Als je tenminste één vriendin hebt die zwanger is geweest of zelf zwanger bent geweest, is de kans groot dat je op z’n minst een paar klachten over de zwangerschap hebt gehoord (of geuit). Hoe groter de buik wordt, hoe meer kans je hebt om te horen hoe het dagelijks leven moeilijker wordt, hoe ze niet kunnen wachten tot de baby er al is, of hoe vervelend het is om constant opmerkingen te horen dat je eruit ziet alsof je op het punt staat te ontploffen.
Maar hoe zit het met degenen onder ons die een kleine zwangere buik hebben?
Ik ben geen fitness-liefhebber en ik heb ook geen chocolade opgegeven, maar als je me in een kamer zet met andere vrouwen die rond dezelfde tijd uitgerekend zijn (denk: geboorteklas), heb ik blijkbaar de neiging om de kleinste buik te hebben. Voor de goede orde, bij beide zwangerschappen zat ik ruim binnen de aanbevolen gewichtstoename voor mijn BMI. En zowel Birdy als (van wat kan worden verteld van de echo’s) Bamm-Bamm zijn zelfs een beetje boven de gemiddelde lengte, zij het aan de lichte kant.
Begrijp me niet verkeerd, er zijn zeker meer upsides dan downsides aan het hebben van een kleine zwangere buik:
Het kan leuk zijn om de zwangerschap te kunnen verbergen voor (bijna) de hele eerste twee trimesters als ik dat wil.
Het is ook best handig dat ik geen zwangerschapsjas hoef te kopen omdat ik mijn normale jas nog steeds dicht kan doen ondanks dat ik in de 9e maand van de zwangerschap zit.
Of, wat dat betreft, dat ik mijn favoriete joggingbroek nog steeds in huis kan dragen.
Hoewel ik niet immuun ben voor veel voorkomende zwangerschapskwaaltjes als rugpijn en brandend maagzuur, ben ik lichter op mijn voeten dan ik anders waarschijnlijk zou zijn.
En, over voeten gesproken, ik heb zeker geen problemen met het zien van de mijne en het rijgen van mijn sneakers is helemaal niet moeilijk.
Al dat gezegd hebbende, er is een groot nadeel aan dit kleine zwangere buik ding.
kun je raden wat dat is?
Het enige dat me tijdens beide zwangerschappen echt begon op te breken, zijn de opmerkingen van mensen, vooral van andere vrouwen die zwanger zijn of zijn geweest, over de kleine omvang van mijn buik. Opmerkingen over hoe ik er niet eens zwanger uitzie, hoe klein de buik is, of hoe het er niet uitziet alsof ik over een bepaald aantal weken of maanden uitgerekend ben, kunnen vleiend zijn, maar slechts tot op zekere hoogte.
Na maanden naar dit soort opmerkingen te hebben geluisterd, begin je je uiteindelijk af te vragen of alles wel goed is met de zwangerschap en of de baby echt wel goed groeit. Alsof er tijdens de zwangerschap al niet genoeg dingen zijn om je druk over te maken!
Ik bedoel, als er één moment in mijn leven is waarop ik, om een Lets gezegde te gebruiken, een olifant uit een vlieg zou kunnen opblazen, dan is het wel wanneer ik in verwachting ben. En al die opmerkingen over een klein buikje, hoe goed bedoeld ook, helpen helemaal niet.
Gelukkig genoeg hebben noch mijn OBGYN noch mijn verloskundige – de twee mensen wier mening er echt toe doet – ook maar één opmerking gemaakt over mijn kleine zwangere buik.