The Daily Utah Chronicle

Alexander: The Nightmare of Being Non-Mormon in Utah

Als militair kind heb ik een aantal ongelooflijke en verhelderende ervaringen gehad. Zeven jaar in Europa wonen was levensveranderend. De mensen die ik ontmoette, hadden verschillende geloofsovertuigingen en kwamen uit verschillende culturen. Teruggaan naar de Verenigde Staten was heel moeilijk. Ik was niet gewend aan zoveel overeenkomsten tussen alle mensen die ik ontmoette. Maar als verhuizen naar de V.S. na mijn tijd in Europa al moeilijk was, dan was verhuizen naar Utah een nachtmerrie. Ik was niet voorbereid op de cultuurschok van het leven in het hart van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.

In Utah leek het alsof iedereen hetzelfde was. Hetzelfde geloof, dezelfde religie, dezelfde gezichten. Ik was al ontzet door het totale gebrek aan diversiteit, maar ik was ook erg gedesoriënteerd door het feit dat een meerderheid van mijn buren, klasgenoten en leraren LDS-leden waren, en dat ze hun geloof vaak aan mij opdrongen. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Of het nu ging om mijn kleding, mijn toekomstwensen of mijn droombaan, ik werd voortdurend bestookt met vragen, kritiek en LDS overtuigingen die niet de mijne waren.

Ik ben niet de enige niet-LDS persoon in Utah die deze behandeling heeft ervaren. Dit gedrag is ongelooflijk onwelkom en vaak vermoeiend. Wij niet-leden hebben er genoeg van. Praktiserende mormonen moeten de religieuze waarden van andere Utahns beter respecteren en niet hun eigen waarden opdringen.

Utah is zijn eigen kleine bubbel. De samenleving hier is in wezen homogeen: 90% van de inwoners is blank, 62% is LDS, en 54% is republikein. Natuurlijk kunnen de gegevens variëren in verschillende delen van Utah, maar het overduidelijke feit is dat Utah niet zo divers is – en dat de homogeniteit van de cultuur hier leidt tot een conformiteit van overtuigingen.

Waar ik woonde, in Plain City (een ongelooflijk handige naam voor het soort mensen dat daar woonde), kon ik niet gewoon met de stroom meegaan. Ik moest me mengen, religieus en demografisch. Leraren en klasgenoten leken geschokt toen ze hoorden dat ik niet-LDS was. Ik werd begroet met hijgen en staren, wat de situatie alleen maar erger maakte. Als ik vragen stelde over het geloof, of het nu ging over afdelingen of tempelgewaden, werd ik met argwaan bekeken of belachelijk gemaakt. Ik voelde me een verschoppeling. Ik maakte mijn uiterlijk wit, zette mijn krullende haar steil en deed het minder goed. Ik veranderde mijn vocabulaire en paste mijn kleding aan om te voldoen aan de conservatieve mormoonse waarden. Ik onderdrukte zelfs mijn eigen geloofsovertuiging uit angst de status quo te verstoren. Mijn mormoonse vrienden beseften niet hoe moeilijk het was om een dubbele minderheid te zijn: Zwart en niet-LDS.

Ik begreep uiteindelijk dat niet alle leden van de kerk even opdringerig zijn en dat het woedende gedrag van de een niet gelijkstaat aan het gedrag van allen. Sommige van mijn beste mormoonse vrienden stelden zich voor mij open, net zoals ik dat bij hen deed, en we konden onze overtuigingen, waarden en ervaringen met wederzijds respect delen. Maar zelfs met dat nieuwe inzicht wist ik dat de extreme zendingscultuur van het mormonisme in Utah ten goede moest – en nog steeds moet – veranderen.

Ik weet niet precies waarom sommige mormonen de behoefte voelen om hun geloof aan anderen op te dringen. Misschien verklaren hun doctrines en hun missionaire houding hun gretigheid om hun evangelie te verkondigen aan wie maar wil luisteren. Misschien bestendigen de voortdurende bevestigingen van LDS verkozen functionarissen en profeten de mormoonse cultuur. Misschien verheffen de historische wortels van de kerk in Utah de mormoonse praktijken. Maar de LDS kerk en de Utah cultuur staan voortdurend toe en moedigen leden aan om andere mensen aan hun eigen normen te houden, specifiek om hun eigen religieuze en morele comfort te behouden (of om hun vooroordelen intact te houden).

De verwoestende impact van dit gebrek aan diversiteit is dat we een breder besef van een multireligieuze, multiraciale gemeenschap verliezen. Amerika gedijt en blijft vooruitgaan op diversiteit, nieuwe ideeën en verschillende perspectieven. Maar nu mormonen de cultuur van Utah domineren, kunnen we niet eens nieuwe ideeën uiten zonder bang te hoeven zijn dat we belachelijk worden gemaakt of het zwijgen wordt opgelegd. Dan kunnen we niet vooruit.

Dat wil niet zeggen dat de LDS Kerk geen bijdrage levert aan de samenleving. Mormonen hebben, zelfs met hun overheersing, Utah tot een ongelooflijk veilige en prachtige plek gemaakt om te wonen. Maar als iedereen zich veilig wil voelen, moeten we gewaardeerd en gerespecteerd worden, vooral als het gaat om religieuze en persoonlijke overtuigingen. Voor praktiserende mormonen betekent dit dat zij hun nietsvermoedende buren niet zo snel de les moeten lezen of onder druk moeten zetten. Voor niet-leden betekent dit dat zij zich moeten ontspannen en hun mormoonse vrienden niet moeten bekritiseren om hun geloof. Als we het in ons kunnen vinden om de overtuigingen van onze mede-Utahns te respecteren, kunnen we onze gemeenschappen veilig en gastvrij maken voor ons allemaal.