Waterverf, ook wel gespeld als aquarelverf, pigment gemalen in gom, meestal Arabische gom, en met penseel en water op een schilderoppervlak, meestal papier, aangebracht; de term duidt ook een kunstwerk aan dat in dit medium is uitgevoerd. Het pigment is gewoonlijk transparant, maar kan ondoorzichtig worden gemaakt door het te mengen met een witmaker en staat in deze vorm bekend als lichaamsverf, of gouache (q.v.); het kan ook worden gemengd met caseïne, een fosfoproteïne van melk.
/Thinkstock
Waterverf kan zich qua bereik en variëteit meten met elke andere schildermethode. Transparante aquarel laat een frisheid en helderheid in de wassingen toe en een kalligrafische penseelvoering die het tot een zeer verleidelijk medium maakt. Er is één fundamenteel verschil tussen transparante aquarelverf en alle andere zware schildermedia – zijn transparantie. De olieverfschilder kan de ene dekkende kleur over de andere schilderen tot hij het gewenste resultaat heeft bereikt. De witten worden gemaakt met opaak wit. De aanpak van de aquarellist is het tegenovergestelde. In plaats van op te bouwen laat hij weg. Het witte papier creëert de witten. De donkerste accenten kunnen op het papier worden gezet met het pigment zoals het uit de tube komt of met heel weinig water erdoor gemengd. Anders worden de kleuren met water verdund. Hoe meer water in de wassing, hoe meer het papier de kleuren beïnvloedt; zo zal vermiljoen, een warm rood, geleidelijk in een koel roze veranderen naarmate het met meer water wordt verdund.
De droge penseeltechniek – het gebruik van een penseel met pigment, maar met weinig water, dat over het ruwe oppervlak van het papier wordt gesleept – geeft verschillende korrelige effecten die lijken op die van het krijt tekenen. Op deze manier kunnen hele composities worden gemaakt. Deze techniek kan ook worden gebruikt over doffe wassingen om ze op te fleuren.