De categorieën van zonde in de katholieke kerk hebben een lange en interessante geschiedenis. Het valt buiten het bestek van dit artikel en buiten het bestek van mijn studiebeurs om deze geschiedenis recht te doen. Het volstaat te zeggen dat het begrip zonde in de loop der eeuwen van betekenis is veranderd.
Een van de klassieke christelijke discussies over het onderwerp van de zeven hoofdzonden is te vinden in de Summa Theologica van de 13e-eeuwse theoloog St. Thomas van Aquino. Deze zonden waren ook een populair thema in de zedenspelen en de kunst van de Europese Middeleeuwen.
In het kort, vanuit het culturele erfgoed van de christelijke traditie, zijn we goed bekend met de gebruikelijke lijst van de zeven hoofdzonden: (1) ijdelheid, of hoogmoed, (2) hebzucht, (3) wellust, (4) afgunst, (5) gulzigheid (gewoonlijk met inbegrip van dronkenschap), (6) toorn, en (7) luiheid. Elk van deze is ook in verband gebracht met een aartsdemon. In het geval van luiheid is dat Belphegor, afgebeeld in dit bericht (hoewel deze geassocieerde demonen ook een lange en wisselende geschiedenis hadden). Er gaat niets boven een gezicht bij een naam, nietwaar?
De vragen die bij mij opkwamen over luiheid en zonde in het bijzonder waren:
1) Is luiheid alleen een zaak van de christelijke traditie? en
2) Waarom wordt luiheid als een zonde beschouwd?
Het antwoord op de eerste vraag is tamelijk eenvoudig. Nee. Elk van de grote godsdiensten lijkt iets te hebben dat verwant is aan luiheid, met vergelijkbare negatieve connotaties.
Het antwoord op de tweede vraag is zeer interessant en impliceert complexe discussies over verschillende soorten zonde. Ik zal niet in deze diepe wateren duiken. In plaats daarvan zal ik een weliswaar lichtvoetige benadering kiezen van een complexe geschiedenis om een tamelijk eenvoudig punt te maken.
Of het nu gaat om boeddhistische, christelijke, hindoeïstische, joodse of islamitische tradities, luiheid is op zijn minst een belemmering of obstakel in het leven. Bovendien wordt de luiaard de schuld in de schoenen geschoven. Ik kom nog terug op dit belangrijke punt van de schuld.
Waarom een zonde?
Lezend van het oude Griekse denken, is luiheid een zonde omdat het bijdraagt aan het falen van het individu om zijn of haar ware zelfexpressie te bereiken. In het bijzonder is luiheid in dit opzicht een zonde omdat tijd van essentieel belang is. Wij zijn in de tijd begrensde wezens. We leven. We sterven. In de tussenliggende tijd worden we opgeroepen om ons “ware zelf” te zijn. Dit kan worden beschouwd als het evenbeeld van “God”, wat dat voor u ook moge betekenen. We hoeven echter niet zo ver theologisch te gaan om te zien waarom luiheid een zonde is. Zelfs een athesist zou kunnen zien hoe de tijdslimiet van het menselijk leven leidt tot de notie dat “tijd heilig is.”
Om het samen te vatten: tijd is heilig omdat we er zo weinig van hebben. Het leven is kort. Tijd is kostbaar. Om het te verspillen, om het te verspillen door luiheid – luiheid, uitstelgedrag, taakvermijding, amotivatie, desultatief of traag gedrag – is een zonde tegen het leven zelf. Dit is een algemene gemeenschappelijkheid van de “zonde” van luiheid.
DE BASIS
- Wat is uitstelgedrag?
- Vind een therapeut bij mij in de buurt
Zonde. Het is een zwaar woord voor de 21e eeuw. Wij geven de voorkeur aan wetenschappelijke verklaringen, en dat is waar deze documentaire de kijker heen wil brengen. Hoewel ik de samengestelde interviews en opnames nog niet heb gezien, weet ik zeker dat we ons via moderne studies met fMRI in de hersenen zullen wagen. We zullen het hebben over de prefrontale cortex en executieve functies. Kortom, we zullen kijken om te begrijpen waarom wij mensen vatbaar zijn voor deze morele tekortkomingen die we bestempelen als zonde.
Wat uitstelgedrag betreft, wijst het wetenschappelijke antwoord consequent op zelfregulatiefalen. We slagen er niet in onszelf te reguleren om onze voorgenomen acties uit te voeren, ook al heeft dit falen om te handelen de potentie van zelfvernietigend te zijn. Nu handelen is in ons eigen belang, dat weten we, niets houdt ons tegen om te handelen, maar toch stellen we enigszins irrationeel vrijwillig onze acties uit. In mijn blogposts is dit op zo veel verschillende manieren aan de orde gekomen, inclusief het begrip van onze beperkte wilskracht.
