Wat is kapitalisme? – Back to Basics – Finance & Development, June 2015

Finance & Development, June 2015, Vol. 52, No. 2

Sarwat Jahan en Ahmed Saber Mahmud

PDF version

Vrije markten zijn misschien niet perfect, maar ze zijn waarschijnlijk wel de beste manier om een economie te organiseren

Kapitalisme wordt vaak gezien als een economisch systeem waarin private actoren eigendom bezitten en controleren in overeenstemming met hun belangen, en vraag en aanbod vrij prijzen bepalen op markten op een manier die het beste belang van de samenleving kan dienen.

Het essentiële kenmerk van kapitalisme is het motief om winst te maken. Zoals Adam Smith, de 18e eeuwse filosoof en vader van de moderne economie, zei: “Het is niet van de welwillendheid van de slager, de brouwer of de bakker dat wij ons avondmaal verwachten, maar van hun oog voor hun eigen belang.” Beide partijen bij een vrijwillige ruiltransactie hebben hun eigen belang bij het resultaat, maar geen van beide kan verkrijgen wat hij of zij wil zonder zich te richten op wat de ander wil. Het is dit rationele eigenbelang dat tot economische welvaart kan leiden.

In een kapitalistische economie kunnen kapitaalgoederen – zoals fabrieken, mijnen en spoorwegen – particulier eigendom zijn en worden gecontroleerd, wordt arbeid gekocht voor een geldloon, komen kapitaalwinsten toe aan particuliere eigenaren, en verdelen prijzen kapitaal en arbeid tussen concurrerende toepassingen (zie “Vraag en aanbod” in het F&D van juni 2010).

Hoewel een of andere vorm van kapitalisme de basis is voor bijna alle economieën vandaag, was het gedurende een groot deel van de vorige eeuw slechts een van de twee belangrijkste benaderingen van economische organisatie. In de andere, het socialisme, is de staat eigenaar van de produktiemiddelen, en streven staatsbedrijven naar het maximaliseren van het maatschappelijk welzijn in plaats van de winst.

De pijlers van het kapitalisme

Het kapitalisme berust op de volgende pijlers:

• privé-eigendom, dat mensen in staat stelt materiële activa zoals grond en huizen en immateriële activa zoals aandelen en obligaties te bezitten;
• eigenbelang, waardoor mensen handelen in hun eigen belang, zonder rekening te houden met sociaal-politieke druk. Niettemin komen deze ongecoördineerde individuen uiteindelijk ten goede aan de samenleving, alsof zij, in de woorden van Smiths Wealth of Nations uit 1776, door een onzichtbare hand worden geleid;
• concurrentie, via de vrijheid van bedrijven om markten te betreden en te verlaten, maximaliseert de sociale welvaart, dat wil zeggen de gezamenlijke welvaart van zowel producenten als consumenten;
• een marktmechanisme dat de prijzen op gedecentraliseerde wijze bepaalt via interacties tussen kopers en verkopers – prijzen zorgen op hun beurt voor de toewijzing van middelen, die van nature de hoogste beloning nastreven, niet alleen voor goederen en diensten, maar ook voor lonen;
• vrijheid om te kiezen met betrekking tot consumptie, productie en investeringen – ontevreden klanten kunnen andere producten kopen, investeerders kunnen lucratievere ondernemingen nastreven, werknemers kunnen hun baan verlaten voor een beter loon; en
• beperkte rol van de overheid, om de rechten van particuliere burgers te beschermen en een ordelijke omgeving in stand te houden die een goede werking van de markten vergemakkelijkt.

De mate waarin deze pijlers functioneren onderscheidt verschillende vormen van kapitalisme. In vrije markten, ook wel laissez-faire economieën genoemd, werken markten met weinig of geen regulering. In gemengde economieën, zo genoemd vanwege de mix van markten en overheid, spelen markten een dominante rol, maar worden ze in grotere mate gereguleerd door de overheid om marktfalen, zoals vervuiling en verkeersopstoppingen, te corrigeren; om sociaal welzijn te bevorderen; en om andere redenen, zoals defensie en openbare veiligheid. Gemengde kapitalistische economieën overheersen vandaag.

De vele schakeringen van het kapitalisme

Economen delen het kapitalisme in verschillende groepen in aan de hand van verschillende criteria. Het kapitalisme kan bijvoorbeeld eenvoudig in twee soorten worden verdeeld, op basis van de wijze waarop de produktie is georganiseerd. In liberale markteconomieën overheerst de concurrerende markt en vindt het grootste deel van het productieproces op gedecentraliseerde wijze plaats, vergelijkbaar met het vrijemarktkapitalisme in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. In gecoördineerde markteconomieën daarentegen wordt particuliere informatie uitgewisseld via niet-marktinstellingen zoals vakbonden en bedrijfsverenigingen, zoals in Duitsland en Japan (Hall en Soskice, 2001).

Economen hebben onlangs vier soorten kapitalisme geïdentificeerd die zich onderscheiden naar de rol van ondernemerschap (het proces van het oprichten van bedrijven) bij het aanjagen van innovatie en de institutionele omgeving waarin nieuwe ideeën worden toegepast om economische groei te stimuleren (Baumol, Litan, and Schramm, 2007).

