Zoals enkele ongelukkige badplaatsen zijn gaan inzien, is het verwijderen van een aangespoelde walvis ingewikkelder dan hem gewoon als een reusachtige goudvis terug in zee te duwen en door een al even gigantische afvoerput te spoelen.
Eerst rekening mee houden? Of het gigantische beest gaat ontploffen. Hoewel het visachtig ruikt (sorry, sorry), is het helemaal waar — aangespoelde walvissen kunnen — en doen — ontploffen. (Hoewel niet veel van hen ontploffen zonder een beetje hulp.)
Advertentie
Dus laten we even de tijd nemen om onze neuzen dicht te knijpen en deze voorwaarden te bespreken. Wat in hemelsnaam – of tenminste, wat in een walvis – zou een verrot zoogdierlijk lichaam doen exploderen?
Een slecht geval van gas. Nadat de walvis is gestorven, hopen gassen (vooral methaan) zich op in de maag en andere organen. Wat er dan meestal gebeurt, is dat de huid uiteenvalt, waarna de walvis langzaam leegloopt terwijl het gas naar buiten sijpelt.
Maar soms – heel soms – blijft de huid van de walvis (die vrij taai is) zich uitrekken om het gas op te vangen, totdat het breekpunt is bereikt.
Waarschuwing: Blijf uit de buurt van dode walvissen, en niet alleen omdat ze naar verluidt ruiken als “een pot spekvet die je dagenlang in de zon hebt laten staan” . Als je in de met methaan gevulde walvis prikt en prikt, geef je hem alle reden om te exploderen voordat hij de kans krijgt om op natuurlijke wijze leeg te lopen. Doe jezelf een plezier en betuig je respect van een afstand.
Als dit je een beetje nerveus maakt over je eigen explosieve hiernamaals, dan heb je een goede reden: Mensen produceren ook methaan en andere gassen na hun dood. Maar ons enige explosiegevaar komt van een te goed afgesloten kist, die geen circulatie toelaat. Te veel gasvorming, en je hebt een exploderende kist aan je handen — en mogelijk je haar, kleren en schoenen.
Advertentie