Het is geen nieuw verhaal, zelfs niet met het “nieuwe” neurowetenschappelijke perspectief. William James behandelde dit in zijn vroege psychologische geschriften over de “belemmerde wil” toen hij de “intriganten en nietsnutten” van de wereld aan de kaak stelde. Er was geen misverstand over het morele falen van de belemmerde wil. De moderne psychologie blijft het falen van de wil onderzoeken. Wij blijven erkennen dat luiheid niet de beste weg is. Sterker nog, we noemen het zelfregulering “falen.”
Procrastination Essential Reads
Hoewel, de wetenschappelijke kijk is niet mijn perspectief vandaag. Het is deze notie van zonde, van het niet vervullen van ons potentieel, van het verspillen van datgene wat werkelijk “heilig” is in ons leven, ons leven zelf.
Zoals de vaste lezers van deze Don’t Delay blog weten, heb ik een existentieel perspectief op ons falen in zelfregulering dat wel degelijk spreekt over het morele falen van uitstelgedrag. Ik begin met de aanname van menselijk handelen, niet met een simplistisch determinisme dat dit zou ontkennen. Voor degenen die zo filosofisch geëngageerd zijn, zou je mijn standpunt over menselijke vrijheid en vrije wil een “compatibilistisch” standpunt kunnen noemen. Hoewel ik het ermee eens ben dat we moeten begrijpen wat we de “neurale signatuur” van uitstelgedrag kunnen noemen, biedt deze verklaring geen excuus voor het uitblijven van actie. Deze neurale verklaringen op een lager niveau geven ons inzicht in de correlaten van ons handelen, niet noodzakelijkerwijs een uiteindelijke oorzaak op zich.
Ik denk dat wat we hopen met deze nieuwe wetenschap van zonde, is dat we het zonde-gedeelte helemaal kunnen omzeilen door de neurale oorzaken van ons gedrag te verklaren. We hopen dat we het mechanisme kunnen begrijpen, zodat we het zonder moeite kunnen oplossen. Dit is ijdele hoop, geloof ik. We kunnen de menselijke wil niet negeren.
Praise and Blame
Zonde begint noodzakelijkerwijs met de aanname van wil, van vrije wil. Wij zijn vrij om te kiezen, en het is op basis van deze keuze dat wij openstaan voor lof of blaam. Dit is ook het belangrijkste gemeenschappelijke kenmerk van de aard van luiheid in alle geloofssystemen. Lusteloosheid brengt schuld voort, de ultieme schuld in feite, als zonde.
En, we zijn terug bij de menselijke natuur. We werken voor lof en om schuld te vermijden. We doen ons best om zelfregulerende vaardigheden bij onze kinderen en onszelf aan te kweken om de juiste keuze te maken, meestal. We worstelen met de zwakte van de wil. We zoeken vergeving op onze eigen manier, en we proberen het opnieuw.
Wat weten we over de wetenschap van de zonde? In termen van uitstelgedrag blijven we ons begrip van neurale en gedragsmatige zelfregulerende processen verfijnen, die we kunnen versterken om effectiever de mensen te zijn die we nastreven te zijn. Een goed en veelvoorkomend voorbeeld zijn de positieve effecten van mindfulness meditatie op zelfregulerende kracht. Natuurlijk moeten we er zelf voor kiezen om deze aandachtsvaardigheid te ontwikkelen, en dat brengt ons terug bij onze actieve rol in de wereld. Als onze weg naar zelfregulerend heil mindfulness meditatie is, dan is ons lui uitstellen van deze praktijk zijn eigen perverse vorm van uitstel van de tweede orde (een geheel nieuwe categorie van luiheid misschien?).
Ik hoop dat je hier het verschil kunt zien tussen een aantal opmerkingen met een knipoog en de belangrijkere kwesties van agency, zelfregulerend falen en zonde. Luiheid is een zonde in de zin dat we het gewicht van de morele schuld voelen voor het niet nakomen van onze belofte aan onszelf om te handelen zoals we van plan zijn. Het valt in de categorie van de zonde, in tegenstelling tot een of ander minder belangrijk moreel falen, omdat het bijdraagt tot een mislukking om het leven ten volle te leven. Auw. Ik dacht dat het alleen een probleem was van teveel tijd op de bank doorbrengen op zaterdagmiddag of teveel “all-nighters” wanneer verslagen moeten worden ingeleverd.
Procrastinatie en de wetenschap van de zonde … de zonde intrigeert ons, de wetenschap fascineert ons, maar we moeten oppassen dat we onszelf niet gewoon doodvervelen met informatie die zich voordoet als wijsheid. Net zoals weten hoe de darmen voedsel verteren ons niet noodzakelijkerwijs zal helpen ons overmatig eten te beteugelen, zal inzicht in hoe zelfregulerende processen in de hersenen gedrag controleren ons wellicht niet dichter bij het tijdig handelen in ons streven naar een doel brengen. Dit is niet het niveau van analyse dat nodig is. In plaats daarvan moeten we luisteren naar een ander oud gezegde, een zo oud als de zonde zelf; ken uzelf.