In een door de staat gestuurd kapitalisme beslist de overheid welke sectoren zullen groeien. Dit soort kapitalisme, dat aanvankelijk werd ingegeven door de wens om de groei te bevorderen, kent een aantal valkuilen: buitensporige investeringen, het kiezen van de verkeerde winnaars, vatbaarheid voor corruptie, en problemen om steun in te trekken wanneer deze niet langer gepast is. Oligarchisch kapitalisme is gericht op de bescherming en verrijking van een zeer klein deel van de bevolking. Economische groei is geen centrale doelstelling, en landen met deze variëteit kennen veel ongelijkheid en corruptie.

Grote-firma-kapitalisme profiteert van schaalvoordelen. Dit type is belangrijk voor de massaproductie van producten. Ondernemerskapitalisme produceert doorbraken zoals de auto, de telefoon en de computer. Deze innovaties zijn meestal het product van individuen en nieuwe bedrijven. Er zijn echter grote bedrijven nodig om nieuwe producten in massa te produceren en op de markt te brengen, zodat een mix van grootbedrijf- en ondernemerskapitalisme het beste lijkt. Dit is het soort kapitalisme dat de Verenigde Staten meer dan enig ander land kenmerkt.

De Keynesiaanse kritiek

Tijdens de Grote Depressie van de jaren dertig hadden de geavanceerde kapitalistische economieën te kampen met een wijdverbreide werkloosheid. In zijn General Theory of Employment, Interest, and Money uit 1936 betoogde de Britse econoom John Maynard Keynes dat het kapitalisme moeite heeft om te herstellen van een terugval in investeringen, omdat een kapitalistische economie tot in het oneindige in evenwicht kan blijven met een hoge werkloosheid en geen groei. De Keynesiaanse economie bestreed het idee dat kapitalistische economieën op basis van laissez-faire op eigen kracht goed zouden kunnen functioneren zonder staatsinterventie om de totale vraag te bevorderen en hoge werkloosheid en deflatie, zoals in de jaren dertig, te bestrijden. Hij stelde dat overheidsingrijpen (door belastingen te verlagen en overheidsuitgaven te verhogen) nodig was om de economie uit de recessie te trekken (zie “Wat is Keynesiaanse economie?” in de F&D van september 2014). Met deze maatregelen werd getracht de hausse en baisse van de conjunctuurcyclus te temperen en het kapitalisme te helpen herstellen na de Grote Depressie. Keynes was nooit van plan de markteconomie te vervangen door een andere; hij beweerde alleen dat periodiek overheidsingrijpen noodzakelijk was.

De krachten die doorgaans leiden tot het succes van het kapitalisme kunnen ook de mislukking ervan inluiden. Vrije markten kunnen alleen floreren wanneer regeringen de regels vaststellen die hen beheersen – zoals wetten die eigendomsrechten garanderen – en markten ondersteunen met de juiste infrastructuur, zoals wegen en snelwegen om goederen en mensen te verplaatsen. Overheden kunnen echter worden beïnvloed door georganiseerde particuliere belangen die de macht van de regelgeving proberen te gebruiken om hun economische positie te beschermen ten koste van het algemeen belang – bijvoorbeeld door dezelfde vrije markt te onderdrukken die hun succes heeft voortgebracht.

Dus, volgens Rajan en Zingales (2003), moet de maatschappij “het kapitalisme redden van de kapitalisten” – d.w.z. passende stappen nemen om de vrije markt te beschermen tegen machtige particuliere belangen die de efficiënte werking ervan willen belemmeren. De concentratie van eigendom van productieve activa moet worden beperkt om concurrentie te garanderen. En omdat concurrentie winnaars en verliezers oplevert, moeten verliezers worden gecompenseerd. Vrije handel en sterke concurrentiedruk op gevestigde bedrijven zullen machtige belangen ook op afstand houden. Het publiek moet de deugden van de vrije markt inzien en zich verzetten tegen overheidsingrijpen in de markt om machtige gevestigde bedrijven te beschermen ten koste van de algemene economische welvaart.

De economische groei onder het kapitalisme mag die van andere economische systemen dan ver hebben overtroffen, ongelijkheid blijft een van de meest controversiële attributen ervan. Leidt de dynamiek van de accumulatie van particulier kapitaal onvermijdelijk tot de concentratie van rijkdom in minder handen, of verminderen de balancerende krachten van groei, concurrentie en technologische vooruitgang de ongelijkheid? Economen hebben verschillende benaderingen gevolgd om de drijvende kracht achter de economische ongelijkheid te vinden. De meest recente studie analyseert een unieke verzameling van gegevens die teruggaat tot de 18e eeuw om belangrijke economische en sociale patronen bloot te leggen (Piketty, 2014). Uit de studie blijkt dat in de huidige markteconomieën het rendement op investeringen vaak hoger ligt dan de totale groei. Als die discrepantie blijft bestaan, zal de rijkdom van kapitaalbezitters veel sneller toenemen dan andere soorten inkomsten (bijvoorbeeld lonen) en uiteindelijk veel sneller stijgen dan hun inkomsten. Hoewel deze studie evenveel critici als bewonderaars heeft, heeft zij bijgedragen tot het debat over de verdeling van de rijkdom in het kapitalisme en bij velen de overtuiging versterkt dat een kapitalistische economie in de goede richting moet worden gestuurd door overheidsbeleid en het grote publiek om ervoor te zorgen dat de onzichtbare hand van Smith in het voordeel van de samenleving blijft werken. ■