Gepubliceerd door:
Abonneren
Klik hier om e-mail alerts te beheren
Klik hier om E-mail Alerts te beheren
Terug naar Healio
Terug naar Healio
Bestrijding van het ebolavirus vereist vaccins en antivirale therapeutica.
Het ebolavirus werd in 1976 voor het eerst als ziekteverwekker bij de mens herkend, toen zich tussen augustus en november van dat jaar uitbraken van hemorragische koorts voordeden in gebieden in Soedan en Zaïre. Deze uitbraken werden toegeschreven aan het ebolavirus, een nieuw filovirus. Meer dan 40 jaar later weten we dat het ebolavirus blijft bestaan in reservoirs van niet-menselijke dieren in de wildernis van Afrika en waarschijnlijk ook elders, en dat onbedoeld menselijk contact met deze reservoirsoorten zoönose in de hand kan werken, dat wil zeggen de overdracht van een infectueus agens, in dit geval het ebolavirus, van niet-menselijke dieren op mensen. Eenmaal aanwezig in een menselijke populatie, is het ebolavirus zeer overdraagbaar door contact van mens tot mens en kan het zich snel verspreiden onder een populatie die niet reeds immuun is voor het virus. Omdat het ebolavirus een massale ontstekingsreactie op gang kan brengen en zijn virale eiwitten immuunontwijkingsprocessen mediëren, kan de infectie resulteren in een grote dodelijkheid.
Van de filovirusfamilie zijn uitbraken van het ebolavirus bijzonder dodelijk. De ebola-pandemie in West-Afrika in 2014 had alleen al in Guinee een sterftecijfer van meer dan 67%. Het uitbreken en de verspreiding van de pandemie waren een rechtstreeks gevolg van 1) zoönotische overdracht op mensen, 2) rechtstreekse verspreiding van mens op mens, en 3) het ontbreken van een antivirale behandeling of een beschikbaar vaccin om de risicogroepen te beschermen tegen het ebolavirus en de daarmee gepaard gaande ziekte. Hoewel mislukte maatregelen om het binnendringen van mensen in wilde natuurgebieden tegen te gaan, tezamen met een groeiende bevolking en een gebrek aan een doeltreffende volksgezondheidsinfrastructuur, zeker ten grondslag liggen aan de uitbraak van 2014, kan een gebrek aan goedgekeurde vaccins of antivirale geneesmiddelen om ebolavirusinfectie te bestrijden, verantwoordelijk worden gehouden voor het onvermogen om de verspreiding van het ebolavirus over West-Afrika tot staan te brengen, waardoor de pandemie alleen maar in de hand werd gewerkt. De ontwikkeling van effectieve vaccins en antivirale middelen tegen het ebolavirus, en hun toepassing op risicogroepen en geïnfecteerde bevolkingsgroepen en individuen, is van het grootste belang voor het voorkomen van toekomstige uitbraken en het beheersen van de pandemische verspreiding van dit dodelijke virus.
Michael Gale Jr., PhD, is hoogleraar immunologie aan de University of Washington School of Medicine en directeur van het UW Center for Innate Immunity and Immune Disease. Openbaarmaking: Gale meldt dat het onderzoek naar het ebolavirus in het lab van Gale wordt ondersteund door de NIH.
Verzwakte gezondheidssystemen voedden de ebola-uitbraak.
Toen het dodental van de recente ebola-uitbraak steeg, maakten de gebruikelijke antwoorden op de vraag hoe het zo snel zo groot kon worden – armoede, slecht bestuur, culturele praktijken, endemische ziekte in Guinee, Liberia en Sierra Leone – plaats voor een diepere vraag naar de structurele oorzaken van de slechte reactie op het gebied van de volksgezondheid. Het internationale kredietbeleid, met inbegrip van en vooral gericht op het Internationaal Monetair Fonds (IMF), zou een groot deel van de schuld moeten dragen.
Het IMF is al sinds het begin van de jaren zestig actief in de regio en oefent nog steeds een enorme invloed uit op de manier waarop regeringen hun eigen gezondheidsbeleid kunnen dicteren. Door middel van mechanismen die bekend staan als voorwaardelijkheden, eist het IMF bezuinigingen (zoals loonplafonds voor gezondheidswerkers, evenals de ontwikkeling van kritieke infrastructuur) op dezelfde overheidssystemen die hadden kunnen reageren op de ebola-crisis voordat deze het land overspoelde. Wanneer landen begrotingstoewijzingen opofferen om te voldoen aan macro-economische beleidsvoorschriften, zoals het IMF voorschrijft, komt er geen geld meer beschikbaar voor de financiering van basisinfrastructuur. Gezondheidsvoorzieningen verpieteren, hebben soms geen toegang tot water of elektriciteit, en zijn totaal niet voorbereid op complexe noodsituaties. Weinig gezondheidswerkers zijn opgeleid in de bestrijding van infectieziekten, en degenen die opleiding krijgen, missen beschermende uitrusting en materialen als gevolg van niet-functionerende leveringssystemen.
Er is een groeiend koor dat oproept tot hervorming van het IMF-beleid, en de trage reactie op ebola heeft een licht geschenen op hoe verzwakt de gezondheidssystemen zijn geworden na tientallen jaren van beperkingen in de naam van economische hervormingen. Serieuze IMF-hervormingen, waaronder de afschaffing van conditionaliteiten en de kwijtschelding van schulden, zijn nodig om landen beter uit te rusten om te reageren op de volgende pandemie.
Julia Robinson, MPH, is een klinisch docent mondiale gezondheid aan de University of Washington School of Public Health. Openbaarmaking: Robinson leidt Ivoorkust en pleitbezorgingsprogramma’s bij Health Alliance International.
Klik hier om volledige Cover Story te lezen.
Abonneren
Klik hier om e-mail alerts te beheren
Klik hier om E-mail Alerts te beheren
Terug naar Healio
Terug naar Healio
