingen aankomt, strekt de illustratie zich over beide pagina’s uit. De uitbreiding van de beelden vertegenwoordigt de toenemende greep van Max’ verbeelding op zijn perceptie.

Zodra Max zijn woede en frustratie – de wilde dingen – heeft onderzocht en overwonnen, draait Sendak de grootteverhouding tussen de tekst en de beelden om. De illustraties krimpen en komen weer in evenwicht met de tekst. Dit opnieuw in evenwicht brengen laat zien dat de werkelijkheid zichzelf weer bevestigt.

Retorische middelen

Sendak gebruikt verschillende retorische middelen om het verhaal te vertellen in Where the Wild Things Are.

Metafoor

Max’s denkbeeldige reis naar het land van de wilde dingen is een metafoor voor zijn creëren, loslaten, en vervolgens herkennen en temmen van zijn emoties van frustratie en woede op zijn moeder.

Voorschaduw

Sendak maakt gebruik van verbale en visuele voorschaduwing in Where the Wild Things Are:

• Max’s moeder noemt hem “WILD THING,” en Max antwoordt boos “I’LL EAT YOU UP!” Dit is een voorbode van de naam die Max geeft aan de wezens die hij heeft gecreëerd en het pleidooi van de wilde dingen: “We zullen je opeten, we houden zo van je!”
• De geïmproviseerde tent en de kruk die Max in zijn vroege kattenkwaad toont, komen overeen met de kruk en de formele tent die hij bewoont als koning van de wilde dingen.
• Als Max de hond van de familie achtervolgt, zien de lezers een tekening van een wild ding aan de muur, ook al is Max nog niet op zijn denkbeeldige reis gegaan.
• Wanneer Max naar zijn kamer wordt gestuurd, schijnt de halve maan door het raam, een voorbode van het verstrijken van de tijd. Tijdens Max’ denkbeeldige reis zien de lezers de maan van de ene fase naar de andere gaan.

Herhaling

Herhaling wordt gebruikt om de plot vooruit te helpen of om dramatische elementen te benadrukken:

• “Diezelfde nacht groeide er in Max’ kamer een bos en groeide en groeide.” Deze regel hoort bij drie illustraties die laten zien hoe het tropische woud de kamer van Max overneemt.
• De wilde dingen “brulden hun vreselijke brullen … knarsten hun vreselijke tanden … rolden hun vreselijke ogen … lieten hun vreselijke klauwen zien.” Als Sendak deze zin voor het eerst gebruikt, komt Max aan in het land van de wilde dingen. Als ze hem bedreigen, trotseert hij ze streng. De herhaling van de zin komt als Max blij vertrekt in zijn boot. Nu is het vertoon van de wilde dingen meer een wanhopige poging om hem te laten blijven, maar Max – die de wezens heeft getemd – voelt zich niet langer door hen geïntimideerd.

Divided Worlds

De belangrijkste scheiding in het verhaal is die tussen het onontwikkelde natuurland waar de wilde dingen leven en de huiselijke omgeving waar Max woont. De eerste is het domein van Max’ verbeelding, en de tweede is de echte wereld. Deze werelden zijn op belangrijke punten zeer verschillend.

In de echte wereld is Max’ moeder de ultieme autoriteit. Zij bepaalt waar Max heengaat, wat hij doet, en of en wanneer hij eet. Dat is een wereld met duidelijke grenzen. Als zijn moeder Max zonder eten in zijn kamer opsluit, is hij volledig ingesloten. Hij kan nergens anders heen en kan geen kattenkwaad meer uithalen waar hij zo duidelijk van geniet.

Maar in het denkbeeldige land van de wilde dingen is kattenkwaad niet alleen toegestaan, het wordt zelfs gevierd. Als koning van de wilde dingen is Max de baas, en kan hij een “wilde rel” uitroepen die volwassenen niet zouden tolereren.

Sendak specificeert niet de datum of het jaar waarin het verhaal zich afspeelt, maar hij zegt duidelijk dat het zich afspeelt “De nacht dat Max zijn wolvenpak droeg.” Dat is een specifieke tijd. Wanneer Max daarentegen naar het land van de wilde dingen vaart, is de tijd veel minder specifiek en veel fantastischer. Max zeilt “in en uit weken” en “bijna meer dan een jaar” om in het land van de wilde dingen te komen. Deze relatie tot tijd is onmogelijk, maar Max doet het bijna terloops omdat in zijn fantasierijke wereld tijd niets betekent.

