in News
October 22nd, 2015
Iedereen vindt het leuk om baby’s aan het lachen te maken, of dat nu is door grappige gezichten te trekken, vreemde geluiden te maken of hun tenen te kietelen. Het grappige is dat we weten dat jonge baby’s beginnen met een zeer beperkt visueel vermogen, maar dat de meesten van ons ervan uitgaan dat hun tastzin voldoende ontwikkeld is om te worden gekoppeld aan het visuele systeem. Een recente studie toont aan dat dit niet het geval is.
Stel je voor dat je in een kamer bent, misschien een paar andere mensen, je bent daar gewoon aan het chillen, zittend in een lekkere comfortabele stoel, proberend je omgeving in je op te nemen, wanneer je plotseling een kietelend gevoel op je voet voelt. Maar het gekke is, het lijkt niet alsof een van je vrienden naar je toe kwam en je voet kietelde. Dit zou een vrij vreemde situatie zijn, het voelen van deze schijnbaar bronloze, geïsoleerde kieteling. Dit is wat er gebeurt met baby’s.
Het lijkt alsof zuigelingen leven in een wereld waar het enige wat ze registreren over aanrakingen op het lichaam, is dat ze plaatsvinden op het lichaam. In feite zijn zuigelingen veel getalenteerder dan wij in het vaststellen waar op het lichaam een aanraking plaatsvindt. Als een volwassene zijn armen of benen over elkaar slaat, is het voor hen veel moeilijker om de bron van de aanraking correct te bepalen. Zuigelingen zijn veel nauwkeuriger in het bepalen van de bron van de aanraking, wat zij in een experiment aantoonden door de voet die de experimentator aanraakte te verplaatsen. Dit verhoogde vermogen verdwijnt echter na ongeveer zes maanden.
Wat dit interessant maakt, is dat het ons laat zien dat zuigelingen een verhoogd vermogen hebben om een aanraking op hun lichaam te lokaliseren, dat al na een paar maanden verdwijnt. Dit zou een kritieke periode kunnen zijn voor de somatosensorische ontwikkeling bij zuigelingen of een evolutionaire aanpassing die vele generaties geleden waarschijnlijk nuttiger was.
Verwijderend van het rijk der speculaties, wat zeker is, is dat baby’s de persoon die hen aanraakt niet in verband kunnen brengen met de aanraking zelf. Dit kan teleurstellend zijn voor families om te horen, of tenminste voor degenen die geloven dat hun baby’s een speciale affiniteit voor hun aanraking hebben. Hoe hartverscheurend het ook mag zijn, helaas is dat niet zo, en de reactie van elke baby op de aanraking van een persoon is hoogstwaarschijnlijk te wijten aan hun persoonlijke interpretatie van de aanraking of aan natuurlijke instincten.
Terwijl deze studie deprimerend onthult dat baby’s niet echt emotioneel aan ons gehecht zijn als het aankomt op hun lichamelijke sensaties, geeft ze ons wel meer inzicht in hoe de tastzin zich ontwikkelt tijdens de vroege jaren.
http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0960982215010714
Tickled Pink? Why Babies Don’t Experience Tickles the Way We Think They Do