Kort antwoord: Het is een fout in het systeem.
Iedereen bijt wel eens per ongeluk op zijn eigen tong, wat volstrekt belachelijk is als je erover nadenkt. In termen van het bewustzijn van je lichaam over zichzelf en de ruimte die het inneemt, is het alsof je jezelf per ongeluk voor je hoofd slaat (wat, als ik eerlijk ben, wel eens is gebeurd).
De Ierse komiek Dara Ó Briain vat de absurditeit van het bijten op onze eigen tong als volgt bondig samen: “Als we echt door God geschapen zijn, waarom bijten we dan nog af en toe in onze eigen mond?”, vraagt hij retorisch. “Ik wilde zo graag dat bord pasta opeten, dat ik mijn eigen gezicht heb doorgegeten. Maar serieus, zou ons hoogontwikkelde menselijke lichaam niet een soort ingebouwde beveiliging moeten hebben om te voorkomen dat we onhandig op onze eigen mondorganen bijten?
In 2014 gebruikten onderzoekers van de Duke University een “verfijnde traceringstechniek” op de hersenen van muizen om beter te begrijpen hoe menselijke hersenen de bewegingen van de spieren in onze kaken en tongen tijdens het kauwen coördineren. Hoewel het allemaal vrij complex is, ontdekten ze in feite dat een groep premotorische neuronen en motoneuronen samenwerken om het openen van de kaak en het uitsteken van de tong te reguleren, terwijl alleen motoneuronen de kaak sluiten en de tong intrekken.
In eenvoudiger bewoordingen coördineren de neuronen in onze hersenen de bewegingen van onze kaken en tongen om te voorkomen dat we een maaltijd van onszelf maken. Maar als ze kortsluiten, wat soms gebeurt, bijten we per ongeluk op onze eigen tong.
We hopen dat dit u helpt als u de volgende keer met pijn door een mondvol boterhammen staat te blèren.