Als hij het had over hoe hij zijn eigen leven beleefde, legde Sendak als volwassene uit dat hij in twee verschillende werelden had geleefd. Een deel van de tijd beleefde hij het leven als een volwassene, maar andere keren, beleefde hij het door de ogen van zijn kindertijd, die in hem voortleefde. Een deel van zijn artistieke proces was het onderhouden van het contact tussen deze twee kanten van zichzelf. De nacht van het “wolfspak” kon elke nacht zijn, of een van de vele nachten in het continuüm van het tijdsbesef van een kind.

Het is mogelijk om de wortels van deze verdeelde wereld in Sendaks kindertijd te vinden. De wortels van zijn familie lagen in Europa, en de gebeurtenissen daar hadden een sterk effect op Sendak’s ouders, die familieleden verloren in de Holocaust. Zijn ouders vertelden allebei verhalen over het leven in Polen, maar de verhalen van zijn vader waren mooi en rijk aan fantasie, terwijl de verhalen van zijn moeder beangstigende verhalen waren over politieke onderdrukking. In 1941, op de dag van Sendak’s bar mitzvah – een belangrijke Joodse ceremonie om te vieren dat een jongen op 13 jarige leeftijd volwassen wordt – kwam zijn vader thuis met verwoestend nieuws. De nazi’s hadden talrijke familieleden in Europa vermoord.

The Child’s Mind

In een interview in 1993 zei Sendak dat al zijn werken gingen over “kinderen die de kindertijd overleven”. Dit was ook zijn “levenszorg.” De donkere kant van Sendak’s focus is in sommige werken duidelijker dan in andere. In Where the Wild Things Are, is er duisternis, maar er is ook intensiteit, vloeibaarheid, groei, en liefde. Sendak’s redacteur, Ursula Nordstrom, zei: “Op de een of andere manier heeft Maurice een directe lijn naar zijn eigen kindertijd behouden.” Sendak was het daarmee eens, maar zag de kindertijd niet als onschuldig of gemakkelijk, een mengeling van overheersende of verstikkende liefde en bezorgdheid, en de behoefte aan onafhankelijkheid om de gevaren buiten te trotseren. Hij zag de kindertijd als essentieel. Een deel van zijn creatieve proces was ervoor te zorgen dat hij het contact met zijn eenzame kindertijd zelf niet verloor.

Externe analisten zouden het ermee eens zijn dat Sendak zijn kinderlijke gezichtspunt heeft behouden. De Engelse auteur Francis Spufford (geboren in 1964) zei dat Where the Wild Things Are “een van de weinige prentenboeken is die opzettelijk en op een prachtige manier gebruik maakt van het psychoanalytische verhaal van de woede.” Psychoanalyticus Richard Gottlieb zei dat Sendak’s illustraties intense emoties overbrengen, vooral emoties die kinderen niet kunnen uiten of zelfs toegeven, zoals woede op hun moeders. In zijn boek Inventing the Child (2006) betoogt kinderliteratuurprofessor Joseph Zornado dat Max fantasie gebruikt om met deze intense woede om te gaan en om te ontsnappen aan de hiërarchische relatie die hij ervaart met zijn moeder, die hem in feite zonder voedsel opsluit in zijn kamer. De kindertijd is voor sommigen angstaanjagend en verwarrend, en velen begrijpen fundamenteel niet de volwassenen die hun wereld beheersen met zowel liefde als ontbering.

Kort na Sendak’s dood publiceerde psychoanalyticus Mindy Utay het artikel “A Psychoanalytic Appreciation of Maurice Sendak” (2012). Daarin betoogt ze dat Sendak – die zelf een uitgebreide psychoanalyse had ondergaan en wiens levenspartner in het veld werkte – in Where the Wild Things Are een Freudiaans begrip van de geest van het kind tot uitdrukking brengt. Dit Freudiaanse begrip verschijnt eerst in Max’ wildheid en woede. Later komt het naar voren als hij zichzelf en zijn emoties de baas wordt door de wilde dingen te temmen. Van Where the Wild Things Are kan worden gezegd dat het tot de onbewuste geest van kinderen spreekt, en hun manieren geeft om dingen te verwerken die ze anders niet kunnen uiten. In die zin was het een revolutionaire eerste stap in de kinderliteratuur en -cultuur, en is het als zodanig erkend.