Wat maakt de aarde zo uniek?

Er is geen professionele astronoom voor nodig om een aantal onderscheidende kenmerken van de aarde te identificeren: overvloedig vloeibaar water (en de temperatuur die daarvoor nodig is), een beschermende atmosfeer, een geologisch systeem dat noch overactief noch dood is.

O ja, en nog iets: de aarde staat erom bekend een thuis te zijn voor allerlei vormen van leven! Clara Moskowitz van Space.com schrijft: “Het feit dat de aarde niet alleen leven herbergt, maar ook intelligent leven, maakt haar dubbel uniek.”

Moskowitz’ artikel bevat een litanie van bijzonderheden over wat de Aarde uniek maakt, waaronder:

• de aanwezigheid van water aan het aardoppervlak – niet te veel en niet te weinig – dat in vloeibare vorm is
• de nabijheid van de zon – niet te veel warmte en niet te weinig
• het systeem van platentektoniek dat de koolstof-silicaatcyclus mogelijk maakt die de temperatuur regelt
• de juiste grootte – groot genoeg om zijn atmosfeer vast te houden,
• de bescherming door “grote broer Jupiter”, wiens zwaartekracht helpt inkomend puin af te leiden en op te zuigen en de Aarde veilig te houden
• het stabiliserende effect van de maan op onze planetaire rotatie, waardoor de polen niet onverwacht verschuiven

“Het feit dat de Aarde niet alleen leven herbergt, maar ook intelligent leven, maakt haar dubbel uniek.”

Enigszins intrigerend (maar in zekere zin ook aarde-aanbiddend) is het commentaar van astrofysicus Gregory Laughlin van de Universiteit van Californië-Santa Cruz: “Vanuit ons antropocentrisch standpunt scheiden wij ons natuurlijk van de planeet waarop wij leven, maar als men het standpunt van een externe waarnemer inneemt, is het de ‘planeet’ (in haar geheel) die deze opmerkelijke dingen heeft gedaan” – opmerkelijke dingen zoals “het in elkaar zetten van kleine stukjes metaal in haar korst, en deze delicaat geconstrueerde objecten naar alle andere planeten in het zonnestelsel heeft geslingerd” (in verwijzing naar raketten en dergelijke).

“Je hoort de hele tijd hoe de Aarde op Mars lijkt, maar als je naar Mars zou worden gebracht zou je je daar helemaal niet gelukkig voelen,” merkte (in een dramatisch understatement!) de astronoom Don Brownlee van de Universiteit van Washington op. Brownlee voegde eraan toe dat “het idee dat het een typische planeet is, onzinnig is.”

“Ik denk dat we zullen ontdekken dat er letterlijk miljarden van zijn in het melkwegstelsel.”

Dit staat in contrast met het standpunt van de evolutionist Alan Boss, een theoreticus op het gebied van planeetvorming aan het Carnegie-instituut, die beweerde: “Alles wijst in de richting van ‘Hé, het zonnestelsel, waarvan we dachten dat het uniek was, is helemaal niet uniek … er zullen ongetwijfeld andere planeten zijn die leven ondersteunen … Ik denk dat leven eigenlijk heel gewoon is. Ik denk dat we er letterlijk miljarden zullen vinden in het heelal.”

Boss’ bewijsloze geloof in leven buiten de aarde wordt door anderen herhaald. Bijvoorbeeld, in een LiveScience artikel van deze week – “How NASA Might Find Rock-Eating Microbes on Mars”- schrijft de eerste commentator, TD, (over leven op Mars):

Op zijn minst zijn het waarschijnlijk plaatsen waar microben vlak onder de oppervlakte leven. En dat betekent leven op Mars. Het is misschien geen “Imminent Discovery” in een tijdsbestek van maanden, zoals we hoopten met Phoenix, maar in ieder geval kan het feit van leven op Mars eindelijk ontdekt worden. . . . De jaren zestig zijn voorbij – het is tijd om leven op Mars te ontdekken.

Zowel Baas als TD geven blijk van een religieus vasthouden aan het dogma dat bekend staat als Darwinisme (en het bijbehorende wereldbeeld): ondanks het bewijs dat de Aarde inderdaad uniek is en dat het bestaan van leven op Aarde niet louter toeval is, houden evolutionisten door geloof vast aan hun wereldbeeld. Hoewel het zich voordoet als wetenschap, is het evolutionaire wereldbeeld in de kern net zo’n religieus wereldbeeld als de Bijbelse schepping.